Μία ενέργεια. Μία έμπνευση. Κάτι το απρόβλεπτο. Αυτό που δεν περιμένεις. Αυτός είναι ο Γιάννης Κωνσταντέλιας και δεν έχει κάποια σημασία, αν η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα ή στο δοκάρι στη Σκωτία.
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Υπάρχουν στιγμές που άπαντες αντιλαμβανόμαστε πως το ταλέντο και η έμπνευση δεν λογαριάζουν αντίπαλο. Ξεδιπλώνονται στον αγωνιστικό χώρο αυθόρμητα. Είτε έχεις απέναντί σου τον καλύτερο αμυντικό του πλανήτη, είτε δύο «μέτρια» στόπερ, που απλώς καλύπτουν τον συγκεκριμένο ρόλο, θα πράξεις αυτό που θεωρείς εκείνη τη στιγμή πιο σωστό.
Ό,τι ακριβώς έκανε δηλαδή ο Γιάννης Κωνσταντέλιας απέναντι στην Αμπερντίν, στην τεράστια εκτός έδρας νίκη του ΠΑΟΚ στη Σκωτία, με τους Θεσσαλονικείς να βρίσκονται πίσω στο σκορ με 2-0 μέχρι και το 70ο λεπτό, αλλά να φέρνουν «τούμπα» το ματς, να κάνουν το 3χ3 στην Ευρώπη και να βρίσκονται ένα βήμα πριν από την πρόκριση στους «16» του Europa Conference League.
Η στιγμή του ματς όμως, έλαβε χώρα στο 12ο λεπτό.
Ο Κωνσταντέλιας πήρε την μπάλα από τα αριστερά και κλείστηκε από δύο. Τους «αδειάζει» με πιρουέτα. Πέφτει άλλος ένας πάνω του. Δεν τον βλέπει. Έρχονται δύο ακόμη. Τους περνά με τα κοντρόλ του, συγκλίνοντας απλώς προς τον άξονα και έχοντας πατήσει περιοχή.
Έρχεται η ώρα για να τελειώσει τη φάση. Όλοι περιμένουμε την μπάλα να πάει απλώς προς τα δίχτυα. Να δημιουργήσει εντελώς μόνος του, μία ακόμη, υπέροχη ποδοσφαιρική ιστορία και να έχουν άπαντες έναν ακόμη λόγο να θεωρούν πως θα πάρει δεδομένα μεταγραφή… άμεσα.
Δεν του κάνει η μπάλα το χατίρι. Σταματά στο δοκάρι. Κρίμα για αυτή την έμπνευση. Αλλά αλήθεια, στο τέλος της ημέρας, έχει κάποια σημασία; Προσέφερε τη στιγμή του… ματς, το έκανε ξανά, αυτή τη φορά με έδρα τη Σκωτία, έγινε viral και απέδειξε με τον πλέον, χαρακτηριστικό τρόπο, πως αποτελεί το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Με έναν, με δύο, με τρεις ή και με παραπάνω, κολλημένους πάνω του. Έπρεπε απλώς η μπάλα να τον δικαιώσει. Όπως στην ασίστ με την ΑΕΚ. Όπως στο γκολ, στα προκριματικά του Europa Conference League, όταν και έκρινε μόνος του αναμετρήσεις. Δεν πειράζει. Το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Ας τον απολαύσουμε για όσο ακόμη τον έχουμε…
