Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ είναι προ των πυλών και το BN Sports μπαίνει σε ρυθμούς Μουντιάλ καταθέτοντας την πρώτη τους εμπειρία από την κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Από το Total Football της Ολλανδίας του 1974, μέχρι την «Σκουάντρα Ατζούρα» του Πάολο Ρόσι εν έτει 1982. Τα Μουντιάλ που σημάδεψε ο Μαραντόνα στα γήπεδα του Μεξικού και τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ιταλία, μέχρι και τα πιο πρόσφατα του 21ου αιώνα, για τους νεότερους, με αυτά του 2006, 2010 και του 2014.
Οι συντάκτες του BN Sports αναπολούν το πρώτο Μουντιάλ που τους καθήλωσε και τους γέμισε συναισθήματα, γι' αυτό το υπέροχο άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο.
Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Μουντιάλ 1974: Το Total Football του αύριο που έδιωχνε το ποδόσφαιρο του χθες!
Τι είναι για τον κάθε ένα από εμάς το Μουντιάλ; Ειδικά για εμάς που μεγαλώσαμε στη δεκαετία του '70, όπου η τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα το Μουντιάλ ήταν η γη της επαγγελίας! Εκεί που βλέπαμε είκοσι ματς το χρόνο σε ζωντανή μετάδοση, ξαφνικά είχαμε ένα μήνα γεμάτο μεταδόσεις μπροστά μας.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο που με σημάδεψε ήταν του 1974. Στη Δυτική Γερμανία με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του αύριο να έρχεται και του χθες να φεύγει. Η απίθανη Ολλανδία κέρδισε στις καρδιές μας η Γερμανία που ήταν εξίσου μοντέρνα και δυναμική πήρε το τρόπαιο η Πολωνία (του Γκόρσκι με βοηθό τον Γκμοχ) μας ενθουσίασε.
Καταλαβαίνω όμως πως για τον καθένα είναι ξεχωριστό το Μουντιάλ που θυμάται ως πρώτο και μπορεί να μην ήταν καλό! Ωστόσο για τον ίδιο είναι ένα επεισόδιο στο σήριαλ της ζωής! Και κάθε ένας από εμάς ζει κάτι διαφορετικό, ξεχωρίζει αυτό που το δικό του μυαλό αξιολογεί. Σε κάθε ταινία υπάρχουν ρόλοι. Τις σκηνές της ταινίας των δικών μας Μουντιάλ τις διαλέγουμε ως σκηνοθέτες μόνοι μας. Και απονέμουμε τα προσωπικά μας Όσκαρ. Για μένα το 1974 θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου…
Άλκης Τσαβδαράς
Η Στρογγυλή Τραπέζη στο Μουντιάλ 1990!
Άργησα να πάρω... μπρος στο αθλητικό γίγνεσθαι. Ουδείς από την οικογένειά μου θεώρησε φρόνιμο να παρακολουθεί τα σπορ, τη στιγμή που βρισκόμασταν (οι γονείς μου δηλαδή) στη βιοπάλη της Γερμανίας. Κάποιοι συγγεινείς που και που ερχόντουσαν από Ελλάδα για επίσκεψη και για το απαραίτητο μεροκάματο. Αναρωτιόμουν ακόμα τι είχε γίνει στον περιβόητο τελικό του Ευρωμπάσκετ το 1987 και πώς καταφέραμε τελικά να σηκώσουμε το τρόπαιο.
Το 1986, στο Μουντιάλ του Μεξικό, ήμουν 7 ετών. Μία μικρή ιδέα για το εστί αυτή η γιορτή του ποδοσφαίρου πήρα από τα αυτοκόλλητα που μαζεύαμε και ανταλλάσσαμε στο σχολείο. Το 1987 συνέβη το κλικ με το μικρόβιο των αθλημάτων. Γερά στη μνήμη μου βρίσκεται ακόμα το Euro 1988, το πρώτο μεγάλο ποδοσφαιρικό τουρνουά που με «γέμισε». Μιας και μιλάμε, όμως, για Παγκόσμιο Κύπελλο, προφανώς το 1990, όντας πλέον 11 ετών, λογικό είναι να θυμάμαι πολλά πράγματα από τα γήπεδα της Ιταλίας.
