21/05/2006: O χώρος του NBA είναι σκληρός και μόνο οι καλύτεροι παίκτες όλων των εποχών καταφέρνουν να αγωνιστούν σε τέτοιο επίπεδο. Όνειρο πολλών, λίγοι έχουν την τύχη να το ζήσουν. Οι Έλληνες δε, δεν είναι από τους πρώτους που θα επιλεγούν. Φανταστείτε τώρα το WNBA. Το γυναικείο μπάσκετ ήταν κάποτε πολύ πιο υποτιμημένο και παραγκωνισμένο από το ανδρικό, οπότε δεν θα φανταζόμασταν ποτέ μια Ελληνίδα να αγωνίζεται στην... κορυφή. Κι όμως, η Αναστασία Κωστάκη το πέτυχε και... έγραψε ιστορία.
Γράφει η Σουζάννα Μποντίνη
Η Αναστασία Κωστάκη ξεκίνησε από νωρίς το ταξίδι της στον... κόσμο του μπάσκετ σε ηλικία εννέα ετών και έκτοτε το «ερωτεύτηκε». Ήξερε πως αυτόν τον δρόμο έπρεπε να χαράξει στη ζωή της, εκείνο που δεν γνώριζε ενδεχομένως ήταν πως προοριζόταν για... μεγάλες στιγμές.
Το 1997 ξεκίνησε την επαγγελματική της πορεία στον «Α.Σ. Ακαδημία 1975», μια περίοδο που το μπάσκετ γυναικών, και όχι μόνο, δεν βρίσκονταν σε ιδιαίτερη εκτίμηση από τους φίλους του αθλήματος. Το ταλέντο της παρόλα αυτά, δεν μπορούσε να μην αναγνωριστεί, με την Ευρώπη να την... γλυκοκοιτάζει και την «Καβιγκάλ Νις Σπορ Μπάσκετ» να την αποκτάει το 2002.
Για την ίδια δεν αποτέλεσε απλώς αγωνιστική αναβάθμιση, αλλά και οικονομική, μιας και στο εξωτερικό έβλεπαν το άθλημα λίγο πιο σοβαρά απ’ ότι στην Ελλάδα. Από το 2002 έως και το 2007 αγωνίστηκε σε Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία, συλλέγοντας εμπειρίες που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη της.
Κάπου εκεί ανάμεσα στην επέκταση των οριζόντων της, ήρθε και η Αμερική. Όπως όλων σχεδόν των καλαθοσφαιριστών, αποτελούσε και δικό της όνειρο το ΝΒΑ, και το πέτυχε, κάνοντας την υπέρβαση. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια που φόρεσε σε επίσημο αγώνα την φανέλα των τεσσάρων πρωταθλημάτων στο WNBA, «Χιούστον Κόμετς», στην ήττα τους με 79-63 από τις «Σαν Αντόνιο Σταρς» μπροστά σε 11.000 κόσμο.
Το αποτέλεσμα δεν είχε καμία απολύτως σημασία, αφού η ίδια απέδειξε την αξία της και τις ικανότητές της, ούσα αποδέκτης της αναγνώρισης που της αναλογούσε. Σε 18 λεπτά συμμετοχής πέτυχε 10 πόντους, ενώ σημείωσε δύο ριμπάουντ, δύο ασίστ, ένα κλέψιμο και τρία λάθη. Κάπως έτσι, η φανέλα με το Νο.55 έγινε κάτι παραπάνω από γνωστή στον χώρο του WNBA και άφησε το στίγμα της.
Αυτό που κάνει την όλη εμπειρία ακόμη πιο αξιοσημείωτη είναι το γεγονός ότι έκανε το ντεμπούτο της, ενώ βρισκόταν στο Χιούστον τέσσερις μέρες μόνο. Πριν προσγειωθεί στην Αμερική, εκτελούσε χρέη πόιντ γκαρντ στην «Αιξ-αν-Προβάνς Μπάσκετ» τη σεζόν 2005/06, με την οποία έφτασε μέχρι και τον τελικό του Eurocup Women.
Παρόλα αυτά, δύο μήνες πριν αλλάξει ήπειρο, έπρεπε να κάνει ειδική προετοιμασία, ξεχωριστά από τις υποχρεώσεις με την ομάδα της, ενώ βρισκόταν σε σχεδόν καθημερινή επικοινωνία με τους ανθρώπους των «Κόμετς». Η προσαρμογή σαφώς και δεν ήταν εύκολη στην αρχή, μιας και δεν της δόθηκε ο απαιτούμενος χρόνος πριν «βουτήξει» στα βαθιά.
