Από το Total Football της Ολλανδίας του 1974, μέχρι την «Σκουάντρα Ατζούρα» του Πάολο Ρόσι εν έτει 1982. Τα Μουντιάλ που σημάδεψε ο Μαραντόνα στα γήπεδα του Μεξικού και τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ιταλία, μέχρι και τα πιο πρόσφατα του 21ου αιώνα, για τους νεότερους, με αυτά του 2006, 2010 και του 2014.
Οι συντάκτες του BN Sports αναπολούν το πρώτο Μουντιάλ που τους καθήλωσε και τους γέμισε συναισθήματα, γι' αυτό το υπέροχο άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο.
Έκτορας Σταυρόπουλος
Η «αλεγρία» των Βραζιλιάνων, ότι χρειαζόταν ένα παιδί για να αγαπήσει το ποδόσφαιρο…
Το 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο που παρακολούθησα ποτέ ήταν και εκείνο που μου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στη μνήμη. Στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω, όσα χρόνια και αν περάσουν και με έκαναν να αγαπήσω όλα όσα πρεσβεύει η... ιδέα Μουντιάλ αλλά και το ίδιο το ποδόσφαιρο εν γένει. Αναφέρομαι στη διοργάνωση που φιλοξενήθηκε στα βάθη της Άπω Ανατολής και συγκεκριμένα σε Ν. Κορέα και Ιαπωνία πριν από 20 ολόκληρα χρόνια και στο τέλος της διαδρομής βρήκε νικήτρια τη «Σελεσάο». Η τελευταία κούπα των Βραζιλιάνων μέχρι και σήμερα συνοδεύτηκε από μια πορεία σχεδόν… μαγική με τον κατά την ταπεινή μου γνώμη, πιο θεαματικό παίκτη όλων των εποχών, Ροναλντίνιο να δίνει την πρώτη του μεγάλη παράσταση στην παγκόσμια «σκηνή». Το φάουλ – κρέμασμα στον Σίμαν, λίγο μπροστά από το κέντρο, στα προημιτελικά με την Αγγλία και κυρίως το χαμόγελο του «Ρόνι» στη συνέχεια, είναι κάτι που αν το έχεις δει live, δύσκολα σβήνει από τη μνήμη σου…
Η Βραζιλία έπαιζε ένα ποδόσφαιρο που σε κάθε φάση, σε κάθε επαφή «φώναζε» και σε έπειθε ότι πραγματικά το απολαμβάνουν απλά και μόνο που βρίσκονται εκεί. Χωρίς σκοπιμότητες και «for the love of the game», έκανε τον 9χρονο εαυτό μου αλλά και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου να πάρουμε μια μπάλα και να βγούμε στις πυλωτές, στους δρόμους, στις πλατείες, στις αλάνες προσπαθώντας να κάνουμε και ‘μεις τα… κόλπα του Ρονάλντο («Φαινόμενο»), του Ριβάλντο, του Κλέμπερσον, του Ροναλντίνιο, του Ρομπέρτο Κάρλος και του μεγάλου αρχηγού Καφού που έμοιαζε με τον… μπαμπά της παρέας. Η διοργάνωση όμως του 2002, πέρα από την βραζιλιάνικη «μαγεία» προσέφερε και μεγάλες συγκινήσεις, με αουτσάιντερ όπως η γηπεδούχος Ν. Κορέα και η γειτονική Τουρκία να φτάνουν στα ημιτελικά και να προσφέρουν έναν συγκλονιστικό μικρό τελικό. Αλλά και ηττημένη του μεγάλου τελικού Γερμανία ήταν εξαιρετική, με τον Όλιβερ Καν να δίνει μία από τις κορυφαίες παραστάσεις που είδαμε ποτέ από τερματοφύλακα σε Παγκόσμιο Κύπελλο, είχε όμως την ατυχία να πέσει πάνω στην υπερταλαντούχα παρέα της «Σελεσάο» που έπαιζε σαν να βρίσκεται σε κάποια αλάνα στις φτωχογειτονιές του Ρίο ντε Τζανέιρο…
Μάνος Φυρογένης
Το Παγκόσμιο Κύπελλο των αουτσάιντερ και η… χείρα βοηθείας στην οικοδέσποινα!
