Μια Φώτο μια Ιστορία

Αντριάνο: Η τραυματική ελευθερία μιας «ανεκπλήρωτης υπόσχεσης»! (video)

Χαβιέρ Ζανέτι Ίντερ Αντριάνο tags :
Αντριάνο: Η τραυματική ελευθερία μιας «ανεκπλήρωτης υπόσχεσης»! (video)
Πόσο ικανοί είμαστε να κατανοήσουμε και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε μια τραυματισμένη ψυχή; Ο Αντριάνο άνοιξε την καρδιά του, στη συνέντευξη της ζωής του μοιράστηκε τον πόνο του και απλά είπε πως... γύρισε σπίτι για να βρει την ειρήνη του. Το BN Sports γυρνά το χρόνο πίσω για τον παίκτη που σάρωνε στο... Pro 2006 και γράφει για τη λεπτή ισορροπία προσωπικής ελευθερίας και αυτοκατοστροφής μιας από τις μεγαλύτερες «ανεκπλήρωτες υποσχέσεις» στην ιστορία της μπάλας.  

Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος

Συναισθήματα έντονα, όπως συμβαίνει, άλλωστε, με κάθε αναπόληση που μας σημαδεύει: ενθουσιασμός, χαρά, προβληματισμός και τελικά πικρία. «Είχε απίστευτη δύναμη. Είπα μέσα μου “είναι ο νέος Ρονάλντο”. Είχε τα πάντα. Το κατάλληλο σώμα, ταλέντο, ταχύτητα. Με φόβιζε ότι προερχόταν από φαβέλα. Είχα δει τους κινδύνους του γρήγορου χρήματος σε ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα. Κάθε μέρα τον ρωτούσα “τι θα κάνεις το βράδυ; Πού θα πας;”. Φοβόμουν πως θα μπλέξει. Ο πατέρας του τον πρόσεχε». Τάδε έφη, o Αργεντινός… Φραντσέσκο Τότι των «νερατζούρι», Χαβιέρ Ζανέτι, σε προ εξαετίας συνέντευξή του στην Tutto Mercato για την πρώτη γνώμη που άφηνε ένας νεαρός Βραζιλιάνος στο Appiano Gentile.

Έφθασε την 1η Ιουλίου 1995 στο Μιλάνο από τη Μπάνφιλντ και ποδοσφαιρικά δεν έμελλε να αποχωρήσει ποτέ, παρά μόνο για να αποσυρθεί ακριβώς 19 χρόνια αργότερα. Τίμησε τη φανέλα, τιμήθηκε να είναι ο σημερινός Αντιπρόεδρος της ομάδας και τότε κλήθηκε να μιλήσει για έναν συμπαίκτη του Λατίνο, που δεν είχε την ίδια σταθερότητα με εκείνον. Δεν θα μπορούσε, όπως εξελίχθηκαν όλα· εάν ο Ζανέτι είναι το «ιδεατό» πρότυπο μιας σχέσης ζωής, ο Αντριάνο είναι το άλλο άκρο του σκοταδιού της ψυχής μας – αυτομάτως αχρείαστη και άδικη κατάφορα η όποια σύγκριση. Με τα «αν» σαφώς δεν γράφεται ιστορία, όπως λέμε, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στη ζωή. Ενίοτε όμως χρειάζεται να τα αξιολογούμε, ώστε να κατανοήσουμε τι ήταν αυτό που, εν τέλει, έλλειψε, τα κράτησε απροσδιόριστα και αναπάντητα και από λαμπρό πεπρωμένο έμειναν παντοτινές «ανεκπλήρωτες υποσχέσεις». Όπως ακριβώς αυτοαποκαλείται πλέον εδώ και χρόνια ο Αντριάνο.


«Δεν κατάλαβα τι συνέβη όταν τον είδα να κάνει κομμάτια το κινητό του στον τοίχο και να αρχίζει να ουρλιάζει… Ακόμη θυμάμαι τις κραυγές του» παραδέχεται πάλι σε άλλο απόσπασμα ο Αργεντινός, αυτή τη φορά σε παλαιότερη συνέντευξη για την «Tutto Mercato». Χρόνος 4 Αυγούστου 2004, ημέρα Τρίτη, τόπος Μιλάνο, Ιταλία. Τότε 21 μέρες μετά το θρυλικό «πειρατικό» του Ότο Ρεχάγκελ, πληροφορείται από την άλλη άκρη της γραμμής πως το πλήρωμα του χρόνου ήρθε για τον 45χρονο μόλις πατέρα του, καθώς ο Αλμίρ Λέιτε Ριμπέιρο ζούσε επί 12 συναπτά έτη με μια σφαίρα βιδωμένη στον εγκέφαλο, μετά από μια συμπλοκή συμμορίας με αστυνομικούς, συνηθισμένη κατά τα άλλα στην καθημερινότητά τους στη φαβέλα. Χρόνος 25 Ιουλίου 2004, ημέρα Κυριακή, τόπος Λίμα, Περού: ισοφαρίζει την Αργεντινή στο 93’, στέλνει το ματς στην παράταση, σκοράρει και στα πέναλτι, πρωταγωνιστώντας στην κατάκτηση του Copa America ως πρώτος σκόρερ με 7 τέρματα. Ίδιο κατόρθωμα, συλλογικό και ατομικό, ένα χρόνο μετά στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, με δύο γκολ λιγότερα αυτή τη φορά. 

