12/03/1973: Αν και περιζήτητος από σχεδόν όλη την Ευρώπη, ο Πελέ επέλεξε στο peak της καριέρας του να μείνει πιστός στην Σάντος. Πολλές ομάδες «ασπάστηκαν» το δόγμα, «αν δεν μπορείς να παίξεις με τον Πελέ, παίξε εναντίον του»! Ακριβώς ό,τι έκανε και η Φούλαμ, φέρνοντάς τον, για πρώτη φορά στο Λονδίνο. Μόνο, που δεν έμελλε να είναι και η τελευταία!
Γράφει η Σουζάννα Μποντίνη
Ταξιδεύουμε πίσω στο μακρινό 1973. Τότε που το ποδόσφαιρο ήταν, φαινομενικά τουλάχιστον, αθώο, ρομαντικό. Γκόρντον Μπανκς, Μπόμπι Μουρ, Τζορτζ Μπεστ, Τζιατσίντο Φακέτι, Ντανιέλ Πασαρέλα, Γκερντ Μίλερ, Φραντς Μπεκενμπάουερ και Γιόχαν Κρόιφ μερικά μόνο από τα τεράστια ονόματα που καθόρισαν την ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλάζοντας ριζικά τον έως τότε τρόπο παιχνιδιού του.
Ένα όνομα όμως, ξεχώριζε περισσότερο απ’ όλα. Ένας αθλητής που «σφάζονταν» διοικήσεις ομάδων στα πόδια του. Και το όνομα αυτού... Πελέ!
Μπορεί το προσωνύμιο «φαινόμενο» να αποδίδεται στον συμπατριώτη του, Ρονάλντο, όμως ο Βραζιλιάνος σταρ αποτέλεσε φαινόμενο στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ένα ταλέντο απαράμιλλο από κάθε άλλο που είχε πατήσει στο... γρασίδι. Τα κόλπα του έκαναν τον κόσμο να παραμιλά. Ακόμη και αν δεν ασχολιόσουν με το ποδόσφαιρο, ήξερες ποιος είναι ο Πελέ.
Το 1973 είχε πλέον εδραιωθεί στις... καρδιές όλων και στην Σάντος ήταν ιδαίτερα αγαπητός. Βέβαια, πριν ενταχθεί στο δυναμικό της, η βραζιλιάνικη ομάδα είχε ήδη αποκτήσει ένα status, χάρη σε μερικούς υπερταλανατούχους ντόπιους παίκτες. Όμως, όταν κατέφθασε η... ιδιοφυία του Πελέ το 1957, o σύλλογος κατέκτησε συνολικά 10 τίτλους: έξι εθνικά πρωταθλήματα, δύο Intercontinental και δύο Copa Libertadores, συμπεριλαμβανομένου του τρεμπλ το 1961.
Το πρόβλημα με την Σάντος ήταν ότι, παρά την φήμη της, δεν είχε μεγάλο κεφάλαιο και έπρεπε να εγκαταλείψει το «ταπεινό» γήπεδό της σε εύρεση ενός μεγαλύτερου, το οποίο θα μπορούσε να υποστηρίξει υψηλού προφίλ αγώνες. Η διοίκηση αρχικά, προσπάθησε να συγκεντρώσει κεφάλαια μέσω συμφωνιών ακινήτων, όμως το σχέδιο αυτό απέτυχε. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα «αν δεν μπορείς να παίξεις με τον Πελέ, παίξε εναντίον του».
Υπήρχαν και άλλοι αξιότιμοι παίκτες στην ομάδα εκείνη την περιόδο, όπως οι Κάρλος Αλμπέρτο και Εντού, όμως κακά τα ψέμματα, όλοι ήθελαν να δουν τον Πελέ. Ο σύλλογος αντιλήφθηκε το τεράστιο κέρδος και εκμεταλλεύτηκε την εν λόγω συγκυρία, χρεώνοντας πρόθυμες ομάδες σε όλο τον κόσμο για το προνόμιο να αγωνιστούν ενάντια στα θαυμαστά ταλέντα του και τον απόλυτο... σταρ.
Έτσι, ξεκίνησε ένα tour της Σάντος σε όλο τον κόσμο ήδη από την δεκαετία του ’50. Στην Ευρώπη αντιμετώπισε, μεταξύ άλλων, την Μπαρτσελόνα, την Ρεάλ Μαδρίτης, το Αμβούργο, τη Φέγενορντ και την Σπόρτινγκ. Πολλές φορές το πρόγραμμα γινόταν «ασφυκτικό» και οι παίκτες εξαντλούνταν. Για την διοίκηση όμως, σημασία είχε μόνο που το κασέ αυξανόταν και οι... τσέπες τους φούσκωναν από λεφτά.