Ανέκαθεν ήμουν λάτρης των εκπλήξεων. Των απρόσμενων εκείνων συνθηκών που έφερναν το αναπάντεχο στον… αφρό και όχι το προδιαγεγραμμένο. Και έως ένα βαθμό το νιώθω μέχρι και σήμερα αυτό. Η ιδέα της έκπληξης με ιντριγκάρει, με συναρπάζει. Κάπως έτσι θυμάμαι και τα αισθήματά μου κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 2002. Έλα όμως που το «αίσθημα δικαίου» υπερτέρησε και η παιδική μου αθωότητα κλονίστηκε για πρώτη φορά.
Σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που… έλαμψε το άστρο του Ρονάλντο, όλα ξεκίνησαν απροσδόκητα. Και ενώ αρκετές συζητήσεις υπήρχαν γύρω από την κάτοχο του τροπαίου Γαλλία και πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει, το πρώτο «χαστούκι» ήρθε με το… καλημέρα. Η Σενεγάλη την κέρδισε στην πρεμιέρα και το πρώτο σοκ, για τους πολλούς και ευτυχής εκκίνηση για έμενα, ήταν γεγονός. Η αδρεναλίνη με την συγκεκριμένη Εθνική ομάδα αυξήθηκε ακόμα περισσότερο στη συνέχεια, ωστόσο εξίσου μεγάλες εκπλήξεις ήταν και αυτές των φιναλίστ του μικρού τελικού. Τουρκία και Νότια Κορέα έφτασαν μέχρι τους «4», όμως η πορεία των Ασιατών ήταν αυτή που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον.
Ούτε 8 χρονών παλικαράκι δεν ήμουν και θεωρούσα ότι το ποδόσφαιρο παιζόταν μόνο στη «γηραιά ήπειρο». Συνεπώς, το να… πετούν οι Νοτιοκορεάτες εκτός συνέχειας της διοργάνωσης, μία μία τις ομάδες που στα δικά μου παιδικά μάτια φάνταζαν επικρατέστερες για μια θέση στο βάθρο, είχε τη δική του, άγρια ομορφιά. Άγρια, όπως ο τρόπος με τον οποίο είχε «μπολιάσει» τους παίκτες του ο Γκους Χίντινινγκ, για να μπορέσουν να καλύψουν τις τεχνικές τους αδυναμίες έναντι των Πορτογάλων, των Ιταλών και των Ισπανών. Δεν ήταν ανέκδοτο αλλά η πραγματικότητα και το αντιλήφθηκα ιδίοις όμμασι.
Στην τελευταία αγωνιστική της φάσης των γκρουπ εμφανίστηκαν οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας από την παρέα του Φίγκο, τόσο για τη διπλή αποβολή όσο και για την ατιμωρησία στα σκληρά μαρκαρίσματα των Ασιατών. Η πάγια τακτική των Νοτιοκορεατών συνεχίστηκε και κόντρα στην ισχυρή Ιταλία, με τους «Ατζούρι» να… τρώνε αρκετό ξύλο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την καρατιά με τις τάπες στον Ζαμπρότα, το ματωμένο κεφάλι του Κόκο και τα εν γένει αντιαθλητικά μαρκαρίσματα σε Βιέρι και Τότι. Για όλα αυτά, ο Μπάιρον Μορένο από τον Ισημερινό τους άφηνε ατιμώρητους. Και κάπου εκεί, ανεξαρτήτως συνέχειας, ο θαυμασμός μου για τα αουτσάιντερ μετριάστηκε, στην πρώτη μου ανάμνηση από τελική φάση Μουντιάλ.
Βασίλης Βασιλείου
Η μύηση στις μεγάλες διοργανώσεις και το μάθημα… Γεωγραφίας!
Σίγουρα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 δεν ήταν το πλέον θεαματικό, ενώ υπήρξε πάρα πολλή γκρίνια σε αρκετές στιγμές του. Όμως δεν παύει να είναι το πρώτο που παρακολούθησα, έστω κι αν δεν ήμουν κρεμασμένος 24/7 από την οθόνη μιας τηλεόρασης.
