Πίσω στην όχι και πολύ μακρινή εποχή, όπου τα playoffs της EuroLeague διεξάγονταν στα τέλη του Μαρτίου, δεν είχε μόνο ο Παναθηναϊκός ξεχωριστές ιστορίες και επικές κόντρες με σπουδαίους αντιπάλους.
Για τον Ολυμπιακό, ήταν η σημαντικότερη, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, περίοδος καμπής στην ιστορία του. Η απόκτηση του Βασίλη Σπανούλη το καλοκαίρι του 2010, δημιούργησε αφόρητη πίεση τόσο στον ίδιο, όσο και στην ομάδα. Ένα ακριβό ρόστερ, γεμάτο μεγάλα ονόματα, και καθοδηγούμενο από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, είχε υποχρέωση να πετύχει.
Σπανούλης, Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς, Χαλπερίν και Γκόρντον συνέθεταν μια τρομεράπλούσια περιφερειακή γραμμή, Μπουρούσης και Νεστέροβιτς ήταν τα μεγάλα ονόματα της frontline, ενώ Πρίντεζης και Παπανικολάου ετοιμάζονταν σιγά σιγά να πρωταγωνιστήσουν.
Η σεζόν κύλησε καλά μέχρι τα playoffs, με τους «ερυθρόλευκους» να καταλαμβάνουν την πρώτη θέση τόσο στον όμιλο της κανονικής περιόδου, όσο και σε αυτόν του Top 16. Εκεί θα συναντούσε τη Σιένα του Νίκου Ζήση, η οποία είχε στον πάγκο τον Σιμόνε Πιανιτζιάνι, και ένα σύνολο έμπειρων και ποιοτικών παικτών (Καουκένας, Κ. Λαβρίνοβιτς, Χέρστον, Μος, Γιάριτς), όχι όμως ικανό να «τρομάξει» το σύνολο του Ίβκοβιτς.
Μάλλον ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που έσπειρε τον τρόμο, πραγματοποιώντας στο πρώτο παιχνίδι, μια από τις πιο επιβλητικές εμφανίσεις στην ιστορία της EuroLeague. Βοήθησε βέβαια, και η αποκαρδιωτική εικόνα των Ιταλών. Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 47-9 (!), με όσους βρίσκονταν στο ΣΕΦ να παρακολουθούν μουδιασμένοι, ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν αυτό που βλέπουν. Το δεύτερο ημίχρονο αποτέλεσε τυπική διαδικασία, το τελικό σκορ έφτασε στο 89-41, και οι φίλοι του Ολυμπιακού… έκλειναν εισιτήρια για το Final 4 της Βαρκελώνης!
Δυστυχώς, όμως το κλίμα αυτό πιθανότατα παρέσυρα και την ομάδα. Δύο μέρες αργότερα, και πάλι στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός… δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο και μια Σιένα με πληγωμένο εγωισμό, τον νίκησε εύκολα με 65-82.
Το μομέντουμ πλέον είχε γυρίσει για τα καλά, όπως αποδείχθηκε περίτρανα στα δύο επόμενα παιχνίδια στην Ιταλία. Ο Ολυμπιακός δεν είχε απάντηση στην επιθετική πολυφωνία της Σιένα, σούταρε με πολύ άσχημα ποσοστά, και αποκλείστηκε χωρίς να καταφέρει να διεκδικήσει επί της ουσίας κάποιο από τα δύο παιχνίδια. Ηττήθηκε στο τρίτο ματς της σειράς με 81-72 και το τέταρτο με 88-76.
Στη συνέχεια, έχασε και το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό στην Ελλάδα, με την αποτυχία εκείνης της σεζόν να οδηγεί, όπως γνωρίζουμε, σε… γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.
Μια τελείως διαφορετική ομάδα ξεκίνησε την προσπάθειά της τη σεζόν 2011/12, με αμέτρητες αλλαγές και μειωμένο προϋπολογισμό. Οι δύο «κολόνες» , ήταν αδιαμφισβήτητα ο Βασίλης Σπανούλης και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, πλαισιωμένοι από νεαρούς Έλληνες και όχι ιδιαίτερα γνωστούς ξένους, η πλειονότητα εκ των οποίων θα έγραφαν τη δική τους ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και φυσικά, τον άνθρωπο που δεν ήξερε ότι θα γίνει ο απόλυτος «θρύλος», τον Γιώργο Πρίντεζη.
Κι αν σήμερα, εκείνη η περίοδος μοιάζει με την αρχή ενός παραμυθιού με χαρούμενο τέλος, εκείνη τη σεζόν ο Ολυμπιακός ακροβατούσε σε μια λεπτή κλωστή. «Φλέρταρε» με τον αποκλεισμό τόσο στην κανονική περίοδο, σε όμιλο έξι ομάδων από όπου περνούσαν οι τέσσερις, όσο και στο Top 16, όπου κοιτώντας πίσω, μάλλον το πιο απίθανο buzzer-beater της καριέρας του Κώστα Σλούκα, ήταν ο λόγος που πέρασε στα playoffs αντί της Γαλατασαράι.
Δεν υπήρχε λοιπόν απολύτως καμία ομοιότητα με την προηγούμενη χρονιά, μέχρι να έρθει η ώρα των playoffs, και να βρει μπροστά του το ίδιο εμπόδιο αυτό της Σιένα. Ενδεχομένως ακόμα υψηλότερο εμπόδιο, καθώς οι Ιταλοί είχαν εντάξει στο δυναμικό τους δύο «θρύλους» της EuroLeague, τους Ντέιβιντ Άντερσεν και Ιγκόρ Ρακόσεβιτς.
Αυτήν τη φορά, με τον ρόλο του αουτσάιντερ και με το μειονέκτημα της έδρας, ο Ολυμπιακός μπήκε στο «Παλαέστρα» και πήρε στα ίσια ένα μεγάλο «διπλό» με 75-82, δίνοντας το… σύνθημα του πολέμου.
Λίγο έλειψε μάλιστα, να «σκοτώσει» την Σιένα και να πάρει τεράστιο προβάδισμα από το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, άλλα έχασε με έναν πόντο (81-80), για να φέρει τη σειρά στο ΣΕΦ με το ισόπαλο 1-1.
Στο τρίτο παιχνίδι, ο Ολυμπιακός «βραχυκύκλωσε» τους Ιταλούς, τους νίκησε πολύ εύκολα με 75-55, και δυο μέρες αργότερα είχε match-ball στην έδρα του.
Η αντίδραση μιας ομάδας με το ανάστημα της Σιένα, ήταν απόλυτα αναμενόμενη. Όλοι ήταν έτοιμη για μάχη, και το ΣΕΦ ένα… ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Εκείνο ήταν το παιχνίδι των Βασίλη Σπανούλη και Κάιλ Χάινς, που πέτυχαν από 19 πόντους και «καθάρισαν» το παιχνίδι, μην επιτρέποντας να κριθεί στις τελευταίες κατοχές, παίρνοντας σημαντικές βοήθειες και από τους Πρίντεζη και Λο. Έτσι ήρθε η πρόκριση στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης, και διαμορφώθηκε η ιστορία με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε.
H Σιένα μόνο το πρώτο, από τα πολλά εμπόδια που ξεπέρασε το 2012 ο Ολυμπιακός, κάποια εκ των οποίων έμοιαζαν ανυπέρβλητα. Παρ’ όλα αυτά, οι συναντήσεις με την ιταλική ομάδα στα playoffs, έχουν μεγάλη σημασία και ιδιαίτερο συμβολισμό, για τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να αλλάξει την ιστορία του.
Αντρέας Φούντας
www.bnsports.gr