Φανταστείτε ότι μου πέρασε απαρατήρητη η κόντρα του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με την Ιταλία και τα όσα έγιναν στο Νάπολι. Ακολούθησα Γερμανία, φουλ Γερμανία. Και Βραζιλία, για έναν λόγο που δεν το θυμάμαι ακριβώς. «Ξενέρωσα» με τον παλιο-Κανίγια και το γκολ του στον εμφύλιο στη φάση των «16».
Συμπάθησα Ιταλία λόγω Τότο Σκιλάτσι. Αποθέωσα τις κούρσες του Λόταρ Ματέους και τις εκτελέσεις του Άντι Μπρέμε. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς χάθηκε η ευκαιρία του Καμερούν στον προημιτελικό με την Αγγλία. Τι ομάδα, Θεέ μου, είχε η Γιουγκοσλαβία; Η... γεμάτη ροχάλα του Ράικαρντ στον Φέλερ. Οι αποκρούσεις του Σέργιο Γκοίκοετσέα. Ο «killer» Ντέιβιντ Πλατ. Η πρεμιέρα με το ξύλο που «έφαγε» ο Κανίγια και το σοκ του Καμερούν. Ο πανηγυρισμός του Τζιανίνι στο γκολ κόντρα στις ΗΠΑ. Η κόμμωση του Σκούχραβι.
Πολλές εικόνες. Σαν χθες. Έντονες. Και κυρίως, τα όμορφα γραφικά των Ιταλών. Το χρονόμετρο στο πλάι να κατεβαίνει. Η μασκότ, o Ciao, με τα όμορφα χρώματα της Ιταλίας. Οι σημαίες όταν έβγαινε το σκορ και κυμάτιζαν. Το στρογγυλό τραπέζι, στο εστιατόριο των γονιών μου, όπου καθόμασταν εμείς οι... ενοχλητικοί, για να παρακολουθήσουμε τους αγώνες σε μία μικρή τηλεόραση. Αυτό δεν είναι το Μουντιάλ; Στιγμές και αναμνήσεις!
Γιάννης Ψαράκης
Το ποδήλατό μου και το «παιδικό τραύμα» της Βραζιλίας
Κι όμως. Το πρώτο μου «παιδικό τραύμα» δεν ήρθε ούτε από την απόρριψη συμμαθήτριας που ήθελα «να τα φτιάξουμε», ούτε επειδή πήρα 8 στα Θρησκευτικά, ούτε επειδή δεν με έπαιζαν τα άλλα παιδιά στη γειτονιά. Ήρθε από το ποδόσφαιρο και δη το Μουντιάλ του 1982. Ήταν και η πρώτη φορά, αν θυμάμαι καλά, που αρχίσαμε να το αποκαλούμε «Μουντιάλ» από την ισπανική «μετάφραση» του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Πιτσιρίκος 13 ετών τότε, μάζευα ευλαβικά σπαταλώντας όλο το χαρτζιλίκι μου στις κάρτες Panini για να συμπληρώσω το άλμπουμ με τους ήρωές μου και να περηφανευτώ στους κολλητούς στη γειτονιά. Όλη μας η ζωή εκείνο το καλοκαίρι περιστρεφόταν γύρω από το Μουντιάλ. Μέχρι και παγωτό μέσα σε πλαστικό «δοχείο» σε σχήμα ποδοσφαιρικής μπάλας που έμοιαζε με τον… Ναρανχίτο, τη μασκότ της διοργάνωσης είχε κυκλοφορήσει και το είχαμε ταράξει.
Με θυμάμαι να βλέπω ζωντανά στις μεταδόσεις της ΕΡΤ το 10-1 της Ουγγαρίας επί του Ελ Σαλβαδόρ, το γκολ του Μπελουμί στο 2-1 της Αλγερίας επί της ατρόμητης τότε Γερμανίας, το αλησμόνητο 3-3 και τον αποκλεισμό στα προημιτελικά της… δεύτερής μου αγάπης Γαλλίας (με Πλατινί, Τρεζόρ, Ροστό, Ζιρές, Σιξ) αλλά το μεγάλο τραύμα, η πληγή που δεν έχει επουλωθεί ακόμη, 40 χρόνια μετά, ήταν εκείνο το μεσημέρι της 5ης Ιουλίου.