Θυμάμαι ένα μεσημέρι να επιστρέφω σπίτι και αντί για «Ατρόμητους» στην ΕΡΤ να βλέπω Μουντιάλ. Το έλεγες και γέμιζε το στόμα σου. Πάντα θαύμαζα τον Ανρί και τον Ζιντάν. Αυτούς περίμενα να δω στο εναρκτήριο παιχνίδι. Κι όμως κάτι Σενεγαλέζοι, με περίεργα ονόματα, Πάπα Μπούμπα Ντιόπ και Ελ Χάτζι Ντιούφ με «κέρδισαν». Δεν έτυχε να δω άλλο παιχνίδι τους στη διοργάνωση, αλλά τα ονόματα τα συγκράτησα και όταν πήγαν στην Premier League, τους… ήξερα ήδη! Μεγάλο πράγμα όταν είσαι πιτσιρικάς…
Το μεγάλος κέρδος βέβαια ήταν ότι έμαθα γεωγραφία (χαχα)! Τόσες χώρες, τόσες σημαίες, τόσα χρώματα! Όταν είσαι παιδί τα παρατηρείς όλα. Αναμφίβολα χωρίς το ποδόσφαιρο και τα Μουντιάλ δεν θα ήξερα καν προς τα που πέφτει η Αμερική! Έμαθα χώρες και πολιτισμούς που ούτε καν ήξερα ότι υπήρχαν. Κόστα Ρίκα (κι ας έπαιζε ο Γκόμεζ του ΟΦΗ), Σαουδική Αραβία, ΕΪΡΕ…
Πρέπει να ήταν ένα αφιέρωμα από το ΕΘΝΟΣ που έφερνε σπίτι κάθε μεσημέρι ο πατέρας μου. Είχε προφανώς όλες τις εθνικές ομάδες και ήταν το «ευαγγέλιο» από εκεί και πέρα για τη διοργάνωση. Όπως φυσικά και το άλμπουμ της Πανίνι! Το δεύτερο που έπεφτε ποτέ στα χέρια μου. Δεν το γέμισα ποτέ, αλλά είχα τύχει Μπέκαμ και Ροναλντίνιο. Αξέχαστο!
Και μιας και ανέφερα τον Ροναλντίνιο, θυμάμαι να μου λέει ο πατέρας μου πολύ πριν τα νοκ-άουτ για τα τρία «Ρ» της Βραζιλίας, Ριβάλντο, Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, τι άπιαστη τριάδα είναι. Και όντως ήταν τρομεροί. Εγώ είχα κολλήσει βέβαια με τη γνωστή… κόμμωση, που δεν την αντέγραψα ωστόσο ποτέ (κρίμα), αλλά και τον «καυτό» πανηγυρισμό του «Φαινόμενο», που συνόδευε κάθε γκολ μου (σικ) για αρκετούς μήνες στις αλάνες!
Κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο από τότε είναι εντελώς διαφορετικό και σίγουρα πιο θεαματικό από το πρώτο που έγινε ποτέ στην Ασία. Για εμένα όμως το 2002 θα έχει ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου, γιατί ήταν αυτό που πέραν των υπολοίπων με μύησε στον κόσμο των μεγάλων διοργανώσεων. Και όλοι ξέρουμε ποια μεγάλη διοργάνωση ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα…
Αντώνης Κεφαλωνίτης
Κάπως έτσι... ερωτεύτηκα την Ιταλία
Το Μουντιάλ του 2006 στα γήπεδα της Γερμανίας έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Δεν ήταν απλά ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν το πρώτο που μπορούσα να καταλάβω, να αντιληφθώ, να νιώσω. Κάτι σαν τον πρώτο έρωτα θα μπορούσε να πει κανείς και πράγματι, σε εκείνο το Μουντιάλ ερωτεύτηκα την εθνική ομάδα της Ιταλίας, το ιταλικό ποδόσφαιρο και οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό. Δεν θα ξεχάσω εκείνον τον έναν μήνα, να είμαι κατασκήνωση, να βλέπουμε τα βράδια σε γιγαντοοθόνη τους αγώνες, όλοι σχεδόν να μιλάνε για την Γαλλία του Ζιντάν, ότι αυτή θα το κατακτήσει, μα εμένα να με έχει γοητεύσει εκείνη η... χρυσή «σκουάντρα ατζούρα».
Σκέφτεσαι τώρα τα ονόματα και αναπολείς. Μπουφόν, Καναβάρο, Ματεράτσι, Γκατούζο, Πίρλο, Τότι, Καμορανέζι, Ντελ Πιέρο… Όλοι τους μοναδικοί, όλοι τους υπέροχοι. Αυτοί με έκαναν να αγαπήσω τόσο πολύ αυτή την εθνική.
