Παιδί οικογένειας μεταναστών, με αφετηρία μια Ελλάδα στην εποχή της οικονομικής κρίσης, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Από τις φτωχογειτονιές στα Σεπόλια και στου Ζωγράφου. Μόνο εφόδιο το ταλέντο του και «όχημα» μια μπάλα του μπάσκετ. Με συνοδοιπόρους, τα αδέλφια, τους γονείς του και εσχάτως, τη μητέρα των παιδιών του, Μαράια. Και όμως αυτά ήταν αρκετά για να εκπληρώσει τα όνειρά του...
Το ψηλόλιγνο παιδάκι με το «καθαρό» βλέμμα, το φωτεινό χαμόγελο και τη χρυσή καρδιά, έμελλε να φτάσει σε απάτητες κορυφές, που ούτε ο ίδιος πιθανά είχε φανταστεί. Οι ατομικές διακρίσεις και οι επιτυχίες αναρίθμητες. Αν, ο μη γένοιτο, ο Γιάννης έπαιρνε αύριο την απόφαση να σταματήσει το μπάσκετ, έχει ήδη κλεισμένη τη θέση του στο Hall of Fame.
Αν παραμείνει υγιής και τιμήσει το σε ισχύ συμβόλαιό του με τους Μιλγουόκι Μπακς, είναι σχεδόν δεδομένο ότι σε λίγα χρόνια θα πετύχει κάτι μοναδικό. Θα γίνει νούμερο ένα στην ιστορία του οργανισμού σε όλες (!) τις βασικές στατιστικές κατηγορίες: σε πόντους, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα και κοψίματα!
Δεν είναι όμως μόνο τα αθλητικά του επιτεύγματα. Έφτασε στο σημείο να γίνει παγκόσμιο σύμβολο επιτυχίας και πρότυπο για εκατομμύρια παιδιά ανά την υφήλιο. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως ο Αντετοκούνμπο αποτελεί τον διασημότερο Έλληνα του 21ου αιώνα. Όπου σταθεί και όπου βρεθεί διαφημίζει τη χώρα που μεγάλωσε με κάθε πιθανό τρόπο. Δεν το έχει ανάγκη και σίγουρα δεν μας το χρωστάει...
Στο ταξίδι υπήρξαν και δύσκολες στιγμές. Ανασφάλεια, μοναξιά, τραυματισμοί, αποτυχίες, αμφισβήτηση. Πολλή αμφισβήτηση... «Δεν έχει σουτ», «δεν μπορεί στα δύσκολα», «δεν είναι ηγέτης», «δεν άξιζε να βγει MVP», «δεν είναι Μπάτμαν, αλλά Ρόμπιν» είναι μόνο μερικά από αυτά που έχουν ακουστεί στο πέρασμα των χρόνων. Όμως ο «Greek Freak» έβρισκε τον τρόπο να κλείνει τα αυτιά του και να ξεπερνάει κάθε σκόπελο, κάνοντας αυτό που η ζωή τον ανάγκασε να μάθει καλά από πολύ μικρός. Να δουλεύει σκληρά...
Ο... εορτάζων Γιάννης παρά τις ασύλληπτου βεληνεκούς επιτυχίες και το νεαρό της ηλικίας του, έχει καταφέρει να παραμείνει ταπεινός και προσγειωμένος. Συμβουλεύεται ακόμα τον μεγαλύτερο αδερφό του, Θανάση, για επικοινωνιακά ζητήματα, παράγει συνεχώς φιλανθρωπικό έργο, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και επενδύει τόσο στις γειτονιές που έκανε τα πρώτα του βήματα, όσο και στην πόλη του Μιλγουόκι που τον «αγκάλιασε» από την πρώτη στιγμή.
Το επιστέγασμα όλων αυτών ήρθε την 21η Ιουλίου του 2021, που ο Γιάννης με μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της ιστορίας σε ματς που έκρινε τίτλο, έφερε το πρωτάθλημα στην μικρή του πόλη, 50 ολόκληρα χρόνια μετά. Ποιος μπορεί ακόμα και σήμερα να συνειδητοποιήσει πως ο «αθεόφοβος» έβαλε 50 πόντους με 17/19 βολές στο δυσκολότερο και σημαντικότερο παιχνίδι της καριέρας του. Όμως τα δύσκολα για τον Γιάννη είχαν περάσει προ πολλού. Όταν έχεις βιώσει τι σημαίνει πείνα, τι να φοβηθείς από ένα παιχνίδι μπάσκετ, δεν υπάρχει κάτι δύσκολο για σένα πια...
Η στιγμή της λήξης, οι αγκαλιές με τους δικούς σου ανθρώπους και τα δάκρια χαράς είναι από τις πιο δυνατές εικόνες που μπορεί να δει κάποιος που ασχολείται με τον αθλητισμό. Αρκετοί βούρκωσαν μαζί με σένα Γιάννη... Όχι γιατί τυχαίνει να μιλάμε την ίδια γλώσσα ή να έχουμε περπατήσει στα ίδια Αθηναϊκά σοκάκια, αλλά γιατί είμαστε τυχεροί που ζούμε στην εποχή σου. Που μεγαλώνουμε παρέα και σε βλέπουμε καθημερινά να μας θυμίζεις ότι αν πιστέψεις στα όνειρά σου και μοχθήσεις για αυτά, τότε δεν υπάρχουν φραγμοί και τα πάντα είναι πιθανά. Σε ευχαριστούμε Γιάννη... Χρόνια πολλά!