Η Βραζιλία την οποία λάτρευα για τους βιρτουόζους Ζίκο,Έντερ Φαλκάο, Σερζίνιο και φυσικά τον ένα και μοναδικό Σόκρατες, έπαιζε τον αγώνα-πρόκρισης με την Ιταλία στη 2η φάση των ομίλων. Δεν ξέρω γιατί αλλά το είχα σίγουρο ότι η «σελεσάο» θα περάσει και μου έπεσε… βαρύ όλο αυτό. Ακόμη θυμάμαι να φοράω μία αγορασμένη από το παζάρι «μαϊμού» εμφάνιση της Βραζιλίας και να βλέπω μόνος μου τον αγώνα στο πατρικό μου. Η Βραζιλία προκρινόταν ακόμη και με ισοπαλία λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων και καταλαβαίνετε ότι στο 2-2 του Φαλκάο στο 68ο λεπτό πρέπει να με άκουσε όλη η γειτονιά. Όμως η χαρά δεν κράτησε πολύ. Το 3ο γκολ του Πάολο Ρόσι έξι λεπτά αργότερα μου γκρέμισε όλα τα όνειρα και στιγμάτισε την παιδική μου ηλικία. Τα τελευταία 16 λεπτά του αγώνα δεν άντεξα να τα δω από την αγωνία. Είχα πάρει το ποδήλατό μου και άρχισα να κάνω τον γύρο του τετραγώνου. Αδάνων, Κεραμεικού, Ακροπόλεως. Ξανά και ξανά. Ήλπιζα ότι θα ακούσω κάποιον πανηγυρισμό από τους γείτονες για την ισοφάριση της Βραζιλίας αφού δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσε κάποιος να μην τους υποστηρίζει. Φευ. Η Βραζιλία έχασε, η Ιταλία πήρε το Μουντιάλ και χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια για να βγάλω την πίκρα που κουβαλούσα από τότε.
Υ.Γ. Μη γελάσετε, αλλά όποτε ακούω «Το Ποδήλατο» του Κώστα Μακεδόνα είναι σαν να ζω ξανά και ξανά εκείνα τα 16 λεπτά μέχρι το τέλος του αγώνα μετά το 3-2 του Ρόσι...
Στέφανος Αβραμίδης
Ο κήπος...των θαυμάτων!
Αρχές Ιουλίου, στην καρδιά του καλοκαιριού, δεν είχα και πολλά κέφια, έβλεπα στην επίσκεψη στο σπίτι οικογενειακών μας φίλων το λόγο και μόνο που θα με κρατούσε μακριά από την παραλία! Από το πρωί ο πατέρας μου μιλούσε για το μεγάλο παιχνίδι, στα 7 μου χρόνια ασχολούμουν αρκετά με το ποδόσφαιρο και το Μουντιάλ που ήταν σε εξέλιξη, δεν ήταν ακόμη στην πρώτη γραμμή των ενδιαφερόντων μου! Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, στη θέα του "κολλητού" μου η στενοχώρια πήγε περίπατο, παίζαμε σα να μην υπήρχε αύριο, οι μεγάλοι είχαν τα δικά τους, η ώρα περνούσε νεράκι μέχρι που ακούσαμε μια φωνή από τον κήπο... «Παιδιά ελάτε, τρώμε και αρχίζει και το ματς!»