Δεν άργησαν να έρθουν και στην Αγγλία. Θα φανταζόσασταν άραγε τον Πελέ στο «Νησί»; Θα αποτελούσε την είδηση του αιώνα. Εκείνος προτίμησε να μείνει στην ομάδα της καρδιάς του, όμως έστω και υπό αυτές τις συνθήκες οι Άγγλοι είχαν την χαρά να τον απολαύσουν από κοντά.
Το αξιοθαύμαστο δεν ήταν ότι ο Πελέ ταξίδεψε πρώτη φορά στην Αγγλία. Άλλωστε, με την Εθνική Βραζιλίας βρέθηκε επί αγγλικού εδάφους για τις ανάγκες του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966 στο «Γκούντισον Παρκ». Αντ’ αυτού, πανζουρλισμός επικράτησε, επειδή αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο. Έμελλε να είναι και η τελευταία του, ως αθλητής τουλάχιστον.
Στις 12 Μαρτίου 1973 ο Πελέ και η παρέα του βρέθηκαν στην αγγλική πρωτεύουσα στο πλαίσιο ενός φιλικού ματς κόντρα στην Φούλαμ, η οποία τότε αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία. Όπως αποδείχθηκε, στο στάδιο παρευρέθηκαν 21.464 φίλαθλοι, ο υψηλότερος αριθμός θεατών που σημειώθηκε εκείνη τη σεζόν στο «Κρέιβεν Κότατζ», σχεδόν διπλάσιος από τον μέσο όρο παρουσίας την σεζόν 1972/1973.
Όπως ήταν λογικό, ο Πελέ ήταν το επίκεντρο της προσοχής, λαμβάνοντας χειροκροτήματα κάθε φορά που άγγιζε την μπάλα, παρόλο που ο Εντού ήταν εκείνος που σημείωσε την πιο εντυπωσιακή εμφάνιση για τους φιλοξενούμενους, με έναν συνδυασμό ταχύτητας και στυλ.
Ο λατρεμένος Βραζιλιάνος βέβαια, ήταν εκείνος ο οποίος άνοιξε το σκορ με πέναλτι. Παρόλα αυτά, οι «κότατζερς» το πάλεψαν μέχρι τέλους έως ότου δικαιώθηκαν. Η ισοφάριση προήλθε από γκολ του μέσου Άλαν Πίνκνεϊ, ο οποίος δεν φημιζόταν ως σκόρερ, ενώ ο επιθετικός Στιβ Ερλ «σφράγισε» την νίκη της γηπεδούχου.
Μια ομάδα γεμάτη ταλέντα, μια ομάδα με τον Πελέ στο δυναμικό της έχασε... πανηγυρικά! Και το πιο «τραγελαφικό» απ’ όλα ήταν πως, σύμφωνα με αναφορές μετά τον αγώνα, οι παίκτες της Φούλαμ με το ζόρι «έπαιρναν» τα πόδια τους, ενώ οι Βραζιλιάνοι οριακά... ίδρωσαν.
Μάλιστα, μια διαμάχη ξέσπασε μεταξύ των δύο συλλόγων, μιας και η Σάντος ισχυρίστηκε ότι η Φούλαμ της μείωσε το ποσοστό των εσόδων που προέρχονταν από την θύρα της βραζιλιάνικης ομάδας, δηλαδή τους οπαδούς της που την είχαν ακολουθήσει στο Λονδίνο.
Η έχθρα αυτή εξαλείφθηκε μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Πελέ επέστρεψε στο Λονδίνο και στην Φούλαμ το 2002! Για ποιον λόγο; Για να εκτελέσει χρέη σκάουτερ!
Όπως ανέφερε η τότε διοίκηση του συλλόγου σε ανακοίνωσή της, με τον ισχυρό της άνδρα, Μοχάμεντ Φαγέντ, και τον θρύλο της Βραζιλίας να φωτογραφίζεται δίπλα του, «ο Πελέ θα βοηθήσει τη Φούλαμ, ανιχνεύοντας ταλέντα, ενώ θα αποτελέσει δεσμό, μεταξύ του κλαμπ και της Σάντος».
Παράλληλα, όμως, η συγκεκριμένη ανακοίνωση έδωσε την ευκαιρία και για... έντονη κριτική στον Φράνκο Μπαρέζι, πρώην αθλητικό διευθυντή της Φούλαμ, χαρακτηρίζοντας τη θητεία του ως «καταστροφική»!
Κρίνοντας από την ιστορία του και τους Βραζιλιάνους που πέρασαν από τη Φούλαμ, ωστόσο, δεν απέδωσε καρπούς αυτή η συνεργασία. Ή τουλάχιστον, αυτούς που αναμενόταν.
