Το 2002 το όνομα του Μίχαελ Σουμάχερ ήταν ήδη ευρέως γνωστό, ακόμη και στον κόσμο που δεν είχε «επαφή» με την Formula 1. Ο Γερμανός ήταν το μεγάλο «αστέρι» της Φεράρι και είχε ήδη «στεφθεί» τέσσερις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, τις δύο μάλιστα με την Μπένετον (1994, 1995).
Ακολούθησε μία περίοδος… ξηρασίας, ωστόσο το 2000 αλλά και το 2001 η κίνηση του στην Scuderia αποδείχθηκε η σωστή και η συνεργασία τους έμελλε να γίνει «μυθική». Ο Σουμάχερ ήταν προδιαγεγραμμένο να μείνει στην ιστορία του σπορ και αυτό ακριβώς συνέβη πριν από, ακριβώς, 21 χρόνια.
Remembering the 7-time Formula 1 world champion on the day he claimed his 5th title at the 2002 French Grand Prix, finishing on the podium in every race of the season ?
— Motorsport.tv (@MotorsportTV_UK) July 21, 2022
? Watch more: https://t.co/0L0RsC4lZD#F1 #Formula1 #FrenchGP #Schumacher #Motorsport pic.twitter.com/0v36wF5FOX
Η απόλυτη κυριαρχία της ιταλικής ομάδας καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, είχε φέρει το μεγάλο της σταρ σε πλεονεκτική θέση για έναν 5ο παγκόσμιο τίτλο, που θα τον έφερνε στην κορυφή μαζί με τον Χουάν Μάνουελ Φάντζιο. Η επίδοση του Αργεντινού έστεκε από το 1957 και θεωρούνταν εξαιρετικά δύσκολο να έρθει κάποιος και να την ισοφαρίσει (ή να την καταρρίψει), όπως εν τέλει έκανε και ο Λιούις Χάμιλτον.
Ο Σουμάχερ είχε δει πρώτος την καρό σημαία σε επτά από τους 10 αγώνες της σεζόν, ενώ σε κανέναν δεν είχε τερματίσει εκτός βάθρου. Και στην πίστα της Γαλλίας, είχε την ανεπανάληπτη ευκαιρία να εξασφαλίσει και μαθηματικά τον τίτλο του πρωταθλητή έξι (!) grand prix πριν το τέλος.
A brilliant scrap between Juan Pablo Montoya (Williams), Kimi Raikkonen (McLaren) & Michael Schumacher (Ferrari), 2002 Magny-Cours, France #F1 pic.twitter.com/GBFSXibOOe
— Motorsports in the 2000s (@CrystalRacing) July 23, 2020
Εντούτοις, το λάθος που έκανε στον 24ο γύρο παραλίγο να του «στοιχίσει». Στην έξοδό του μετά την αλλαγή ελαστικών, και καθώς μαχόταν με τον Χουάν Πάμπλο Μοντόγια, καταλάθος πάτησε τη λευκή γραμμή, ξεπέρασε τα επιτρεπόμενα όρια και προσπέρασε τον αντίπαλο του. Αυτό του επέφερε ποινή διέλευσης από τα πιτ και τον έριξε στην 3η θέση πίσω από τον νεαρό, τότε, Κίμι Ράικονεν.
Έπειτα από το πρόβλημα του Ζακ Βιλνέβ με τον κινητήρα του μονοθεσίου του, το αυτοκίνητο ασφαλείας μηδένισε τις διαφορές και επέτρεψε στον Σουμάχερ να επιτεθεί με ό,τι διέθετε μέχρι το τέλος. Ο Φινλανδός διατηρήθηκε στην πρωτοπορία για πολλούς γύρους, όμως εν τέλει «λύγισε» υπό την ασφυκτική πίεση που του άσκησε ο τέσσερις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής.
Ο Άλαν ΜακΝις εγκατέλειψε και η κίνηση που έκανε, ώστε να αποχωρήσει από την πίστα, αποσυντόνισε τον Ράικονεν, ο οποίος χρειάστηκε να κάνει μία μικρή διόρθωση και είδε από την εσωτερική τον Σουμάχερ να τον προσπερνάει και να καταλαμβάνει την 1η θέση. Ο Γερμανός σήκωσε τα χέρια ψηλά πανηγυρίζοντας τον 5ο του τίτλου ως οδηγός, καθώς πέρναγε την γραμμή εκκίνησης-τερματισμού.
Έμοιαζε ακατόρθωτο για πολλά χρόνια, αλλά κάποιος τελικά κατάφερε και έφτασε τον Χουάν Μάνουελ Φάντζιο στην κορυφή της Formula 1. Αμέσως, πήγε και αγκάλιασε τον Ζαν Τοντ, διευθυντή της Φεράρι, ενώ οι μηχανικοί της ομάδας τον περικύκλωσαν στις αγκαλιές.
Του είχαν προσφέρει ένα από τα κορυφαία μονοθέσια στην ιστορία του αθλήματος, η δυναμική συνεργασία των δύο αποδείχθηκε μία από τις καλύτερες που έχει υπάρξει ποτέ και αποτελεί την επιτομή του «όταν το αμάξι και ο οδηγός γίνονται ένα…».
