Ένας από αυτούς, ήταν και ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μεταξύ της Ίντερ και της Ρεάλ Μαδρίτης, στη Βιέννη. Το ημερολόγιο έγραφε 27 Μαϊου 1964, όταν ο φωτογραφικός φακός, απαθανάτισε τον «άρχοντα του σασπένς», στο Πράτερ Στάντιον της Βιέννης (σημερινό Έρνστ Χάπελ), να μελετά προσεκτικά το πρόγραμμα του αγώνα.
Λίγη ώρα αργότερα, ο αρχηγός της Ίντερ, Αρμάντο Πίκι, θα σήκωνε στον ουρανό της Βιέννης, το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών του συλλόγου. Οι «νερατζούρι», επικράτησαν με 3-1 της Ρεάλ Μαδρίτης, χάρη στα γκολ του εμβληματικού Σάντρο Ματσόλα και του Αουρέλιο Μιλάνι.
Αποστολή: «Απάντηση» στη Μίλαν
Διαθέτοντας ένα εξαιρετικό σύνολο ποδοσφαιριστών, η Ίντερ, με τον Ελένιο Ερέρα, στον πάγκο της, είχε θέσει ως στόχο, να πρωταγωνιστήσει στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Ήδη ένα χρόνο πριν, η αιώνια αντίπαλος και συμπολίτισσα Μίλαν, είχε γίνει η πρώτη ιταλική ομάδα, που κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, κερδίζοντας την Μπενφίκα με 2-1 στο Λονδίνο. Παρότι, οι «νερατζούρι» στέφθηκαν πρωταθλητές Ιταλίας το 1963, o θρίαμβος της Μίλαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, τους άφησε μια πικρή γεύση, δημιουργώντας την ανάγκη για «απάντηση». Έτσι, ο σχεδιασμός εν’ όψει της ποδοσφαιρικής σεζόν, 1963/64, απέβλεπε σε έναν μόνο στόχο. Την κορυφή της Ευρώπης.
Ο δρόμος προς τη Βιέννη
Το scudetto του 1963, ήταν η αφετηρία, για τον τελικό της Βιέννης. Ήδη, η Ίντερ είχε κατακτήσει άλλα επτά τρόπαια στην ιταλική λίγκα, όμως η ευρωπαϊκή διάκριση αποτελούσε, όνειρο διαρκείας. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, μέσα από μια εντυπωσιακή πορεία.
Πρώτο εμπόδιο, η πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον. Η «λευκή» ισοπαλία στο Γκούντισον Πάρκ, άφηνε ανοικτούς λογαριασμούς ανάμεσα στους δύο αντιπάλους. Παρόλα αυτά, η Ίντερ, κατάφερε να κάμψει την αντίσταση των «ζαχαρωτών» λίγες μέρες αργότερα, επικρατώντας με 1-0 στο Τζουσέπε Μεάτσα, με «χρυσό» σκόρερ τον Βραζιλιάνο Ζαϊρ.
Στον δεύτερο γύρο, αντίπαλος, ήταν η Μονακό. Στο Μιλάνο, το γκολ του Τσίκολο, έδωσε προβάδισμα πρόκρισης στην Ίντερ, ενώ στη ρεβάνς του «πριγκιπάτου», ο Σάντρο Ματσόλα με δύο γκολ και ο Λουίς Σουάρεθ, διαμόρφωσαν το 3-1, στέλνοντας την ομάδα τους στον ημιτελικό, όπου αντίπαλος ήταν η Μπορούσια Ντόρτμουντ Στη Βεστφαλία, η αναμέτρηση ήρθε ισόπαλη 2-2. Έτσι, στις 29 Απριλίου 1964, η ομάδα του Ερέρα, έφτασε στα «προπύλαια» του στόχου της, επικρατώντας με 2-0 της Ντόρτμουντ και «τυπώνοντας» παράλληλα το διαβατήριο της για τη Βιέννη.
Η επανάσταση απέναντι στη «βασίλισσα»
Η σημαντικότερη βραδιά στην ιστορία της Ίντερ είχε φτάσει. Το ημερολόγιο, έγραφε 27 Μαϊου 1964, όταν η επανάσταση που αποζητούσε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, θα έπαιρνε «σάρκα και οστά». Και τι πιο ιδανικό, όταν μια επανάσταση ξεσπά, εις βάρος μιας «βασίλισσας», που είχε δημιουργήσει τη δική της δυναστεία;
H μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης, του Φέρεντς Πούσκας, του Αλφρέδο Ντι Στέφανο, του Πάκο Χέντο και του «αρχιτέκτονα» της Μιγκέλ Μουνιόθ, που είχε καταδυναστεύσει τα Κύπελλα Πρωταθλητριών από το 1956 έως και το 1960, ήταν το τελευταίο εμπόδιο των «νερατζούρι». Το γήπεδο, που μετατράπηκε σε ποδοσφαιρική «γη της επαγγελίας», έδρευε στη Βιέννη και ήταν το Πράτερ Στάντιον. Πρωταγωνιστές, οι παίκτες της Ίντερ, αλλά και ο προπονητής της, Ελένιο Ερέρα.
Το έναυσμα για την ποδοσφαιρική επανάσταση, έδωσε στο 43ο λεπτό ο Σάντρο Ματσόλα, με ένα δυνατό σουτ που κατέληξε στα δίχτυα του Βιθέντε Τραϊν. Στο 61ο λεπτό, ο Αουρέλιο Μιλάνι, έκανε το 2-0 για την Ίντερ, με τον Φέλο να μειώνει για τη Ρεάλ, με ένα εντυπωσιακό γυριστό σουτ εννέα λεπτά αργότερα. Λίγο πριν το τέλος της αναμέτρησης κι έπειτα από λάθος εκτίμηση του Σανταμαρία, ο Ματσόλα, έκλεψε τη μπάλα, μπήκε στην περιοχή και με πλασέ, διαμόρφωσε το τελικό 3-1.
Ήταν το πρώτο μέρος της κινηματογραφικής πορείας της Ίντερ, που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια του Χίτσκοκ και που θα είχε συνέχεια ένα χρόνο αργότερα, στη Λομβαρδία και το Μεάτσα. Εκεί όπου η «νερατζούρο» επανάσταση, έριξε την αυλαία της με την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αυτή τη φορά απέναντι στη Μπενφίκα.www.bnsports.gr