Εκείνος ο ημιτελικός κόντρα στην οικοδέσποινα Γερμανία, με το απίστευτο φινάλε και τα δύο γκολ στο τέλος της παράτασης ήταν η αρχή. Σκοράρει ο Γκρόσο και πανηγυρίζω λες και δεν υπάρχει αύριο. Με κοιτάζουν οι διπλανοί μου και απορούν, εγώ πάλι όχι, ήμουν ήδη ερωτευμένος…
Κυριακή, μέρα τελικού και ταυτόχρονα τελευταία μέρα στην κατασκήνωση. Τι βραδιά και εκείνη. Στην αρχή φοβόμουν ότι δεν θα τα κατάφερνε η Ιταλία κόντρα σε εκείνη την Γαλλία του Ζιντάν και του Ανρί, όμως καθώς περνούσε η ώρα το συναίσθημα του φόβου άφηνε την θέση του στην αισιοδοξία και τελικώς στη σιγουριά. Η περίφημη κουτουλιά του Ζινεντίν κάνει τους πάντες να σωπάσουν. Ώρα για πέναλτι, τι άγχος, ούτε εγώ δεν καταλάβαινα γιατί τόσο άγχος, αλλά είπαμε, έρωτας στη μέση. Γκρόσο και πάλι… σουτάρει, σκοράρει και η Ιταλία πρωταθλήτρια κόσμου. Αξέχαστη στιγμή, αξέχαστο τουρνουά… Από εκείνα που γεννούν φιλάθλους.
Αντώνης Νιανιάς
Το φινάλε του Ζιζού μέσα από μια παλιά JVC
To Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ιερό... συνυφασμένο με τα παιδικά όνειρα και άρρηκτα συνδεδεμένο με τα πιο ξέγνοιαστα καλοκαίρια. Ο χρόνος γυρίζει 16 χρόνια πίσω, Ιούνιος 2006, στην βόρεια Εύβοια και το σπίτι των παππούδων μου. Εκεί όπου περνούσα τις θερινές μου διακοπές, έκανα όνειρα και εκείνη την περίοδο ερωτεύτηκα για τα καλά την «στρογγυλή θεά»...
Μία παλιά τηλεόραση JVC τραβηγμένη με τα καλώδια στην βεράντα, ένα φιδάκι για τα κουνούπια και μία ολοκαίνουργια μπλούζα της Αργεντινής. Το σκηνικό ιδανικό για να μυηθώ στο πρώτο μου Μουντιάλ, αυτό της Γερμανίας. Η διεργασία βέβαια είχε γίνει από πριν. Με τα χαρτάκια της Panini όπου κολλούσα τα αυτοκόλλητα και κατά συνέπεια μάθαινα τα ρόστερ των ομάδων, αλλά και με την «Teamgeist» που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου μεσούσης της σεζόν. Πρόκειται για την επίσημη μπάλα του τουρνουά, που ανάθεμα αν γνωρίζω ακόμη και σήμερα τον τρόπο με τον οποίον προφέρεται.
Τώρα στο αγωνιστικό σκέλος τι να συζητήσουμε... Τι ποδοσφαιρική μνήμη και τι αντίληψη μπορεί να έχει ένα παιδί που δεν έχει συμπληρώσει τα 8 χρόνια ζωής; Σίγουρα μένουν κάποιες στιγμές... Στο μυαλό μου μένει χαραγμένο το πρώτο νοκ άουτ της Αργεντινής, στην μάχη των Λατίνων απέναντι στο Μεξικό. Το σκορ για τους «Αζτέκας» άνοιξε ο Ράφα Μάρκες (ο υψηλόσωμος στόπερ της Μπαρτσελόνα με την κοτσίδα), η ισοφάριση ήρθε από τον Ερνάν Κρέσπο που στο μυαλό μου είχε πάντοτε μία μυθική υπόσταση και εν τέλει οι «Αλμπισελέστε» προκρίθηκαν στην παράταση χάρη στον Μάξι Ροντρίγκες.
Επόμενη αναμέτρηση που έρχεται στην θύμηση μου είναι ο προημιτελικός ανάμεσα στην Γαλλία και την Βραζιλία. Παρακολουθώντας το Champions League της περασμένης σεζόν, ένιωθα οικεία με ονόματα όπως αυτά του Ροναλντίνιο και του Κακά. Και πιθανότατα αυτός να ήταν ο λόγος που ήθελα να προκριθούν στην επόμενη φάση... Εν τέλει ο σπουδαίος Ανρί έκρινε την τιτανομαχία και αφού είδα αυτή την «Σελεσάο» να αποκλείεται τότε μου δημιουργήθηκε το αίσθημα ότι οι «Τρικολόρ» δεν γίνεται να το χάσουν!
