Το ημερολόγιο καρφιτσωμένο στην 17η του Σεπτέμβρη και στην άλλη άκρη της Γης, ο δάσκαλος Λεωνίδας Σαμπάνης σήκωνε 317,5 κιλά στο σύνολο χαρίζοντας το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στο Σίδνεϊ.
Γράφει ο Μάνος Φυρογένης
Τα χρόνια περνάνε και οι στιγμές, καλές και κακές, διαδέχονται η μία την άλλη. Κάποιες όμως από αυτές θα μνημονεύονται – από άλλους περισσότερο και από άλλους λιγότερο – στον αιώνα των αιώνων. Ημερομηνίες ορόσημο, διακρίσεις, μετάλλια. Επιτυχίες ανυπολόγιστης αξίας που δεν μπαίνουν στο… μύλο της σύγκρισης.
Σαν σήμερα (17/9) 23 χρόνια πίσω, η «Dream Team» της εποχής στην παγκόσμια άρση βαρών κατέβαινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ λαβωμένη. Η απουσία των Λεωνίδα Κόκκα (ασημένιο στα 91κιλά στην Ατλάντα) και Γιώργου Τζελήλη (4ος στους Ολυμπιακούς της Αμερικής) λόγω τραυματισμού, προκάλεσε ένα… μούδιασμα από πλευράς ελληνικής αποστολής. Και αυτήν την «παγωμάρα» φρόντισε να τη διώξει ο Λεωνίδας Σαμπάνης μιας και καλή.
Ο αργυρός Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα (1996), με σπουδές στην παιδαγωγική, έβλεπε ορθάνοιχτο το δρόμο προς την κορυφή ειδικά μετά τον άδοξο αποκλεισμό του… Ηρακλή τσέπης (Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου) στο last dance του και εκεί στόχευσε. Παρόλα αυτά ένας τραυματισμός στο γόνατο κατά τη διάρκεια του αρασέ, δεν επέτρεψε στον Σαμπάνη να σηκώσει τα 175 κιλά στην τελευταία του προσπάθεια στο ζετέ, υπερασπιζόμενος – παρά τις όποιες αναποδιές – τη θέση που είχε κατακτήσει και στην Ατλάντα (2η).
Την τελική κατάληξη βέβαια και την κατανομή του χρώματος των μεταλλίων, τα καθόρισε μία… ζυγαριά. Ο Λεωνίδας Σαμπάνης ισοβάθμησε στη 2η θέση με τον Λευκορώσο Χενάτζι Αλίαστρουκ και τον Κινέζο Λε Μαοσένγκ στα 317.5 κιλά στο σύνολο, με τα… γραμμάρια να δίνουν τη λύση. Η τριπλή ισοβαθμία ευνοούσε τον πιο αδύνατο, με τον εκπρόσωπο της ελληνικής αποστολής να ζυγίζει λιγότερο από τους άλλους δύο και εν τέλει να ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.
Ένα μετάλλιο που αποτέλεσε το… έναυσμα για τα όσα ακολούθησαν από την ελληνική Άρση Βαρών και όχι μόνο στο Σϊδνεϊ, με τον Λεωνίδα Σαμπάνη να γράφει το όνομά του με «χρυσά γράμματα» στο βιβλίο της ιστορίας της ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Και αυτό διότι έγινε μόλις ο πέμπτος αθλητής της «γαλανόλευκης» που πανηγύρισε μετάλλιο, ανεξαρτήτως χρώματος σε δύο συναπτούς Ολυμπιακούς Αγώνες μετά τους Τσίκληρα (1908-12), Γαλακτόπουλο (68-72), Χολίδη (1984-85) και φυσικά τον Πύρρο Δήμα (1992 – 2004).
