γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
* Στη μνήμη του Φίλιππου, του Κώστα και του Στράτου
Σαν σήμερα, λέει, 31 χρόνια πριν. 15 Ιούλη 1991. Ντάλα καλοκαίρι κάτω από τις «φλεγόμενες» από τα 40αρια στο κέντρο της Αθήνας λαμαρίνες του κλειστού του Σπόρτινγκ. Ο Φίλιππος Συρίγος στα ντουζένια του. Με το κατάμαυρο επιβλητικό του μούσι, σήμα κατατεθέν της εποχής. Οι υπόλοιποι; Τα… ντερέκια του.
Η «σύνθεση» της ομάδας προέκυψε καθαρά από τύχη. Η πρόταση είχε γίνει στον Φίλιππο από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Ηθοποιών και τον τότε πρόεδρό του Αλμπέρτο Εσκενάζι. Ο οποίος μετά τον αναπάντεχο θρίαμβο του 1987 είχε πρωταγωνιστήσει και σε μία από τις πιο καλτ (βιντεο)ταινίες μπάσκετ όλων των εποχών. Παγκοσμίως. «Πορεία προς τη δόξα: Ο μεγάλος αγώνας». Παραγωγή του 1989 με τον Εσκενάζυ στο «πόστερ» της βιντεοκασέτας, σε πρώτο πλάνο να αναδύεται μέσα από το Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας». «Τζίζας» που λένε και οι νεολαίοι.
«Ο Νίκος Σαφέρης, μπασκετμπολίστας στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας, βγαίνει άσχημα τραυματισμένος από το τελευταίο παιχνίδι με την ιταλική Φεργκίνι. Οι γιατροί του απαγορεύουν το μπάσκετ και ο Νίκος απογοητευμένος παρατά την γυναίκα του και το παιδί του και συζεί με την Έλενα, που είναι μπλεγμένη με τα ναρκωτικά…» Από την υπόθεση και μόνο καταλαβαίνετε το μέγεθος της καλτίλας, έτσι δεν είναι;
Πάω να ξεφύγω από το θέμα μας όμως… Ο Εσκενάζυ λοιπόν οργάνωσε τους ηθοποιούς. Κάποιους τους γνωρίζαμε όπως τον εθνικό μας «λουστράκο» Βασιλάκη Καϊλα ή τον Γιώργο Κιμούλη που είχε γίνει διάσημος χάρη στη «Λούφα και Παραλλαγή» επτά χρόνια νωρίτερα. Κάποιους άλλους θα χρειαζόταν να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να γίνουν διάσημοι ή σούπερ διάσημοι μέσα από τηλεοπτικά σήριαλ. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο Αίας (“βρε Αία, βρε Αία”) Μανθόπουλος, ο Γιάννης Μπέζος, ο Βασίλης Κούκουρας και ο έχων εσχάτως νταλαβέρια με τον νόμο (και όχι μόνο…) Πέτρος Φιλιππίδης που ήταν και ο μοναδικός από τους 12 ηθοποιούς που δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο. Προπονητής τους; Ο διασημότερος (και μεγαλύτερος ηλικιακά) όλων Γιώργος Πάντζας.
Ο Παναγιώτης Φασούλας συγχαίρει τους... ηττημένους ηθοποιούς. Από δεξιά Γιώργος Κιμούλης, Αίας Μανθόπουλος, Αλμπέρτο Εσκενάζυ και Χρήστος Φωτίδης
Η ομαδάρα μας; Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Βασικά η ομάδα που ποζάρι στη φωτό προέκυψε κατά τύχη. Όντας εκείνη την περίοδο μαζί με τον αρχισυντάκτη τότε του «Τρίποντου» Βασίλη Σκουντή ο… βοηθός του δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε το κέλευσμα του Συρίγου το οποίο οι υπόλοιποι έκαναν πως δεν άκουσαν. Ο Δημήτρης Καρύδας, δε, παλιός στο κουρμπέτι, επικαλέστηκε ότι του είχε ανατεθεί από το MEGA τότε να καταγράψει σε ρεπορτάζ τον αγώνα (που ξέχασα να αναφέρω ότι θα γινόταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς) και εμφανίστηκε στο γήπεδο λίγο πριν το τζάμπολ με στολή… ρεπόρτερ.