Εξαντλημένοι όπως ήμαστε ήταν το πρώτο και όχι το δεύτερο σκέλος του...καλέσματος που μας απασχολούσε, βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε «καρφί» στο τραπέζι! Λίγο πιο πέρα, πάνω σε ένα τραπεζάκι, με την κεραία τοποθετημένη στο πάνω μέρος της, «στεκόταν» μια εντυπωσιακά μεγάλη για την εποχή ΕΓΧΡΩΜΗ τηλεόραση, το πολύ «32» ιντσών αλλά... 1982! Παραμένει μέχρι και σήμερα ολοζώντανη μπροστά στα μάτια μου η πρώτη εικόνα από το "Σαρριά" της Βαρκελώνης, τα μαγικά στα παιδικά μου μάτια, κυρίως λόγω διηγήσεων των μεγαλύτερων, χρώματα της Βραζιλίας κόντρα στο βαθύ μπλε της Ιταλίας και φόντο το περίεργα κουρεμένο χορτάρι είναι οι πρώτες έντονες «μουντιαλικές» μου αναμνήσεις!
Με αγαπημένη μας οικογένεια Ελληνοϊταλών στην παρέα καταλαβαίνετε ότι οι συμπάθειες για την «σκουάντρα ατζούρα» ήταν πολύ περισσότερες από το...μέσο όρο, παρακολουθώντας το παιχνίδι παρασύρθηκα κι εγώ από το κλίμα όσο κι αν σήμερα, κοιτάζοντας προς τα πίσω, πολύ θα ήθελα να είχε δικαιωθεί εκείνη η τόσο ελκυστική εκδοχή της "σελεσάο"! Της έφτανε ακόμη και η ισοπαλία για πρόκριση στον ημιτελικό, οι μετέπειτα Παγκόσμιοι Πρωταθλητές πήραν τη νίκη με σκορ 3-2 με χατ τρικ του Πάολο Ρόσι, κάτι σαν ποδοσφαιρικό θαύμα! Με το τελευταίο σφύριγμα θυμάμαι σχεδόν όλη την παρέα να πανηγυρίζει, είχα ήδη πάει στο γήπεδο αρκετές φορές με τον πατέρα και τον αδερφό μου, πρώτη φορά ζούσα κάτι τέτοιο σε...κλειστό οικογενειακό και φιλικό κύκλο, ήταν η μύησή μου στο συναρπαστικό κόσμο του Μουντιάλ, σε εκείνο τον οικείο και «ζεστό» κήπο, στον «κήπο των θαυμάτων»!
Κώστας Ψάρρας
Αν το πρώτο σου Μουντιάλ είναι αυτό του 1986 δεν γίνεται να μην λατρέψεις το ποδόσφαιρο
Οι παιδικές αναμνήσεις όσο περνούν τα χρόνια, συνήθως, εξασθενούν και ελάχιστα είναι τα πράγματα που θυμάσαι. Κι όμως υπάρχουν κάποιες στιγμές που έχουν μείνει τόσο ανεξίτηλα στη μνήμη μας που θα μπορούσαν να ήταν, κυριολεκτικά, σαν χθες. Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που παρακολούθησα από την αρχή ως το τέλος ήταν αυτό του 1986. Το Μουντιάλ του… θεού. Το Μουντιάλ που σημαδεύτηκε από ένα και μόνο πρόσωπο. Στην ηλικία των 8 ετών η παρουσία του Μαραντόνα στα γήπεδα του Μεξικού ήταν… υπερφυσική. Λες και ήταν βγαλμένος από τα κόμικ της εποχής. Μεγαλώνοντας μπορεί να εκλογικεύτηκαν εκείνες οι εμφανίσεις του Ντιέγκο, όμως όταν τις ζούσαμε μαζί με τον πατέρα μου, ήταν λες και υπήρχε ένας σούπερμαν που έπαιζε ποδόσφαιρο.
Δεν έχει την παραμικρή αξία να θυμίσω το τι έκανε ο Ντιεγκίτο σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αποκλείεται να ξαναζήσουμε μία τέτοια διοργάνωση που θα κριθεί από ένα και μόνο παίκτη. Προφανώς και δεν έζησα την εποχή του Πελέ και δεν έχει νόημα να κάνουμε την οποιαδήποτε σύγκριση. Όλα τα επόμενα Μουντιάλ που είδα και όσα θα δω από εδώ και πέρα αποκλείεται να μας προσφέρουν κάτι αντίστοιχο. Και μπορεί οι περισσότεροι να στέκονται στα όσα έκανε ο Μαραντόνα στον προημιτελικό με την αγαπημένη μου Αγγλία, αλλά εγώ θυμάμαι ακόμη πιο χαρακτηριστικά το καταπληκτικό γκολ που έβαλε στον ημιτελικό με το Βέλγιο και την πάσα μισό γκολ στον Μπουρουτσάγκα στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία. Βασικά θυμάμαι έναν… μάγο να χαϊδεύει την μπάλα και να μου λέει αυτό είναι το άθλημα που θα λατρεύεις για μία ζωή.
