Μπορεί το ποδόσφαιρο να έχει και πολιτικοκοινωνικές εκφάνσεις; Στις μέρες μας, μάλιστα, το ερώτημα αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, με τις συρράξεις στην Ουκρανία να συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. Τον Οκτώβριο του 2005, σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο το Σουδάν για τα Προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά μαζί με τους συμπαίκτες του, έστειλαν μήνυμα συσπείρωσης στη χώρα τους, επαναφέροντας την ειρήνη έστω και για λίγο, στο... βομβαρδισμένο τοπίο της Ακτής Ελεφαντοστού.
Το 1978 σε ένα πάρκινγκ της Αμπιτζάν, 6.500 χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρα του ποδοσφαίρου, η γέννηση ενός αθλητή-ήρωα, έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της χώρας του. Ο λόγος για τον Ντιντιέ Υβ Ντρογκμπά Τεμπιλί, ένα παιδί που από τις φτωχές συνοικίες της ιβοριανής πρωτεύουσας, κατάφερε να αναδειχθεί σε έναν εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών παγκοσμίως.
Το ξεκίνημα μιας σπουδαίας καριέρας:
Όλα ξεκίνησαν το 1983, όταν οι γονείς του Ντιντιέ πήραν την απόφαση να τον στείλουν στον θείο του Μισέλ στη Γαλλία, λόγω συσσωρευμένων οικονομικών προβλημάτων. Στην Ευρώπη, και πλάι στον αγαπημενό του θείο, ο Ντρογκμπά ήρθε σε επαφή με τον κόσμο του ποδοσφαίρου, ξεκινώντας εξ απαλών ονύχων το «ταξίδι» του στα γαλλικά γήπεδα. Το ταλέντο του Ιβοριανού ήταν εμφανές από τις πρώτες κιόλας του εμφανίσεις, με την αξία του να αναγνωρίζεται άμεσα από πολλούς. Με την πάροδο των χρόνων ο νεαρός επιθετικός εδραιωνόταν στις συνειδήσεις του φίλαθλου κόσμου και όπως ήταν αναμενόμενο η έναρξη της επαγγελματικής του πορείας δεν άργησε να έρθει. Η καριέρα του ξεκίνησε το 1997 από τη Λε Μαν, στην οποία βρέθηκε λόγω της εισαγωγής του στο λογιστικό πανεπιστήμιο της ομώνυμης πόλης. Παρά το γεγονός ότι κατάφερε να αποφοιτήσει με πτυχίο εγκεκριμένου λογιστή, η έλευση του πρώτου του γιού δεν του άφηνε περιθώρια συνδυασμού επαγγελμάτων, καθώς για να συντηρήσει την οικογένειά του έπρεπε να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο των καλών απολαβών..jpg?width=1200)
Χρονιά με τη χρονιά η πορεία του Ιβοριανού γνώριζε σημαντική άνοδο, με τα περάσματά του σε Γκινγκάμπ και Μαρσέιγ να θεωρούνται πέρα για πέρα επιτυχή. Η σταθερή και διαρκώς αυξανόμενη απόδοσή του, τον οδήγησε στην Αγγλική πρωτεύουσα, και πιο συγκεκριμένα στον μεγαλύτερο σταθμό στην καριέρα του, την Chelsea. Όταν οι «Pensioners» ανακοίνωναν την απόκτησή του το 2004, σίγουρα δε φαντάζονταν τι θα ακολουθούσε τα επόμενα οκτώ χρόνια. Τίτλοι, ρεκόρ και διακρίσεις, βγαλμένες από το πια τρελά όνειρα. Φεύγοντας από τους Λονδρέζους το 2012, ο απολογισμός ήταν «γλυκός», με τον Ντρογκμπά να αριθμεί 226 συμμετοχές, 100 γκολ, 12 εγχώριους τίτλους (πράγμα ασυνήθιστο τότε για τον σύλλογο) και μια μαγική κατάκτηση Champions League, στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα και ο ίδιος. Έξι χρόνια αργότερα και με λιγότερες αντοχές πλέον, ο Ντιντιέ «κρέμασε» τα παπούτσια του ολοκληρώνοντας μια καριέρα που θα ζήλευαν οι περισσότεροι. Αγωνίστηκε σε Κίνα, Τουρκία, Καναδά και Αμερική, έχοντας την ευκαιρία να επιστρέψει στο ποδοσφαιρικό του «σπίτι» (Chelsea) τη σεζόν 2014-2015. Συνυπολογίζοντας και τις εμφανίσεις του με την Εθνική Ομάδα, αγωνίστηκε σε 644 επίσημους αγώνες πετυχαίνοντας 302 γκολ. Βρίσκεται στους 50 κορυφαίους σκόρερ στο Αγγλικό Πρωτάθλημα, με πολλούς να τον χαρακτηρίζουν ως έναν εκ των κορυφαίων Aφρικανών ποδοσφαιριστών.