Και να φανταστεί κανείς πως θα μπορούσε να είχε πραγματοποιήσει το ντεμπούτο της έναν χρόνο νωρίτερα, το 2005, όμως ένα κάταγμα στην κνήμη την ανάγκασε να περιμένει. Ακόμη και αν υπήρχαν αμφιβολίες σχετικά με τις δεξιότητές της, ο προπονητής της, Βαν Τσάνσελορ, φρόντισε να τις... εξαλείψει, περνώντας την στο παρκέ, όπου και δικαιώθηκε!
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι το ντεμπούτο της δεν άργησε στην πραγματικότητα ένα χρόνο, αλλά πέντε! Το 2001, σε ηλικία 22 ετών και έχοντας κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα, της δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστεί στο training camp των «Κλίβελαντ Ρόκερς», όμως παρά τη συμμετοχή της σε όλη τη διαδικασία, «κόπηκε» την τελευταία μέρα.
Το 2004, επίσης, είχε δοκιμαστεί και από τη γυναικεία ομάδα του Κονέκτικατ, αλλά ένας τραυματισμός στον αυχένα την κράτησε πίσω και αποχώρησε 10 μέρες μετά. Έστω και έτσι, ήταν θέμα χρόνου απλώς να γίνει αυτό που συνέβη με τους «Κόμετς». Ήταν της μοίρας της γαρφτό...
Και μιας και μιλάμε για μοίρα, η δικιά της την έφερε στο ντεμπούτο της μπροστά από έναν παλιό γνώριμο. Ο Νταν Χιουζ ήταν ο προπονητής των «Σαν Αντόνιο Σταρς», αλλά και ο άνθρωπος που την «έκοψε» από το ρόστερ των «Κλίβελαντ Ρόκερς», πέντε χρόνια νωρίτερα. Πολλοί θα έλεγαν πως της... γκρέμισε τα όνειρα, όμως στην πραγματικότητα την έκανε πιο δυνατή και πεισματαρά μέχρι που πέτυχε το όνειρό της.
Ακόμη πιο σπουδαία η κίνησή του μετά τον αγώνα, όταν ο ίδιος την πλησίασε, την πήρε αγκαλιά και της εξέφρασε την χαρά του που την είδε εκεί και πως ήταν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε. Της εξήγησε μάλιστα, πως ο μόνος λόγος που την απέρριψε τότε ήταν γιατί υπήρχαν πολύ πιο έμπειρες παίκτριες μπροστά του από την Αναστασία, όμως αναγνώριζε την ποιότητα, την προσπάθεια και το ταλέντο της. Αυτή η επιβράβευση ήταν υπεραρκετή, την ημέρα μάλιστα που πραγματοποίησε την καλύτερη , ίσως, εμφάνιση της αμερικανικής περιπέτειάς της.
Ένα «ταξίδι» σύντομο, μιας και αποφάσισε πως η Ρωσία της ταίριαζε καλύτερα. Δεν υπήρχε η καταπόνηση και των καλοκαιρινών αγώνων, ενώ η αμοιβή στο WNBA δεν ήταν κάτι το τρομερό. Εκείνη την περιόδο τουλάχιστον η Ρωσία πλήρωνε καλύτερα. Κάπως έτσι «έσβησε» το όνειρο του WNBA, καθόλου άδοξα όμως, μιας και η Αναστασία ένιωθε έτοιμη να αφήσει αυτό το κομμάτι πίσω της.
Έκτοτε αγωνίστηκε, εκτός από τη Ρωσία, στη Σλοβακία και την Ελλάδα, με σημαντικό σταθμό να αποτελεί ο Παναθηναϊκός. Έκλεισε την σπουδαία καριέρα της ως παίκτρια στον «Πρωτέα Βούλας» τη σεζόν 2015/16, με την προπονητική να μπαίνει λίγο αργότερα στην ζωή της.
Το 2016 εκτέλεσε χρέη βοηθού προπονητή στην Εθνική ομάδα νεανίδων Κ18 στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Βοσνία, όπου η ομάδα κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Από τον Οκτώβριο του 2019 είναι επικεφαλής προπονήτρια στην ακαδημία καλαθοσφαίρισης που ίδρυσαν τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, AntetokounBros Academy, ενώ στις 25 Νοεμβρίου 2019 ανακοινώθηκε επίσημα ότι θα αποτελεί μέρος του προπονητικού team της γυναικείας ομάδας του Παναθηναϊκού.
Η πορεία της ζηλευτή, το όνομά της αναγνωρισμένο παντού, η φανέλα με το Νο.55 βαριά και η αξία της αδιαμφισβήτητη. Η Αναστασία Κωστάκη κατάφερε αυτό που ονειρεύτηκαν πολλοί και πολλές, και τα παρκέ θα έχουν πάντα... χαραγμένο το όνομά της.