Θοδωρής Βασίλης
Και οι Θεοί κλαίνε
Η αγάπη μου για την Αργεντινή δεν έχει όρια. Είμαι άρρωστος με κάθε τι προέρχεται από την συγκεκριμένη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Δικοί μου άνθρωποι ζουν δεκαετίες στο Μπουένος Άιρες. Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορούσε παρά να ήμουν κι εγώ Αργεντινή, αλλά κυρίως Ντιέγκο. Ο άνθρωπος αυτός είναι κάτι σαν Θεός για όλους εμάς που ζήσαμε την εποχή του και η πρώτη μου εμπειρία από Μουντιάλ είναι πλήρως συνυφασμένη με τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.
Ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Με το όνομα του Μαραντόνα να αποτελεί στην καθημερινότητα μου κάτι σαν το φαγητό περίμενα πως και πως εκείνο το τουρνουά στα γήπεδα της Ιταλίας για να αποκτήσω και εικόνα από τον Ντιέγκο. Και αν το πρώτο ματς με το φανταστικό Καμερούν ήταν μια πρώτη απογοήτευση, τα όσα ακολούθησαν με την πρόκριση επί της Βραζιλίας στο Τορίνο με το γκολ του Κανίγια μετά την φανταστική προσπάθεια του Ντιέγκο, αλλά και τα όσα έγιναν στον ημιτελικό με την Ιταλία στην αγαπημένη του Νάπολη ήταν στιγμές που θα με σημάδευαν για πάντα. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ο μεγάλος τελικός της Ρώμης κόντρα στην Δυτική Γερμανία.
Η Αργεντινή με μισή ομάδα αντιμετωπίζει τα «πάντσερ» του Φραντς Μπεκενμπάουερ. Ο Μαραντόνα έχει μπει στο στόχαστρο μετά τον ημιτελικό με την Ιταλία και στον τελικό είδαμε όλοι το αποτέλεσμα. Ένα ανύπαρκτο πέναλτι δίνει με το έτσι θέλω την κούπα στους Γερμανούς. Στο τέλος ο Ντιέγκο βάζει τα κλάματα, μαζί του και ο οκτάχρονος τότε Θοδωρής. Έκανε ό,τι μπορούσε αλλά κάποιες φορές ακόμα και ο ίδιος ο Θεός δεν τα καταφέρνει. Αλλά αυτό καθόλου δεν μας στενοχωρεί γιατί εμείς δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αποτίουμε φόρο τιμής στον Ντιέγκο Μαραντόνα, μετωνυμία της νεότητας και της ορμής, της ανόδου και της πτώσης, της μελαγχολίας και της οργής, της φθοράς και της αφθαρσίας. Σε όλα αυτά που συντρόφευαν τα παιδικά μας χρόνια και μας έκαναν να αγαπήσουμε αυτό το άθλημα, το ποδόσφαιρο.