Το τέλος της ιστορίας το γνωρίζετε όλοι. Ευχή που είχα την τύχη να παρακολουθήσω το τελευταίο παιχνίδι του Ζιντάν, κατάρα που τον είδα να λέει αντίο με τέτοιο τρόπο. Πανέξυπνος ο Ματεράτσι και εγώ θεατής της πιο διάσημης κεφαλιάς όλων των εποχών... Αυτό ήταν το πρώτο Μουντιάλ για μένα. Σκόρπιες εικόνες και έντονα συναισθήματα!
Μανώλης Μακρόπουλος
Ο Ροναλντίνιο, το κλάμα του Γκρόσο και η κουτουλιά του Ζιντάν!
Όταν κάποιος μου μιλάει για Μουντιάλ ασυναίσθητα η μνήμη μου γυρίζει πίσω στο 2006. Τότε, 9 ετών εγώ, παρακολούθησα για πρώτη φορά ζωντανά αγώνες της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.
Η αγάπη μου για το Ροναλντίνιο με έκανε φίλαθλο της Βραζιλίας. Ο Βραζιλιάνος μάγος με είχε «κερδίσει» όχι μονάχα εξαιτίας των σούπερ εμφανίσεων του, αλλά κυρίως επειδή έβλεπα έναν ποδοσφαιριστή που χαμογελούσε συνεχώς. Έπαιζε για τη χαρά του παιχνιδιού.
Παρακολούθησα όλα τα παιχνίδια της στα γήπεδα της Γερμανίας και φυσικά τον οδυνηρό αποκλεισμό από τους Γάλλους με εκείνο το πλασέ του Ανρί. Ήταν το τέλος μιας «χρυσής γενιάς» Βραζιλιάνων, αλλά εγώ σε τόσο μικρή ηλικία δε μπορούσα να το καταλάβω.
Η πιο «δυνατή» μου ανάμνηση όμως είναι άλλη. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το κλάμα του Φάμπιο Γκρόσο στο γκολ με τους Γερμανούς. Το μαγικό άγγιγμα του Πίρλο, το τέλειο πλασέ με φάλτσα του Γκρόσο. Ο Ιταλός αμυντικός πανηγύριζε με ένα μιξ χαράς και κλάματος. Αυτή η φάση έχει χαραχθεί βαθειά στη μνήμη μου. Ο Γκρόσο πέτυχε το πολύτιμο γκολ και δεν το πίστευε! Αυτή του η αντίδραση ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει μέχρι τότε!
Φυσικά, δε μπορώ να ξεχάσω και την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι. Θυμάμαι να ρωτάω τον πατέρα μου «γιατί το έκανε αυτό;» και εκείνος να μου λέει «Γιατί είναι ο Ζιντάν!». Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω τι εννοεί.
Όσα χρόνια και αν περάσουν όμως, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 εκτός από «το πρώτο μου» θα παραμένει και η διοργάνωση από την οποία έχω την πιο έντονη «μουντιαλική» ανάμνηση!
Τάσος Φαραός
Όταν η Ελλάδα κέρδισε για πρώτη φορά και ο Βίγια μου… έκλεψε την καρδιά!
Νότια Αφρική 2010. Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι απολύτως καθαρά. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες «θολές» στιγμές από το 2006, αλλά οι αγώνες με τις… βουβουζέλες ως υπόκρουση έχουν χαραχτεί για τα καλά στη μνήμη μου.
Όπως φυσικά και η παρουσία της Ελλάδας, που έγραψε ιστορία σημειώνοντας το πρώτο γκολ αλλά και την πρώτη της νίκη σε ένα Μουντιάλ. Μπορεί να μην καταφέραμε να προκριθούμε στους «16», αλλά νομίζω ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεχάσει τα «χρυσά» γκολ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη και του Βασίλη Τοροσίδη, χάρη στα οποία επικρατήσαμε επί της Νιγηρίας με 2-1.
Εκτός, όμως, από την Εθνική μας ομάδα, θυμάμαι πολύ καλά άλλη μία χώρα από τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Παρά το γεγονός ότι δεν έτρεφα κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια έως τότε για την Ισπανία, στο τέλος του τουρνουά βρέθηκα να πανηγυρίζω σαν γνήσιος Ισπανός!
