Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης
«Ποτέ δεν ήταν στόχος μου να είμαι ο καλύτερος. Δεν σκέφτομαι να προσπαθήσω να γίνω ο καλύτερος στην ιστορία. Γιατί αυτό δεν αλλάζει τίποτα». Αυτά ήταν τα λόγια του Λιονέλ Μέσι όταν κατά διαστήματα το θέμα της συζήτησης ήταν αν θα μπορέσει να μπει δίπλα στο όνομα του Μαραντόνα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Ειδικά σε εποχές που το βάρος των ελπίδων ενός ολόκληρου έθνους φαινόταν πολύ βαρύ για τον ίδιο.
Αλήθεια όμως σε ένα ομαδικό σπορ πόσο δίκαιο είναι να κρίνεται το μεγαλείο ενός ποδοσφαιριστή από έναν αγώνα ακόμα και αν αυτός είναι ο τελικός ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ιδιαίτερα όταν ο εν λόγω παίκτης έχει αποδείξει το μεγαλείο του ξανά και ξανά και ξανά.
Ο Μέσι είναι, πολύ απλά, εκπληκτικός. Δεν μπορεί να περιοριστεί σε αριθμούς, όσο ανατριχιαστικοί κι αν είναι αυτοί. Ο Μέσι είναι μέρος της ζωής μας εδώ και σχεδόν 18 χρόνια. Από εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στην Ολλανδία το 2005 μέχρι αυτό στο Κατάρ το 2022. Σε κάθε ένα από τα 1003 παιχνίδια που έπαιξε, μας άφησε τουλάχιστον ένα παιχνίδι να θυμόμαστε. Και οι συγκινήσεις πολλές. Η συντριπτική πλειοψηφία με χαρά και απόλαυση. Κάποιοι ως δόση υπερβολής έκαναν λόγο για εξωγήινο ανάμεσα σε θνητούς. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές αυτό που παίζει ο Μέσι κα αυτό που παίζουν οι άλλοι δεν είναι το ίδιο άθλημα.
Πολλοί μπήκαν στην διαδικασία να τον συγκρίνουν με τον Μαραντόνα. Αδικούν όμως τόσο τον Ντιέγκο όσο και τον Λιονέλ γιατί τέτοιοι αρτίστες ποτέ δεν μπήκαν σε διαδικασία σύγκρισης. Ο Πικάσο και ο Βαν Γκογκ ήταν σπουδαίοι ζωγράφοι, αλλά ποτέ δεν μπήκαν στην ζυγαριά. Ο καθένας φτιάχνει τα έργα του και αφήνει την εποχή του. Όπως τον Πικάσο η ζωή τον προίκισε να ζωγραφίζει με τα χέρια και τον Αϊνστάιν να σκέφτεται έτσι και ο Μέσι να ζωγραφίζει με τα πόδια. Και αυτή είναι η επιτυχία του Ντιέγκο, ότι τριάντα χρόνια μετά κάθε φορά που βλέπουν κάποιον να ξεχωρίζει τον βάζουν ως μέτρο σύγκρισης. Και τώρα ήρθε η σειρά του Μέσι να φτάσει σε αυτό το σημείο.
Στο μέλλον μπορεί να υπάρχουν παίκτες – μπορεί ακόμα και ο ίδιος ο Εμπαπέ - που μπορεί να καταρρίψουν τα ρεκόρ του κοντού από το αλλά σίγουρα θα περιμένουμε αρκετό καιρό για να δούμε έναν άλλο παίκτη που να κάνει τα πάντα τόσο καλά όσο ο Μέσι και να αποδίδει τόσο σταθερά, αδυσώπητα άψογα όσο έκανε. Πολλοί έλεγαν πως δεν έχει καταφέρει να σηκώσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο άρα δεν είναι ολοκληρωμένος. Και η κατάκτηση του Μουντιάλ σε αυτό το στάδιο της καριέρας του θα ήταν πραγματικά η κορωνίδα.
Ο Μέσι λαχταρούσε την επιτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο γιατί ένιωθε ότι το χρωστούσε στον εαυτό του και στη χώρα του. Γι αυτό και στο τελευταίο πέναλτι του Μοντιέλ κάνει επίκληση στον Μαραντόνα και όταν ήρθε η λύτρωση αντί να τρέξει με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του πέφτει στα γόνατα και βάζει τα κλάματα. Η λύτρωση είχε έρθει. Η Αργεντινή ήταν πρωταθλήτρια κόσμου για πρώτη φορά από το 1986 όπως ακριβώς έκανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στα γήπεδα του Μεξικού.
«Αυτό ήταν το τρόπαιο που ήθελα σε όλη μου τη ζωή. Αυτό ήταν το όνειρό μου από παιδί», δήλωνε μετά το τέλος του τελικού. Την πέμπτη και τελευταία φορά που ζήτησε, εκπλήρωσε αυτή την φαντασίωση. Ο Μέσι δεν ζήτησε ποτέ να γίνει ο σωτήρας της χώρας του. Αν ο Ντιέγκο είχε την εκθαμβωτική, επαναστατική προσωπικότητα για να υποστηρίξει το εξαιρετικό ταλέντο του ως ποδοσφαιριστής, καθιστώντας τον σύμβολο της Αργεντινής δίπλα στις άλλες μεγάλες προσωπικότητες της χώρας όπως ο Τσε Γκεβάρα, ή Εύα Περόν και ο Κάρλος Γαρδέλ, ο Μέσι ήταν πάντα διαφορετικός. Ντροπαλός, εσωστρεφής και καμία σύνδεση με την χώρα που τον γέννησε. Και οι συνεχόμενες αποτυχίες στους τελικούς της προηγούμενης δεκαετίας είχαν βαρύνει τους ώμους του αφού συνειδητοποιούσε πως δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει τα όνειρα των συμπατριωτών του. Παράλληλα όμως ήξερε πως τα όνειρα αυτά του έδιναν και κίνητρο να συνεχίσει. Και το βράδυ της Κυριακής στα 35 του, έδειχνε πλέον απαλλαγμένος από όλο αυτό το βάρος που ίσως και αναίτια του είχε τοποθετηθεί στους ώμους του.
Πλέον με την κατάκτηση του Μουντιάλ έχει πετύχει όλα όσα ονειρευόταν. Όχι μόνο να κατακτήσει το Ιερό Δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου αλλά να φέρει χαρά σε ένα έθνος που, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, λαχταρά την επιτυχία στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Γι αυτό και του αξίζουν όλα τα εύσημα. Ανεξαρτήτως φήμης, χρημάτων, σεβασμού και λατρείας, τίποτα από αυτά τα πράγματα δεν τον καθορίζουν. Και δεν αποτελούν τα βασικά του στοιχεία. Είναι η ουσία του. Η ουσία του είναι βαθύτερη από την εικόνα του.
Γιατί η διάνοια μας, από μόνη της δεν είναι ικανή να εισχωρήσει στα άδυτα του θείου Λόγου. Και είναι δυνατόν να τον κρίνουμε σύμφωνα με παραδοχές που φαίνονται εύλογες από τη γήινη, πεπερασμένη οπτική της αισθητικής εμπειρίας, η οποία μπορεί να μας απατά. Επιτέλους η οδύσσεια του τελείωσε. Αν για πολλούς το χθεσινό ματς είναι κάτι σαν Last Dance τότε ο Λιονέλ Μέσι πέτυχε την αθανασία του.
www.bnsports.gr