Θοδωρής Καρβουνιάρης
Μουντιάλ 1994: Ο πρώτος έρωτας με Ρομάριο, Στόιτσκοφ, τους Σουηδούς και τον Μπατιστούτα
Πώς και πώς περιμέναμε από παιδιά κάθε 4 χρόνια να δούμε Μουντιάλ! Καλοκαιράκι, ξεγνοιασιά, ποδοσφαιράκι. Ένας μήνα όνειρο. Μεγαλώσαμε και το Μουντιάλ το έκαναν… χειμώνα και 4,5 χρόνια μετά το τελευταίο. Κάποια πράγματα όμως μένουν αναλλοίωτα, όπως εκείνες οι στιγμές που αρχίζεις και ερωτεύεσαι την στρογγυλή θεά. Όπως εκείνα τα πρώτα Μουντιάλ που έζησες παιδί… Στο Μουντιάλ του ’98 ήρθε η λατρεία για τον Ζιντάν. Έφηβος τότε, καταλάβαινα περισσότερα πράγματα. Είχαν βοηθήσει και οι ώρες να καθίσω να δω σχεδόν όλα τα ματς. Όμως το πρώτο Μουντιάλ που άρχισα να νιώθω τι σημαίνει αυτή η διοργάνωση ήταν του 1994 στην Αμερική. Το πρώτο Μουντιάλ της Ελλάδας, το πρώτο δικό μου Μουντιάλ κι ας μην βόλευαν οι ώρες ένα παιδί 12 ετών. Είχα δώσει… εντολή όμως: να με ξυπνάτε κάθε βράδυ όποτε έχει παιχνίδια! Δεν τα κατάφερα σε όλα, να πω την αμαρτία μου. Όμως οι πρώτες έντονες μνήμες από εκείνο το Μουντιάλ δεν έσβησαν ποτέ.
Δεν θα ξεχάσω, ότι κάθισα να δω την Ελλάδα απέναντι στην Αργεντινή του Μαραντόνα και τρελάθηκα με τον Μπατιστούτα. Δεν θα ξεχάσω τη Σουηδία με τους Νταλίν, Μπρολίν, Λάρσον. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τεράστιο Χάτζι με τη Ρουμανία. Εννοείται δεν γίνεται να ξεχάσω την τεχνική και την ηγετική παρουσία του μεγάλου Χρίστο Στόιτσκοφ. Η καψούρα η μεγάλη όμως ήταν ο Ρομάριο. Τον είχα δει πρώτη φορά λίγα χρόνια πριν στα ματς της ΑΕΚ με την Αϊντχόφεν. Τον θαύμασα σε εκείνο το Μουντιάλ και μαζί του τον Μπεμπέτο με τον κλασικό πλέον πανηγυρισμό του και τον μεγάλο Ντούνκα. Αξέχαστος φυσικά και ο τελικός. Δεν θυμάμαι πόσες φορές ξύπνησα και κοιμήθηκα πάλι κατά τη διάρκειά του. Τα πέναλτι όμως δεν θα τα ξεχάσω ποτέ και τη στεναχώρια που πήρα βλέποντας τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να κατεβάζει το κεφάλι, μόλις έστειλε τη μπάλα άουτ και ας μην υποστήριζα κάποια ομάδα. Στιγμές είναι η ζωή. Στιγμές είναι και το Μουντιάλ. Οι παίκτες που ξεχωρίζουν. Οι παίκτες που βγαίνουν μπροστά. Στα μάτια ενός παιδιού το… χάιδεμα της μπάλας, η ηγετική παρουσία ενός αρχηγού, ένα γκολ, ένας πανηγυρισμός, είναι σαν να διαβάζεις κόμικ μέσα από μία οθόνη. Το Μουντιάλ του ’94 ήταν ο πρώτος μεγάλος έρωτας με τη στρογγυλή θεά, χωρίς να υπάρχει ΑΕΚ…
Δημήτρης Σπηλιόπουλος
Το πρώτο και καλύτερο
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 ήταν (για καλή μου τύχη) το πρώτο όπου μπορούσα να καταλάβω δυο πράγματα για το ποδόσφαιρο. Ίσως να φταίει η ηλικία, ίσως και όχι αλλά όσα έγιναν στα γήπεδα της Γαλλίας στα δικά μου μάτια ήταν ότι καλύτερο έχω δει μέχρι σήμερα σε Μουντιάλ.
Ακόμα θυμάμαι την φοβερή Κροατία του Σούκερ, την γκολάρα του Όουεν και τον αποκλεισμό των Άγγλων στα πέναλτι από την Αργεντινή. Θυμάμαι πολλά ματς να μην θέλω να τελειώσουν. Τα Βραζιλία - Δανία και Ολλανδία - Αργεντινή στα προημιτελικά, τα Βραζιλία - Ολλανδία και Γαλλία - Κροατία στα ημιτελικά με γέμισαν ποδόσφαιρο και πρωτόγνωρα τότε συναισθήματα. Με έκαναν να αντιληφθώ πως δεν πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι, αλλά για πολλά περισσότερα.
