Κινηματογράφος και αθλητισμός, σινεμά και ποδόσφαιρο. Η Έβδομη Τέχνη κατά καιρούς παίζει… μπάλα, έτσι το BN Sports θυμάται την ιστορία του μικρού Σαντιάγο στην ταινία «Goal!» και ερμηνεύει την προσέγγισή της για το φαινόμενο της ανόδου, του ξαφνικού πλούτου και της διαχείρισης της επιτυχίας.
Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Το λαοφιλέστερο άθλημα επί Γης, δεν θα μπορούσε να μη χαίρει αναφορών από την Έβδομη Τέχνη. Ιστορίες, αληθινές ή μη, μεταφερόμενες στη μεγάλη οθόνη, «ζωντανεύουν» μνήμες και ήρωες, αλληγορίες και μαθήματα, όλα με κοινή αφετηρία και κατάληξη στο συναίσθημα της εκάστοτε πλοκής. Μια τέτοια, από τις πολλές ανάλογες απόπειρες, που πλέον θεωρείται από τις πιο κλασσικές, είναι η τριλογία «Goal!» του Ντάνι Κάνον.
Η ιδέα της πρώτης, που ονομάζεται «Goal! The Dream begins» (σ.σ. «Το όνειρο ξεκινά») είναι η παρουσίαση της διαδρομής του νεαρού Σαντιάγο Μουνιές από την κοινωνική αφάνεια στην οποία τον καταδίκαζε η κοινωνική προέλευση των Μεξικανών λαθρομεταναστών γονιών του στην αγωνιστική κορυφή, τον πλούτο και την κοινωνική αναγνώριση που υπόσχεται και απλόχερα (;) δωρίζει ο αυτού του είδους αμειβόμενος πρωταθλητισμός. Κάθε μία πρεσβεύει το στάδιο ζωής του νεαρού λατίνου.
Προς τιμήν της παραγωγής η ρεαλιστική προσέγγιση και το πρίσμα της παρακμής στη νέα φανταχτερή, όμως τόσο ψυχοφθόρα ταυτόχρονα πραγματικότητα είναι η άλλη όψη του νομίσματος. και το σίκουελ προς τιμήν του τα παρουσιάζει. Η ταύτιση του θεατή με το μοτίβο του βασανισμένου παιδιού, που περνά τα πάνδεινα και βγαίνει νικητής σε συνεχείς προκλήσεις είναι αναμενόμενη και καθόλα ανθρώπινη. Το συναίσθημα, επίσης, υπερβολικό δεδομένης της συσχέτισής του τότε με τον… «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» του Πίτερ Τζάκσον, γνώμη επιεικώς άστοχη.
Αυτό ακριβώς το ίδιο συναίσθημα αλλοιώνει δυνητικά η (αμισθί καθότι εθελοντική) παρουσία των τότε αστέρων της Ρεάλ Μαδρίτης, Ραούλ, Ζινεντίν Ζιντάν και Ντέιβιντ Μπέκαμ, συνδυαστικά με τις ευλογίες της FIFA και των όποιων σχετικών συναισθηματισμών: φανερώνουν το σεναριακό κενό, αντί να συμβάλλουν στην ομαλή μετάβαση των ταινιών μεταξύ τους: αυτές «αυτοπαγιδεύονται» και το όποιο διδακτικό μήνυμα μετατρέπεται σε βαρύ μελό στις δύο επόμενες, καθώς τόσο το «Living the dream» (σ.σ «Ζώντας το όνειρο»), όσο και το «Taking the world» (σ.σ «Κατακτώντας τον κόσμο»). Καταλήγουν να «ξεφεύγουν» και να αντιμετωπίζουν τον ήρωα ως βαθύπλουτο παιδί του λαού. Ιδιότητα εξ ορισμού αντιφατική, που δεν είναι και δεδομένη η επιτυχία του. Αυτό υπενθυμίζει το ερωτηματικό εντός παρένθεσης στην αρχή του κειμένου μας.
Σε κάθε περίπτωση, λόγω αυτής, αλλά και χάρη στον ενθουσιασμό της εξέλιξης του και των αληθινών ποδοσφαιρικών πλάνων όπου συμμετέχει, ο Σαντιάγο, κατά κόσμον Κούνο Μπέκερ, κέρδισε μια θέση στη λίστα ως μια… classic και ευχάριστη κατά γενική ομολογία ενσάρκωσης του παιδικού ονείρου. Η σκοπιμότητα της FIFA, όμως, και η στοχευμένη θυμική υπερβολή την περιορίζει στη σκέψη μας μονάχα ως ανάμνηση χαρακτηριστική. Όχι σαφώς ως all time classic έπος, όπως το μυθιστορηματικό αριστούργημα του Πίτερ Τζάκσον…
www.bnsports.gr
