Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Ο αθλητισμός, ανέκαθεν, αποτελούσε πολύτιμο «όπλο» στην προσπάθεια των καθεστώτων, να ενδυναμώσουν τη θέση τους. «Άρτος και θέαμα», για να ξεχνά ο λαός την καταπάτηση δικαιωμάτων και κάθε έννοιας δικαίου. Είτε εν γνώσει των πρωταγωνιστών, είτε όχι.
Στις 14 Μαΐου του 1938, η Εθνική Αγγλίας κλήθηκε να αντιμετωπίσει σε φιλικό αγώνα την αντίστοιχη της Γερμανίας. Στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου έδωσαν το «παρών» περισσότεροι από 100.000 οπαδοί. Προφανώς, Γερμανοί. Το ναζιστικό καθεστώς είχε φροντίσει, ώστε το γεγονός να πάρει τις κατάλληλες διαστάσεις. Όχι ως προς το αγωνιστικό σκέλος. Άλλωστε, η ανωτερότητα των Άγγλων ήταν γνωστή. Προς το πολιτικό.
Ο πρέσβης της Αγγλίας στη χώρα, Σερ Νέβιλ Χέντερσον, από κοινού με τους Τσαρλς Ρέφορντ-Σμιθ και τον Στάνλεϊ Ρους, Γ.Γ. της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της Αγγλίας τότε και πρόεδρο της FIFA στη συνέχεια, ζήτησαν από τους Άγγλους παίκτες να χαιρετίσουν ναζιστικά πριν τη «σέντρα». Τουλάχιστον, ο αρχηγός της τότε Εθνικής Αγγλίας, Έντι Χάπγκουντ, αυτό τόνισε αργότερα και ο Ρους στην αυτοβιογραφία του, ουσιαστικά το επιβεβαίωσε:
«Δεν έδωσα εντολή, αλλά και να συνέβαινε, θα ήταν μία πράξη ευγένειας προς τους οικοδεσπότες μας!», συμπληρώνοντας πως «οι περισσότεροι παίκτες δεν είχαν αντίρρηση!»
Βέβαια, ο Χάπγκουντ από την πλευρά του φέρεται να του απάντησε «να βάλει τον ναζιστικό χαιρετισμό εκεί που... ξέρει!», ενώ ο Σταν Κούλις φώναξε «μην με υπολογίζετε» και πράγματι, ήταν ο μοναδικός που δεν προχώρησε σε αυτόν. Όλοι οι υπόλοιποι παίκτες της Αγγλίας, είτε από πολιτική άγνοια, είτε υπό το βάρος των πιέσεων, έγιναν «υποχείριο» της ναζιστικής προπαγάνδας.
Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν βρισκόταν στην κερκίδα εκείνη την ημέρα, αλλά τα «πρωτοπαλίκαρά» του, Γιόζεφ Γκέμπελς, Χέρμαν Γκέρινγκ και Ρούντολφ Ες, είδαν ένα αθλητικό «κάστρο» να καταρρέει μπροστά τους.
Οι Άγγλοι, που είχαν αρνηθεί να χαιρετήσουν ναζιστικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, είδαν την ομάδα ποδοσφαίρου τους να «φιγουράρει» στα ευρωπαϊκά πρωτοσέλιδα την αμέσως επόμενη ημέρα του φιλικού αγώνα, για όλους τους λάθους λόγους.
Κατά τους τότε αξιωματούχους, «αποφεύχθηκε μία σπίθα, που έμοιαζε αρκετή, για να βάλει φωτιά σε όλη την Ευρώπη».
Από την άλλη, όμως, όπως ανέφερε το BBC εν έτει 2003, δηλαδή 65 ολόκληρα χρόνια μετά το γεγονός, «οι αγγλικοί ναζιστικοί χαιρετισμοί παραμένουν στις πιο σκοτεινές στιγμές του αγγλικού ποδοσφαίρου».
Πηγή πληροφοριών: www.historytoday.com , thesefootballtimes.co
www.bnsports.gr