Θυμάμαι φυσικά τα «εξωγήινα» του Ρονάλντο, τα «μαγικά» του Ζιντάν και τις δύο καλύτερες ομάδες να φτάνουν στον τελικό. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που περίμενα με τόση ανυπομονησία ένα ματς. Ίσως για αυτό και το… ξενέρωμα να ήταν τόσο μεγάλο.
Δεν είχε να κάνει με τον νικητή, αλλά με το πόσο εύκολα επικράτησε. Σα να μην έγινε παιχνίδι. Χρόνια μετά κατάφερα να δικαιολογήσω τον Ρονάλντο, κυρίως να τον καταλάβω και να αντιληφθώ σε τι βαθμό το star system απειλεί να καταστρέψει το άθλημα και κυρίως έναν άνθρωπο. Ήταν και μάλλον θα είναι για πάντα το καλύτερο Μουντιάλ της ζωής μου.
Δημήτρης Μανάκος
Φάνης Τσοκανάς
Το Μουντιάλ των αισθήσεων και των παραισθήσεων
Ως γεννηθείς του 1994, δεν βγαίνουν οι μαθηματικές πράξεις. Όσος ποδοσφαιρικός προσηλυτισμός κι αν υπήρξε από τον κατά επτά χρόνια μεγαλύτερο αδερφό, να σχηματίσει εικόνα ένα παιδί τεσσάρων ετών από ένα ολόκληρο Μουντιάλ; Αδύνατο. Ειδικά χωρίς YouTube. Κάπου εδώ, ωστόσο, μπαίνει η κρατική τηλεόραση στην εξίσωση.
Λίγο πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, η ΕΤ1 αποφάσισε να παίξει σε επανάληψη ολόκληρο το Μουντιάλ του 1998. Αυτό ήταν. Σε συνδυασμό με τα μαγικά χαρτάκια της Panini -ξανά παρών ο μεγάλος αδελφός- ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος, που «έστρωσε» το έδαφος για το Μουντιάλ του 2002.
Πρώτες μνήμες, λοιπόν; Τα δύο γκολ του Λιλιάμ Τουράμ στον ημιτελικό με την Κροατία. Ειδικά το δεύτερο, που «σφράγισε» την ανατροπή και την παρουσία των «τρικολόρ» στον τελικό. Όχι ότι αντιλαμβανόμουν πλήρως τη σημασία του. Μάλλον λόγω του ιδιαίτερου πανηγυρισμού του.
Πριν έρθει, λοιπόν, η πρώτη επαφή με τον Ροναλντίνιο που έμελλε να σημαδέψει ολόκληρη την παιδική μου ηλικία, αλλά και με τον Ρονάλντο, για τον οποίο όλο άκουγα, αλλά σπάνια έβλεπα -ελλείψει συνδρομητικής, αλλά και λόγω των τραυματισμών του- θαύμασα τον Σούκερ, τον Γιάρνι, τον Μπόμπαν, τον Στάνιτς, τον Σίμιτς.
Στεναχωρήθηκα, όταν αποκλείστηκαν. Ακόμη νιώθω έναν κόμπο, βασικά, κι ας έχουν πέρασει 20 χρόνια από τότε που τους άκουσα για πρώτη φορά. Μάλλον έχει να κάνει με την παιδική ηλικία κι όχι με τον Σούκερ και τον Μπόμπαν.
Τουλάχιστον, μετά από δύο δεκαετίες κατάλαβα πως ο Ρόμπερτ Γιάρνι δεν ήταν ένας φουλ μπακ επιπέδου Ρομπέρτο Κάρλος, ούτε ο Μάριο Στάνιτς, ο Καφού των Βαλκανίων.
Αλλά τώρα, λογικές και σαχλαμάρες. Είχα δίκιο. Η Κροατία με την υπέροχα ιδιαίτερη φανέλα, άξιζε να πάρει το Μουντιάλ του 1998.
