Μεθυσμένη «αλμπισελέστε» πολιτεία: Όταν τα χαμόγελα στέγνωσαν για πάντα τα δάκρυα της Αργεντινής! (video)

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2022. Η πτήση με ανταπόκριση τη Ρώμη φτάνει τα ξημερώματα στο Διεθνές Αεροδρόμιο Μινίστρο Πισταρίνι και το Μπουένος Άιρες ετοιμάζεται να ζήσει μια πρωτόγνωρη ξέφρενη γιορτή. Μόλις δύο μέρες νωρίτερα, εκείνη τη... σωτήρια Κυριακή της 18ης Δεκέμβρη, αναδείχθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, σ' έναν από τους σπουδαιότερους, αν όχι τον πιο εντυπωσιακό, τελικό όλων των εποχών. Το τραγούδι της Μαντόνα, «Don't cry for me Argentina» έχει ως αφετηρία το ομώνυμο μιούζικαλ του 1974 και οι παραπάνω στίχοι του εφαρμόζονται στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας. 

 

Η ξεχωριστή ιστορική βαρύτητά του δεν έγκειται μόνο στη «βιτρίνα» του, στο ότι είναι ένας τελικός Μουντιάλ, ίσως μάλιστα ο κορυφαίος της ιστορίας, βάσει εξέλιξης. Αυτό το διεκδικούν κι άλλοι αντίστοιχοι, μουντιαλικοί ή μή, τελικοί. Η ειδοποιός διαφορά με τα υπόλοιπα είναι η διδαχή σε βάθος δεκαετίας: από τη Βραζιλία και την πρώτη πικρή ματαίωση του ονείρου έως την δεύτερη συνεχόμενη στέψη του Copa America στις ΗΠΑ - τότε ακόμη άγνωστη επιτυχία.  

Η δεκαετής περιπλάνηση της χώρας από την εσωστρέφεια, μέχρι την λυτρωτική της καταξίωση είναι ακριβώς η ουσία και το μήνυμα του ταξιδιού. Πίστη, υπέρβαση, αμφιβολία, χλεύη, παραίτηση, υπομονή και τελικά δικαίωση, συναντώνται, αναμειγνύονται, εναλλάσσονται στο μωσαϊκό κάρματος το οποίο καλείται να επιβεβαιώσει η Αργεντινή, στο όνομα της δικής της κληρονομιάς -  αυτήν ακριβώς την ίδια που καλείται να υπερασπιστεί και να διαχειριστεί το βάρος της: από τη μία, αποτελεί κίνητρο για την υπέρβαση που δίνει φτερά, ταυτόχρονα από την άλλη εξοντωτική ψυχικά υποχρέωση επιτυχίας, ένα «πρέπει» που κόβει τα πόδια. Μέχρι και τη νύχτα που «όλοι ήμασταν Μοντιέλ».
 

 

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από @relatosfutboleros2

Tο πρόγραμμα περιλαμβάνει την διαδρομή με το λεωφορείο από το αεροδρόμιο στον θρυλικό Οβελίσκο στο κέντρο της πρωτεύουσας για το πολυαναμενόμενο πανηγύρι της επιστροφής στον παγκόσμιο θρόνο. Δύο ώρες μετά την άφιξή της, η αποστολή είχε καλύψει μόλις... έξι χιλιόμετρα από τα 30 προβλεπόμενα, βάσει απόστασης, με τις φωτογραφίες, τις πανοραμικές ιδίως, να κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα. Εκατοντάδες χιλιάδες Αργεντίνοι φίλαθλοι συγκεντρώνονταν ήδη από τον ερχομό του αεροπλάνου από το αεροδρόμιο στο κεντρικότερο σημείο της πόλης και γρήγορα έγιναν εκατομμύρια - όχι μόνο εκεί, αλλά και κατά μήκος της διαδρομής. 

¡LOCURA POR VER A LOS CAMPEONES DEL MUNDO! A la derecha, revivimos el espectacular recibimiento a la Selección Argentina en su llegada al país. A la izquierda, te mostramos como ya está el Obelisco a las 7 AM (la caravana recién iniciará al mediodía).

? #ESPNenStarPlus pic.twitter.com/E4j6NeT5Dr

— SportsCenter (@SC_ESPN) December 20, 2022

Δεν είναι κλισέ. Στιγμές ανατριχιαστικές, πραγματικά ιστορικές. Δεν χωρούν να καταγραφούν εδώ, δεν χρειάζεται ίσως. Οι Αργεντινοί είναι μάρτυρες της ιστορίας. Κάποιοι τη ζουν ξανά, 13.321 μέρες μετά το Μεξικό και τον άθλο του Ντιέγκο, άλλοι για πρώτη φορά 36 ολόκληρα χρόνια μετά τον άθλο του Λιονέλ. «Έχουμε υποφέρει πολύ και είχαμε ανάγκη να πανηγυρίσουμε», δηλώνει ένας φίλαθλος. Μεταξύ αγνώστων άγνωστος, αλλά με φωνή εκατομμυρίων. «Το αφιερώνουμε σε όσους δεν κατάφεραν να το κατακτήσουν, μαζί και στην ομάδα του 2014 στη Βραζιλία. Ευχαριστώ από καρδιάς νυν και πρώην συμπαίκτες» δηλώνει ένας... πασίγνωστος. Λιονέλ Μέσι, η ζωντανή ιστορία που εκπλήρωσε το πεπρωμένο της. 

 

Τελικά επαναλαμβάνεται και για καλό, έστω κι αν χρειαστεί να σε δοκιμάσει. Τον ίδιο του τον εαυτό και τη σχέση του με την ομάδα, που κάποτε είχε φτάσει στα όριά της. Εκείνος, βέβαια, όχι όπως η Εβίτα στο τραγούδι - ύμνο των Άντριου Λόιντ Γουέμπερ και Τιμ Ράις την άφησε για λίγο, αλλά «κράτησε την υπόσχεσή» του. Έτσι το τραγούδι - ύμνος για τη γυναίκα του Προέδρου, βρήκε εφαρμογή στο σπουδαιότερο επίτευγμα του θρύλου της. Τήρησε την υπόσχεση και από βαρίδι και την έκανε θρίαμβο. Για όλους και προς όλους. Για την χώρα του. Για τον Ντιέγκο. Για τη γιαγιά Σέλια. Για τον εαυτό του. Για την «Αργεντινή των πλανητών». Πλέον, κανείς δεν κλαίει γι' αυτήν. Τουλάχιστον, από στεναχώρια...