«Φορούσα τη φανέλα της Ίντερ και είχα τη Ρεάλ Μαδρίτης μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ακριβώς αυτό που έβλεπα στα όνειρά μου. Δεν χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω. Μπήκα στον αγωνιστικό χώρο και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Έπαιξα όπως έπαιζα στο σκονισμένο βρώμικο γήπεδο στη Βίλα Κρουζέιρο, στη φαβέλα του Ρίο. Τρίπλαρα τους αντιπάλους μου, περνούσα ανάμεσα τους, μπορούσα να κάνω απλά τα πάντα. Όταν κέρδισα το φάουλ μου φώναζαν οι παίκτες από τον πάγκο να αναλάβω εγώ την εκτέλεση. Θυμήθηκα που με το αριστερό μου πόδι, μικρός, έκανα προπόνηση από το δρόμο μέχρι το σπίτι όταν και… τρέλανα την μητέρα μου! Με εκείνη την εκτέλεση φάουλ, συστήθηκα στον πλανήτη και έκανα γνωστό σε όλους το… πόδι μου». 



Όσο αφοπλιστικό το «χαστούκι» της μοίρας με την πατρική απώλεια, άλλο τόσο εμφατική ήταν και η σύστασή του στη Γηραιά Ήπειρο με τα «νερατζούρι» χρώματα. Άρτι αφιχθής στις 11 Αυγούστου 2001 από τη Φλαμένγκο ως ο επόμενος φέρελπις «next big thing» νεαρός και διαφαινόμενος διάδοχος του τοτέμ Ρονάλντο, «τρομοκράτησε» τους πάντες τρεις μέρες αργότερα με το επιβλητικό του φάουλ που έσπασε… τα κοντέρ στα 170χλμ (!) σε φιλικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Τζιουσέπε Μεάτσα», αποδεικνύοντας την ιδιαίτερότητα της περίπτωσής του που θύμιζε «κράμα Ρονάλντο και Ιμπραχίμοβιτς». Δέκα μέρες. Τόσες χρειάστηκε για να δοκιμαστεί – τελικά δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος στους ώμους, κυρίως στην ψυχή. Ανοίγει την πονεμένη καρδιά του στο theplayerstribune.com και πυρήνας της συνέντευξης της ζωής του είναι αυτό το διάστημα – «ταφόπλακα» στην καριέρα του, λίγο αφότου μάλιστα τα θεμέλια της δόξας της είχαν τοποθετηθεί.


«Ίσως αυτό το γεγονός ήταν η μεγαλύτερη ήττα της καριέρας μου, πονάει ακόμα όταν σκέφτομαι το πόσο ανίσχυροι ήμασταν μπροστά σε όλο αυτό». Αδύνατο να σωθεί, παραδέχεται ο αρχηγός του. «Έχει τη δύναμη του Λουίτζι Ρίβα, την ευκινησία του Μάρκο φαν Μπάστεν και τον εγωισμό του Ρομάριο”, είπε κάποτε ο Ρομπέρτο Μαντσίνι. Οι παραδοχές αμφοτέρων αφοπλιστικές για το τι μπορούσε να γίνει και πού έφθασε. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει και όλοι τον έβλεπαν να «βυθίζεται» στον μονίμως πνιγμένο με ποτό πόνο του. Σαν ετεροχρονισμένος διάλογος. Αυτό που επίσης είχε – και σίγουρα δεν είχαν οι άλλοι – είναι το παιδικό τραύμα που «στιγμάτισε» την ψυχή του και τον ανάγκασε να ψάξει στις φαβέλες την αυτοκαταστροφική ελευθερία του.


Αλήθεια, πού πιστεύει ο ίδιος πως επέστρεψε;  «Ο Αντριάνο δεν φοράει στέμμα, είναι το παιδί από τις φτωχογειτονιές που το άγγιξε ο Θεός. Καταλαβαίνεις τώρα; Ο Αντριάνο δεν εξαφανίστηκε στις φαβέλες. Απλά γύρισε στο σπίτι του», εξηγεί. «Ποτέ δεν έβλαψα κανέναν. Το μόνο άτομο που έβλαψα είμαι εγώ». Αυτή η παραδοχή, το «στίγμα» της ψυχής του, αν και πονά, αλλά ακριβώς γι' αυτό «μετρά» περισσότερο απ’ όλες… 

www.bnsports.gr 

Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης



0