Ο λόγος έχει ονοματεπώνυμο. Νταβίντ Βίγια. O άνθρωπος που οδήγησε τους «φούριας ρόχας», με τα κρίσιμα (σε ορισμένες περιπτώσεις και πανέμορφα) γκολ του ως τα ημιτελικά, όταν και ανέλαβαν δράση οι συμπαίκτες του. Είναι χαρακτηριστικό ότι συνολικά ο Ισπανός επιθετικός σημείωσε τα πέντε από τα οκτώ τέρματα της ομάδας του στο Παγκόσμιο Κύπελλο! Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ισπανία είναι η μοναδική χώρα που έφτασε στην κορυφή του κόσμου, έχοντας ηττηθεί στον πρώτο αγώνα.
Φυσικά, υπήρξαν δύο ακόμα περιπτώσεις που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα στη διοργάνωση. Η μία ήταν η απόφαση του Λουίς Σουάρες να απομακρύνει τη μπάλα με το χέρι πάνω στη γραμμή, στις καθυστερήσεις της παράτασης του προημιτελικού μεταξύ Ουρουγουάης και Γκάνας. Μία απόφαση που αποσόβησε μεν το γκολ για την ομάδα του, αλλά οδήγησε δε στην αποβολή του και σε πέναλτι για τους Γκανέζους. Ο Γκίαν, όμως αστόχησε, το ματς πήγε στη διαδικασία των πέναλτι και εκεί τελικά οι Ουρουγουανοί πήραν το εισιτήριο για τα ημιτελικά, με την παράδοξη επιλογή του Σουάρες να δικαιώνεται!
Το έτερο στιγμιότυπο εντοπίζεται στον τελικό και όχι, δεν είναι το γκολ του Αντρές Ινιέστα. Αφορά το μαρκάρισμα του Νάιτζελ Ντε Γιονγκστον Τσάμπι Αλόνσο, όταν ο Ολλανδός χτύπησε με τις τάπες τον Ισπανό χαφ στο στήθος! Μία καθαρή περίπτωση κόκκινης κάρτας, με τον διαιτητή όμως να περιορίζεται απλώς στην κίτρινη.
Νικόλας Μπιλάλης
Jabulani, βουβουζέλες και η πρώτη επαφή με το Παγκόσμιο
Καλοκαίρι χωρίς ποδόσφαιρο δεν γίνεται και αυτό ευτυχώς το διαπίστωσα εξ απαλών ονύχων, όταν και παρακολούθησα το πρώτο μου Μουντιάλ το 2010. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, δεν είναι τόσο η ίδια η διοργάνωση, αλλά εκείνο το αίσθημα προσμονής που με είχε κατακλύσει λίγες μέρες πριν τη πρώτη σέντρα. Εφημερίδες, ένθετα και αφιερώματα εκπομπών είχαν σημάνει τα «προεόρτια» του θεσμού, συνεπαίρνοντας μαζί με εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου. Επίκεντρο όλων των συζητήσεων φυσικά ήταν η δεύτερη συμμετοχή της Ελλάδας στην διοργάνωση, επίτευγμα τεράστιας σημασίας για την γενιά μου, που δεν έζησε συνειδητά την εποποιία του «Πειρατικού». Η σύντομη πορεία μας στον θεσμό μπορεί να με απογοήτευσε, ωστόσο η τελευταία ανάμνηση που διάλεξα να κρατήσω ήταν «γλυκιά» και αφορούσε στην μοναδική μας νίκη έναντι της Νιγηρίας. Ανεξίτηλα στο μυαλό μου μένουν και κάποια σπουδαία γκολ, που ευτύχησα να παρακολουθήσω ζωντανά. Το σκαστό σουτ του Φορλάν για το 2-1 κόντρα στη Γερμανία και το διαγώνιο σουτ του Τσαμπαλάλα, είχαν την «τιμητική» τους για όλο το καλοκαίρι στην σκέψη μου.
