Athens Kallithea. Ελληνική ομάδα. Που έμοιαζε με… αγγλική. Παίζοντας εντός έδρας, χωρίς τον κόσμο της. Με τον Παναθηναϊκό. Στη Λεωφόρο. Και έχασε δύο βαθμούς. Είναι τόσο οξύμωρο, όσο ακούγεται…
Το ματς έχει τελειώσει, οι ώρες έχουν περάσει. Όλοι μπορούμε να δούμε την αναμέτρηση της Athens Kallithea με τον Παναθηναϊκό, πολύ πιο ψύχραιμα. Είναι ένα ματς που τελείωσε 2-2.
Και προφανώς αυτό μπορεί να γίνει αποδεκτό. Ας μην ξεχνάμε βασικά πράγματα. Η γηπεδούχος είναι μία ομάδα που ανέβηκε τώρα. Έχει ενθουσιασμό, διαθέτει καλό υλικό και πήρε έναν προπονητή, τον Μάσιμο Ντονάτι, που θέλει να παίξει ποδόσφαιρο. Το έδειξε απέναντι στον Λεβαδειακό, εκτός έδρας, κόντρα στον Ολυμπιακό, στο Φάληρο και το πιστοποίησε στον απόλυτο βαθμό με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.
Δεν φοβάται. Παίζει ανοιχτά. Δεν την ενδιαφέρει ποιον έχει απέναντί της. Κάνει το δικό της παιχνίδι. Και η εν λόγω λογική χρειάζεται το χειροκρότημα όλων. Το βασικό πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό έγκειται στο ότι το τελικό 2-2, αδικεί την Athens Kallithea.
Αυτή έχασε δύο βαθμούς. Και οι «πράσινοι» κέρδισαν έναν. Ακόμη και μετά την ισοφάριση του Τετέ, η Καλλιθέα έπρεπε να κερδίσει. Αυτή είχε τη μεγάλη στιγμή. Όχι ο Παναθηναϊκός. Είναι τόσο εντυπωσιακό όσο ακούγεται. Ο Τετέ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και έτρεξε να πάει στη σέντρα.
Στο τέλος της ημέρας όμως, ο Παναθηναϊκός ναι μεν γνώριζε πως έπρεπε να κερδίσει, αλλά δεν μπορούσε. Κοιτά κανείς τις τελικές προσπάθειες του πρώτου μέρους και αισθάνεται πως έβλεπε αγγλική ομάδα κόντρα σε ελληνική. Η Καλλιθέα έκανε 16 σουτ! Συζητάμε για 16 ΣΟΥΤ. Είναι «επικό». Και δικαιολογημένα ο Ντονάτι θεωρεί πως έπρεπε να προηγείται με δύο ή τρία γκολ διαφορά. Απόλυτα εκλογικευμένη δήλωση.
Την παρομοιάζεις με αγγλική ομάδα, με τη Ράγιο Βαγιεκάνο του Πάκο Χέμεθ. Και δεδομένα ήταν ανώτερη του Παναθηναϊκού. Και υπολογίστε κάτι ακόμη: έπαιζε εκτός έδρας! Να το συζητήσουμε γιατί είναι σημαντικό. ΟΧΙ στο «Ελ Πάσο». Στη Λεωφόρο. Και το 2-2 που έκανε την εμφάνισή του, κόστισε στην ίδια δύο βαθμούς!
