Μία ομάδα γεμάτη προσωπικότητες και με «πληγωμένο» εγωισμό από την… Εθνική μας, με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κάνει «ποδαρικό» σε Μουντιάλ. Η Πορτογαλία έφτασε το 2006 πολύ κοντά στην «πηγή», χωρίς να καταφέρει να πιει νερό στην καλύτερη πορεία της χώρας σε Παγκόσμιο Κύπελλο τα τελευταία 56 χρόνια.
Το πορτογαλικό ποδόσφαιρο βρισκόταν πραγματικά στα καλύτερα του στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Η Πόρτο του πρωτοεμφανιζόμενου στην προπονητική εκείνη την εποχή Ζοσέ Μουρίνιο, κατακτούσε το ένα ευρωπαϊκό μετά το άλλο (UEFA Cup, Champions League), ενώ οι Πορτογάλοι ετοιμάζονταν να φιλοξενήσουν την διοργάνωση του EURO 2004 με υπέρλαμπρα γήπεδα να χτίζονται στην χώρα, διαιωνίζοντας την ποδοσφαιρική της κληρονομιά.
Όσο για την εθνική ομάδα; Αυτή απαρτιζόταν από παίκτες θρύλους στην μεσοεπιθετική γραμμή όπως οι Λουίς Φίγκο, Κριστιάνο Ρονάλντο, Πετίτ και Ντέκο, ενώ και η άμυνα περιλάμβανε καταξιωμένους ποδοσφαιριστές (Ρικάρντο Καρβάλιο, Νούνο Βαλέντε).
Μετά την «ψυχρολουσία» που δέχτηκε στο «σπίτι» της από τον Άγγελο Χαριστέα και την Εθνική Ελλάδος στον τελικό του Euro το 2004, ο εγωισμός της μεγάλης αυτής ομάδας πληγώθηκε σημαντικά και άπαντες πλέον έκαναν focus στο επερχόμενο Μουντιάλ στα γήπεδα της Γερμανίας.
Μία διοργάνωση, η οποία δεν ξύπναγε καθόλου καλές μνήμες στους Πορτογάλους, οι οποίοι είχαν να πραγματοποιήσουν καλή πορεία σε Παγκόσμιο Κύπελλο από την εποχή του Εουσέμπιο το μακρινό 1966 (3η θέση).
Συγκεκριμένα, στα 9 Mουντιάλ που μεσολάβησαν από τότε η Πορτογαλία έδωσε το παρόν σε τελική φάση μόλις δύο φορές (1986, 2002) αποκλειόμενη μάλιστα στους ομίλους!
Έτσι, φτάνοντας στο καλοκαίρι του 2006 η εθνική ομάδα του Κριστιάνο, του Φίγκο και των υπόλοιπων σταρ υπό την καθοδήγηση του Φελίπε Σκολάρι έψαχνε την εξιλέωσή της, ούσα μάλιστα εκ των φαβορί για την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.
Στην φάση των ομίλων η Πορτογαλία έκανε το απόλυτο νικώντας κατά σειρά Αγκόλα (1-0), Ιράν (2-0) και Μεξικό (2-1).
Και φτάνουμε αισίως στην φάση των 16 και το ματς κόντρα στους Ολλανδούς ή αλλιώς… την «Μάχη της Νυρεμβέργης». Ένα ματς που έμεινε στην ιστορία όχι λόγω του ποδοσφαιρικού του θεάματος, αλλά εξαιτίας του ανεπανάληπτου «ξύλου» που έπεσε από τις δύο ομάδες. Ο Ρώσος διαιτητής του αγώνα Βαλεντίν Ιβανόφ, ο οποίος πήγε να διαιτητεύσει ένα θεωρητικά απλό παιχνίδι, που δεν συνοδευόταν από κάποια ιστορική αντιπαλότητα, κατέληξε να δηλώνει χρόνια μετά:
«Χωρίς καμία αμφιβολία, αυτό ήταν το πιο δύσκολο ματς της καριέρας μου. Έχω παίξει σε αμέτρητους αγώνες και έχω βιώσει πολλές διαφορετικές καταστάσεις αλλά το κλίμα που συνάντησα σ’εκείνο το παιχνίδι δεν το έχω ξαναζήσει πουθενά αλλού.»
Ο τελικός απολογισμός της βραδιάς; 16 κίτρινες κάρτες, 4 αποβολές (δύο εκατέρωθεν) και η Πορτογαλία στους 8 με πανέμορφο γκολ του Μανίς στο 23’.
Επόμενη αντίπαλος η Αγγλία των Μπέκαμ, Λάμπαρντ, Τζέραρντ και Ρούνεϊ για ένα εισιτήριο στα ημιτελικά.
Οι Πορτογάλοι κατάφεραν να πετάξουν έξω ακόμα ένα μεγάλο όνομα της διοργάνωσης, αυτή τη φορά στη διαδικασία των πέναλτι με τον 21χρονο τότε CR7 να σκοράρει το νικητήριο γκολ.
Τελικά όμως, η σπουδαία αυτή φουρνιά έμεινε ξανά με… άδεια χέρια, καθώς κόντρα στη Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν επήλθε ο αποκλεισμός και το «stop» στα όνειρα των Πορτογάλων.
Οι «τρικολόρ» επικράτησαν με 1-0 χάρις σε εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του «Ζιζού» με την Πορτογαλία να φτάνει κοντά στην ισοφάριση πολλές φορές χωρίς να καταφέρνει να στείλει το ματς στην παράταση, όπου θα διεκδικούσε την πρώτη συμμετοχή σε τελικό Μουντιάλ στην ιστορία της.
Δημήτρης Γέροντας