Ο εμφύλιος και το παιχνίδι με το Σουδάν:
Ωστόσο, για πολλούς, κάνενα από τα παραπάνω επιτεύγματα δε συγκρίνεται με εκείνο του 2005. Τότε, που ο Ντρογκμπά και οι συμπαίκτες του, κατάφεραν να ενώσουν έναν ολόκληρο λαό. Ήταν 8 Οκτωβρίου όταν η Ακτή Ελεφαντοστού θα αντιμετώπιζε εκτός έδρας το Σουδάν, στο πλαίσιο των Προκριματικών για το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το τελικό 1-3 εκτός από την πρόκριση, έφερε και πολλά χαμόγελα στη λαβωμένη Ακτή, η οποία δοκιμαζόταν τότε από εμφύλιο πόλεμο για τρία ολόκληρα χρόνια. Όλα ξεκίνησαν το 2002, όταν οι αντάρτες κατέλαβαν το βόρειο τμήμα της χώρας έπειτα από πραξικόπημα. Γνώρισαν μεγάλη υποστήριξη από τον μουσουλμανικό πληθυσμό, όπως επίσης και από την εργατική τάξη και τους μετανάστες. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, βρίσκονταν οι κυβερνητικές δυνάμεις του προέδρου Γκμπαγκμπό, οι οποίες είχαν υπό τον έλεγχό τους την πρωτεύουσα και τον χριστιανικό νότο. Πίσω από τις συρράξεις υπήρξαν πολλά αίτια. Η ανάγκη διεξαγωγής εκλογών για πρώτη φορά στην ιστορία και το ζήτημα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, πυροδότησαν για τα καλά την ατμόσφαιρα, η οποία ήταν ήδη τεταμένη από τον θάνατο του « ισόβιου» προέδρου Μπουανί το 1993.
Μετά την ολοκλήρωση του αγώνα στο Σουδάν, οι Ιβοριανοί ποδοσφαιριστές επιφύλασσαν μια μεγάλη έκπληξη για τους διχασμένους συμπατριώτες τους. Ο αρχηγός της ομάδας Σιρίλ Ντομορό κάλεσε στα αποδυτήρια τα τηλεοπτικά συνεργεία και τους δημοσιογράφους για να καλύψουν τα όσα θα ακολουθούσαν. Ο 27χρονος τότε Ντιντιέ, έχοντας δίπλα του όλη την ομάδα, κατάφερε να ειρηνεύσει, έστω και για λίγο, ένα ολόκληρο έθνος με τον λόγο του.
«Άντρες και γυναίκες της Ακτής Ελεφαντοστού. Από τον βορρά, τον νότο, την ανατολή και τη δύση. Αποδείξαμε σήμερα ότι όλοι οι Ιβοριανοί μπορούν να συνυπάρξουν και να παίξουν μαζί για έναν κοινό στόχο. Την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Σας υποσχεθήκαμε ότι ο πανηγυρισμός θα μπορούσε να ενώσει τον κόσμο. Σήμερα σας ικετεύουμε, πέφτουμε στα γόνατα. Παρακαλώ συγχωρέστε, συγχωρέστε, συγχωρέστε. Μια αφρικανική χώρα με τόσα πολλά πλούτη δεν μπορεί να βυθιστεί στον πόλεμο έτσι. Παρακαλώ, αφήστε τα όπλα. Κάντε εκλογές. Όλα θα γίνουν καλύτερα». Στη συνέχεια, οι παίκτες σταμάτησαν να γονατίζουν και ξεκίνησαν να τραγουδούν, συγκινώντας εκατομμύρια κόσμου με την πράξη τους.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Ντρογκμπά ανακηρύχθηκε ο καλύτερος Ιβοριανός ποδοσφαιριστής για το 2006, και με αφορμή αυτή του τη βράβευση, ταξίδεψε στην Μπουακέ (βάση των ανταρτών), στέλνοντας και από εκεί το μήνυμα της ειρήνης. Ο Ντιντιέ δήλωσε μεταξύ άλλων: «Βρίσκομαι εδώ για να δείξω σε όλο τον κόσμο ότι είμαι ένας από εσάς. Δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο βορρά, το νότο, την ανατολή, τη δύση και το κέντρο. Είμαστε η ίδια χώρα. Επιθυμία μου είναι το επόμενο παιχνίδι με τη Μαδαγασκάρη να διεξαχθεί σε μια πόλη του βορρά, όπως η Μπουακέ». Και έτσι και έγινε! Η Εθνική Ομάδα αγωνίστηκε σε γήπεδο του βορείου τμήματος της χώρας, κάτι το οποίο είχε να συμβεί πριν από το ξέσπασμα του εμφυλίου. Ύστερα από τις δύο μεγάλης σημασίας πρωτοβουλίες του, ο διεθνής επιθετικός είχε αναδειχθεί από ποδοσφαιριστής σε εθνικό ήρωα, πετυχαίνοντας σημαντικές αλλαγές στις μετέπειτα εξελίξεις της χώρας. Μετά την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης το 2007, ο νέος πρωθυπουργός που διορίστηκε, προερχόταν από τον βορρά, με τον πρόεδρο Γκμπαγκμπό να δηλώνει πως ο πόλεμος είχε τελειώσει οριστικά.