Όσο πλησίαζε ο τελικός, τόσο περισσότερο «γνωριζόμουν» με το ποδόσφαιρο, τον «κόσμο» του και τα συναισθήματα που μπορεί να σου προσφέρει. Η μεγάλη βραδιά ήταν ορισμένη για τις 11 Ιουλίου, με την Ισπανία και Ολλανδία να διεκδικούν για πρώτη φορά το τρόπαιο στην ιστορία τους. Το γρασίδι φαινόταν καταπράσινο και σαγηνευτικό, παρά την κακή ανάλυση της τηλεόρασης μου. Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο και οδηγήθηκε στην παράταση, με τον Αντρές Ινιέστα να «λυτρώνει» τη «φούρια ρόχα» στο 116’. Ήταν το γκολ που περίμενα να δω με ανυπομονησία, αλλά δυστυχώς για εμένα αποκοιμήθηκα, ρωτώντας τον παππού μου το επόμενο πρωί «ποιος το σήκωσε;». Μαζί με το καλοκαίρι τελείωσε και το Παγκόσμιο, με τα γκολ και τις συγκινήσεις του να με «συνοδεύουν» μέχρι τα θρανία του Σεπτέμβρη. Τι και αν πέρασαν δώδεκα χρόνια από τότε, οι «βουβουζέλες» ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου…
Παναγιώτης Ραμαντάνης
Οι βουβουζέλες, η Αργεντινή και το θέαμα
Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι δεν έχει απλά εικόνα. Έχει και ήχο. Έναν ήχο που προφανώς έχει μείνει στα αφτιά όλων και ας έχουν περάσει δώδεκα χρόνια. Προφανώς αναφέρομαι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Όσο για τον ήχο, δεν ξεχνάει κανείς τις βουβουζέλες!
Η αλήθεια είναι ότι είναι αρκετά περίεργο που η πρώτη μου έντονη ανάμνηση από Μουντιάλ ήταν στα δώδεκά μου, καθώς από αυτό του 2006 μπορώ να πω ότι δεν θυμάμαι πράγματα. Αυτό του 2010 όμως... ήταν μαγεία. Καλοκαίρι με τα παιδιά στην πλατεία και να περιμένουμε πως και πως να δούμε τους αγαπημένους μας παίκτες. Τα είδωλα μας για να είμαι πιο σωστός, καθώς τότε όλοι είχαμε βλέψεις να γίνουμε αστέρια του αθλήματος.
Εκτός από τον εκκωφαντικό ήχο της Βουβουζέλας όμως, υπάρχει και το αγωνιστικό. Υπάρχει και η λαχτάρα. Το να βλέπω την Εθνική να παίρνει μία μεγάλη νίκη κόντρα στη Νιγηρία το θυμάμαι σαν χθες. Αυτές οι αγκαλιές με τους φίλους και την οικογένεια μετά το γκολ είναι ανεκτίμητες.
Ένα από τα πράγματα που μου μένει όμως είναι η ανεξήγητη αγάπη μου για την Αργεντινή. Δεν μπορώ να το περιγράψω, γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λάτρευα αυτή τη χώρα. Λάτρευα την ποδοσφαιρική της κουλτούρα. Σαν να βρίσκεις ένα δεύτερο σπίτι που είσαι πάντα ευπρόσδεκτος να πας να μείνεις.
Μπορεί η τότε πορεία της «Αλμπισελέστε» να μην ήταν ιδανική (ήττα στα προημιτελικά από τη Γερμανία) με τον θρυλικό Ντιέγκο Μαραντόνα στον πάγκο, όμως το πόσο λάτρευα να χαζεύω στην τηλεόραση την Αργεντινή δεν περιγράφεται με λέξεις.
Μία αγάπη που κρατάει μέχρι σήμερα και πραγματικά παρά το γεγονός του ότι δεν μπόρεσε να φτάσει στην κατάκτηση, χαίρομαι που η αγάπη αυτού του λαού για την μπάλα, νιώθω να κυλάει μέσα μου.
Όσο για την υπόλοιπη διοργάνωση, θεωρώ ότι ήταν ότι πιο όμορφο μπορούσα να ζητήσω παραγωγικά. Τέλειο ποδόσφαιρο, ωραία γκολ και... γιορτή στις εξέδρες. Νότια Αφρική, σε ευχαριστώ που με έκανες από μικρό να καταλάβω τη μαγεία του αθλήματος.
Δημήτρης Γέροντας
Όχι απλά το πρώτο μου Μουντιάλ, αλλά και η πρώτη μου μεγάλη ποδοσφαιρική ανάμνηση.
Η πρεμιέρα της οικοδέσποινας Νότιας Αφρικής κόντρα στο Μεξικό με έβρισκε επτά χρονών στον καναπέ μου, με το συμπληρωμένο άλμπουμ της Panini δίπλα μου και μία μεγάλη απορία για το πως οι παίκτες που σύλλεγα σε αυτοκόλλητα θα έμοιαζαν στη τηλεόραση του σπιτιού μου σε ζωντανή μετάδοση.
Για κάποιο λόγο πανηγύριζα φανατικά τα γκολ των Νοτιοαφρικάνων και ενθουσιάστηκα με τη χορογραφία που έστηναν μετά τα γκολ ο Τσαμπαλάλα και η παρέα του.