Πάλι καλά που ο Φίλιππος που με καπελάκι Boston Celtics ήταν (τι άλλο) ο προπονητής μας είχε φροντίσει να πάρει τηλέφωνο τον μοναδικό… κανονικό μπασκετμπολίστα της ομάδας, πρωταθλητής με τον Παναθηναϊκό άλλωστε λίγα χρόνια πριν, ανερχόμενος σπορτκάστερ τότε Κώστα Μπατή και τον Γιάννη Καραλή που δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει τον… χαβαλέ. Το… κακό με τον Γιάννη ήταν ότι δεν έχασε τον χαβαλέ αλλά έχασε και όλα τα σουτ που επιχείρησε στο ματς. 0/12 κατέγραψε η στατιστική
Οι άλλοι δύο; Ο ορισμός «της προσκολλήσεως». Ο Κυριάκος Πιτούλης ήταν τότε γενικός δερβέναγας στη στατιστική υπηρεσία του Κώστα Γαλάνη Galanis Sports Data που είχε κληθεί να κρατήσει τα στατιστικά (τρομάρα μας) του αγώνα. Ψηλός ήταν, παίκτες θέλαμε, το ότι δεν είχε παίξει ποτέ στη ζωή του μπάσκετ δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι εμπόδιο. Μπορεί και όχι... Ο δε «αγάπης» Στράτος Κωσταλάς, είχε έρθει για μόνιμη εγκατάσταση από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα, ήταν φίλος μας και wannabe δημοσιογράφος στο «Τρίποντο», κάτι σκάμπαζε από μπάσκετ, οπότε πήρε και αυτός φανέλα… βασικού.
Έξι νοματαίοι, όλοι κι όλοι με τον Συρίγο να χρίζει μπασκετμπολίστα (τρομάρα του) τον Καρύδα μόλις τον είδε να μπαίνει στο κλειστό των Πατησίων. Σαν άλλος Χρόνης Εξαρχάκος ως Βανζέλ Παπαντόν, σκάουτερ μοντέλων που είδε μπροστά του ουρανοκατέβατη τη Μάρθα Καραγιάννη και της φώναξε «γδύσου» για να συμμετάσχει άρον-άρον στα καλλιστεία, γύρισε στον «Νατς» και του είπε «παίζεις». Και ας φορούσε τα θρυλικά τίμπερλαντ σε όλη τη διάρκεια του αγώνα αφού δεν βρέθηκε «συμβατός δότης» αθλητικών. Κάντε το εικόνα, μόνο αυτό. Εντάξει, φτάνει, πάμε παρακάτω…
Οι δύο προπονητές Γιώργος Πάντζας και Φίλιππος Συρίγος
Πριν το τζάμπολ στο γήπεδο εμφανίστηκαν και ορισμένοι θρύλοι του παρελθόντος και του (τότε) παρόντος του ελληνικού μπάσκετ για να στηρίξουν την πρωτοβουλία. Ο «παγκόσμιος» Γιώργος Αμερικάνος, ο Κίμων Κοκορόγιαννης (ως εκπρόσωπος της εταιρείας αθλητικών ΝΙΚΕ που μας… έντυσε με τις εμφανίσεις), η εθνική μας «αράχνη» Παναγιώτης Φασούλας με λουλουδάτο πουκάμισο έκανε τις απονομές μάλιστα ενώ υπήρχε και ένας μη μπασκετικός «ψηλός», ο Αντώνης Αντωνιάδης, τότε πρόεδρος του συνδικαλιστικού συνδέσμου των ποδοσφαιριστών ΠΣΑΠ.