Το ξέσπασμα του δεύτερου εμφυλίου και οι κοινωνικές δράσεις του Ντρογκμπά:
Δυστυχώς, η περίοδος ειρήνης δεν κράτησε για πολύ, καθώς τρια χρόνια αργότερα οι Ιβοριανοί ξαναέπιασαν τα όπλα, ξεκινώντας τον δεύτερο εμφύλιο. Ο Ντρογκμπά δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος από όσα συνέβαιναν και για ακόμη μια φορά συνέχισε την αντιπολεμική του δράση. Παρά τις διαρκείς εκκλήσεις του και τη συμμετοχή του στην 11μελή επιτροπή Αλήθειας, Συμφιλίωσης και Διαλόγου, ο εθνικός ήρωας δεν κατάφερε αυτή τη φορά να «φρενάρει» τις συρράξεις στη χώρα του. Ο πόλεμος, για καλή τύχη όλων, δεν διήρκησε πολύ. Ωστόσο, οι καταστροφές που άφησε στο πέρασμά του, όπως επίσης και οι ανθρώπινες απώλειες, παραμένουν μέχρι και σήμερα ανεξίτηλες.
Το φιλανθρωπικό έργο του Ντρογκμπά, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Όλα αυτά τα χρόνια έχει λάβει μέρος σε διάφορες κοινωνικές δράσεις, έχει διατελέσει Πρέσβης Καλής Θελήσεως στον ΟΗΕ, ενώ το 2007 ίδρυσε το Didier Drogba Foundation, αναλαμβάνοντας την ανοικοδόμηση σχολείων και νοσοκομείων σε ολόκληρη την Αφρική. Για τους στόχους του οργανισμού ο Ντιντιέ έχει αναφέρει: «Ονειρεύομαι μια χαρούμενη και υγιή Αφρική, μια πιο μορφωμένη Αφρική, που θα ξεκινήσει να κατακτά τον κόσμο. Μια Αφρική που θα είμαστε περήφανοι να αφήσουμε στην γενιά μας. Μια Αφρική της οποίας τα αστέρια δεν θα είναι πλέον μόνο ποδοσφαιριστές ή τραγουδιστές, αλλά επιστήμονες, γιατροί, λαμπροί οικονομολόγοι, καινοτόμοι επιχειρηματίες, κοινωνικοί επιχειρηματίες, αφοσιωμένοι ηγέτες!». Οι δράσεις του ιδρύματος έχουν βοηθήσει εκατοντάδες παιδιά και ενήλικες, σε πολλά αναπτυσσόμενα κράτη της ηπείρου. Μετά την απόσυρσή του από το ποδόσφαιρο, ο Ντρογκμπά ανέλαβε χρέη αντιπροέδρου και στον παγκόσμιο οργανισμό Peace and Sport.
Σήμερα, ο παλαίμαχος πλέον ποδοσφαιριστής «λατρεύεται» από τους συμπατριώτες του σαν εθνικός ήρωας. Οι Ιβοριανοί εκτός από τις αγωνιστικές του αρετές, θα έχουν να θυμούνται και την σπουδαία προσωπικότητά του για πολλά χρόνια ακόμα.
Όλα όσα έκανε το 2005 και έπειτα, αποτελούν την απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα. Ναι, το ποδόσφαιρο όχι μόνο μπορεί να έχει πολιτικοκοινωνικές εκφάνσεις, αλλά πολλές φορές μπορεί και να αλλάξει την ιστορία ενός ολόκληρου έθνους, καθώς η συνεργασία, η συνύπαρξη, και η αλληληγγύη είναι τα δομικά του στοιχεία. Η συμβολή του Ντιντιέ Ντρογκμπά στα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα της χώρας του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση τόσο για την παγκόσμια αθλητική κοινότητα, όσο και για όλους εμάς, λάτρεις και μη του ποδοσφαίρου.
Νικόλας Μπιλάλης
www.bnsports.gr