Άλλες στιγμές που με εντυπωσίασαν και έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μου από τη διοργάνωση ήταν:
-Τα μαγικά γκολ που πετύχαινε ο Ντιέγκο Φορλάν δίνοντας ένα πανέμορφο φάλτσο στην καλύτερη Μουντιάλ μπάλα όλων των εποχών, την Jabulani.
-Το ασύλληπτο γκολ του Σούλεϊ Μουντάρι από τα 40 μέτρα στο επεισοδιακό ματς των 8 της Γκάνας με την Ουρουγουάη
-Τα… δολοφονικά τάκλιν του Ολλανδού Νάιτζελ Ντε Γιονγκ με αποκορύφωμα την καρατιά στο στήθος του Τσάμπι Αλόνσο στον τελικό του Γιοχάνεσμπουργκ.
-Το γεγονός ότι Γαλλία και Ιταλία, τις οποίες είχα στο μυαλό μου ως καλύτερες της διοργάνωσης και συμπαθούσα, αποχαιρέτισαν από την φάση των ομίλων, αφήνοντας με με την απορία.
-Και τέλος… οι κραυγές που ακούγονταν σε όλη την γειτονιά από τις χαμένες ευκαιρίες της Εθνικής μας αλλά και τα γκολ της ανατροπή της με αντίπαλο την Νιγηρία.
Χρήστος Λόης
Το Μουντιάλ που έφτασε μια… ανάσα από τα χέρια, του παιδικού μου ήρωα
Στη μνήμη ενός παιδιού που το ποδόσφαιρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα κύρια ενδιαφέροντα και την καθημερινότητα του, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο πάντοτε θα είναι χαραγμένο στο μυαλό του. Στην δική μου περίπτωση, δεν ήταν το πρώτο που παρακολούθησα, αλλά το δεύτερο, που είχα την δυνατότητα να αντιληφθώ καλύτερα το ποδόσφαιρο και τη σημασία που έχει για τους παίκτες και τους φιλάθλους το εν λόγω τουρνουά.
Η αναφορά γίνεται για το Μουντιάλ του 2014 που διεξήχθη στη Βραζιλία και στα δικά μου μάτια ήταν το καλύτερο όλων των εποχών. Και ας μην έχω ζήσει τα προηγούμενα. Η Ελλάδα έκανε μια αξιοπρόσεκτη πορεία έως τις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου, αλλά το κύριο ενδιαφέρον μου ήταν που θα φτάσει ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής εν ονόματι, Λιονέλ Μέσι. Σε ηλικία 27 ετών και έχοντας κατακτήσει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, μια επιτυχία με την «αλμπισελέστε» μέσα στην… αντίπαλη χώρα θα τον καθιστούσε στα μάτια όλων ως ο κορυφαίος όλων των εποχών και θα απαλλασσόταν από τις περιττές (για έμενα προσωπικά) συγκρίσεις με τον επίσης σπουδαίο παρ’ όλα αυτά, Ντιέγκο Μαραντόνα.
Το τουρνουά ξεκίνησε υπέροχα για τον Αργεντινό με γκολ στην πρεμιέρα και με ένα τέρμα-ποίημα αντάξιο της τεράστιας κλάσης του, στις καθυστερήσεις της δεύτερης αγωνιστικής των ομίλων απέναντι στο μαχητικό Ιράν, με το πλήθος να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του. Στα νοκ-άουτ βοήθησε την ομάδα του να φτάσει ως τον τελικό όπου αντιμετώπισε την Εθνική Γερμανίας και έμοιαζε κοντά ότι είχε έρθει η ώρα για την ολοκλήρωση του ονείρου του και των εκατομμύρια υποστηρικτών του. Στο τελικό δεν έπιασε την απόδοση που όλοι περιμέναμε, χάνοντας το τρόπαιο στην παράταση από το σύνολο του Γιόακιμ Λέβ. Παρά την στεναχώρια που ένιωσα εκείνο το βράδυ της 13ης Ιουλίου, ο Λιονέλ Μέσι… μεγάλωσε ακόμα περισσότερο στα μάτια μου, βλέποντας πόσο απογοητευμένος ήταν ακόμα και μετά την κατάκτηση του βραβείου ως ο κορυφαίος παίκτη του τουρνουά. Ευχή μου το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου στον τελικό του επερχόμενου Μουντιάλ στο Κατάρ, να ολοκληρώσει αυτό που άφησε στη… μέση το 2014.