Όσο για το ματς; Η χαρά του Μπόζα Μάλκοβιτς. Τούβλα από τους μεν, τσιμεντόλιθοι από τους δε. Εμείς είχαμε 18/67 σουτ και 18/34 βολές. Χώρια τα 19 λάθη. Οι άλλοι είχαν 20/71 σουτ και 23 λάθη. Το σύνολο 100 χαμένα σουτ εντός πεδιάς και 42 λάθη! Σκεπτόμενο ήταν, μπάσκετ δεν ήταν γιατί μάλλον σκεφτόμασταν πολύ πριν σουτάρουμε. Πάλι καλά δηλαδή που είχαμε και έναν… κανονικό μπασκετμπολίστα τον Μπατή και έβαλε τους μισούς μας πόντους (27) μαζί με 21 ριμπάουντ. Τύφλα να ‘χει ο Ντάριλ Ντόουκινς…
Η στιγμή της απονομής στον MVP της αναμέτρησης Κώστα Μπατή από τα χέρια του Παναγιώτη Φασούλα υπό το βλέμμα (από αριστερά) των Καραλή, Κωσταλά, Ψαράκη και Σκουντή
Στα πρώτα έξι (6) αγωνιστικά λεπτά το σκορ ήταν 2-2. Λίγο ακόμη και θα έκανε ντου η αστυνομία του αθλήματος. Μετά πάντως βρήκαμε… ρυθμό και προηγηθήκαμε 24-13 στο ημίχρονο αλλά ήταν too good to be true. Μέχρι το 39ο λεπτό είχαμε το προβάδισμα με 44-39 αλλά ο Καϊλας (αν είναι δυνατόν δηλαδή…) μας έβαλε πέντε σερί πόντους, οι τελευταίοι για την ισοφάριση με τρίποντο στα 13’’ πριν το τέλος.
Με το σκορ ισόπαλο 44-44 ο Συρίγος πήρε τάιμ-άουτ και σχεδίασε σύστημα για να πάρει τη μπάλα ο Μπατής. Ναι, τι ώρα; Οι αντίπαλοι μάρκαραν και οι πέντε τον Μπατή, η μπάλα κατέληξε από την επαναφορά στα χέρια μου που έκανα λες και παρέλαβα βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Τι να κάνω ο καψερός, το μπουμπούνησα από το τρίποντο αλλά η πορ… ε, συγγνώμη, η άτιμη η μπάλα βρήκε σίδερο και προέκυψε παράταση προς ικανοποίηση των 500 οπαδών των ηθοποιών που βρέθηκαν στις εξέδρες. Εμάς ούτε καν οι γκόμενές μας μπήκαν στον κόπο να έρθουν να μας δουν...
Στο έξτρα πεντάλεπτο, πάντως, μίλησε η καρδιά των πρωταθλητών (των ποιών;)! Με επιμέρους 9-4 πήραμε τη νίκη με 55-48 και το… τρόπαιο από τα χέρια του Φασούλα.
Το στατιστικό της αναμέτρησης όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τρίποντο"
Χάι-λάιτ της αναμέτρησης; Ο πανηγυρισμός του Συρίγου μετά από ένα «κουλό» καλάθι του Σκουντή στο πρώτο ημίχρονο με τον Φίλιππο να φτάνει μέχρι το κέντρο του γηπέδου αλαλάζων και τους διαιτητές να μη του χαρίζονται χρεώνοντάς τον με τεχνική ποινή.
Χάλι-λάιτ του απόηχου του αγώνα; Ο τίτλος που βάλαμε στο «Τρίποντο» (τεύχος 141, 23 Ιουλίου 1991) μια εβδομάδα μετά για να πανηγυρίσουμε τη νίκη μας: «Φέρτε μας τους Χάρλεμς» και κάτι «τερμάτισε» εκείνη τη μέρα...
www.bnsports.gr
