Αγνός ποδοσφαιρικός ρομαντισμός. Οι σταγόνες που κύλησαν από τα… σκασμένα μάτια του Πολ Γκασκόιν το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 1990 στο Τορίνο και τον ημιτελικό της Αγγλίας με τη Δυτική Γερμανία, έφεραν μια δακρύβρεχτη ενότητα στην πατρίδα. Και στο δικό του δράμα, συνέπασχε ένα ολόκληρο Νησί.
Σχετικά Άρθρα
Ο Αντρέας Μπρέμε στο BN Sports: «H μέγιστη τιμή μετά το Μουντιάλ; Ότι ο Μπεκενμπάουερ έγινε... Φραντς!» (video)
Γράφει ο Μάνος Φυρογένης
«Σηκώθηκα και γύρισα προς τον διαιτητή. Έκανε κίνηση για την τσέπη του. Ξαφνικά δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Ο κόσμος απλώς σταματούσε εκτός από τον… μάγκα με τα μαύρα. Τα μάτια μου ακολουθούσαν το χέρι του, στην τσέπη και μετά έξω με την κάρτα. Ήταν εκεί, υψωμένο πάνω από το κεφάλι μου. Κοίταξα το πλήθος, κοίταξα τον Λίνεκερ και δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Εκείνη τη στιγμή ήθελα απλώς να μείνω μόνος. Δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν ή να δω κανέναν» έχει γράψει σε μερικές αράδες στην αυτοβιογραφία του ο Πολ Γκασκόιν. Το λόγια του, συναισθήματα και το φόντο στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990.
Τα Παγκόσμια Κύπελλα έχουν τη δική τους αίγλη. Για λίγες μέρες, ένα μήνα τα… εθνικά χαρακώματα πάνε περίπατο (ή σκάβονται ακόμα περισσότερο στα δύσκολα), έχοντας ως αυτοσκοπό την ενότητα για το κοινό συμφέρον. Η καρδιά χτυπάει στον ίδιο ρυθμό και όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα προς την ίδια κατεύθυνση. Στον τόπο που η «στρογγυλή θεά» εκπέμπει λάμψη.
Το καλοκαίρι εκείνο του 1990, το επίκεντρο του ποδοσφαιρικού πλανήτη χτυπούσε στην Ιταλία. Η γειτονική χώρα είχε φορέσει τα… καλά της - υπό την κατάρρευση κομμουνιστικών καθεστώτων και διχοτομήσεων - υποδεχόμενη όλο τον καλό κόσμο του «βασιλιά των σπορ». Ανάμεσα στις συμμετέχουσες ήταν φυσικά και η Αγγλία, έχοντας ωστόσο μετριασμένες (παράδοξο ακούγεται) φιλοδοξίες.
Στο γεγονός αυτό συνηγόρησαν δύο φαινόμενα. Αρχικώς πως τα «τρία Λιοντάρια» δεν είχαν τότε και την πιο ταλαντούχα… φουρνιά τους, αφετέρου δε ξεκίνησαν κάπως μουδιασμένα το τουρνουά, παίρνοντας την πρόκριση από τη φάση των ομίλων στο νήμα.
Παρόλα αυτά η βρετανική… στρατιά προχωρούσε. Βέλγιο και Καμερούν ύψωσαν ανάστημα και πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση, παρόλα αυτά στην παράταση η αρμάδα του Μπόμπι Ρόμπσον έπαιρνε το ζητούμενο και αυτό ήταν η πρόκριση. Μετά κόπων και βασάνων, η Αγγλία είχε φτάσει στα ημιτελικά της διοργάνωσης, διαγράφοντας μια πορεία που λίγοι περίμεναν.
Πρωταγωνιστής σε αυτήν ήταν ο Πολ Γκασκόιν. Ο μικρότερος ηλικιακά της αποστολής, στα 23 του χρόνια, είχε κερδίσει με το.. σπαθί του τη θέση του στην εντεκάδα της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας από τα φιλικά προετοιμασίας και φυσικά την κράτησε καθόλη τη διάρκεια του τουρνουά. Ούτως ή άλλως ήταν ότι πιο σταθερό και απρόβλεπτο μπορούσαν να παρουσιάσουν εκείνα τα «Λιοντάρια», ανεβάζοντας την απόδοσή του όσο πιο μακριά έφταναν στη διοργάνωση.
Στον ημιτελικό κόντρα στην κραταιά Δυτική Γερμανία, ο «Γκάζα» ήταν ο κορυφαίος. Απέναντι σε «αστέρια» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου όπως ο Κλίνσμαν, ο Μπρέμε και ο Ματέους, ο παίκτης της Τότεναμ τότε «μάσαγε σίδερα» στο κέντρο όντας ταυτόχρονά η Νο1 απειλή για την αντίπαλη άμυνα στον ημιτελικό του Τορίνο.
«Και αυτό είναι μια τραγωδία – για αυτόν, εμένα, την ομάδα, τη χώρα, ολόκληρο το ποδόσφαιρο. Γιατί ήταν τόσο καλός και ήταν υπέροχος στο συγκεκριμένο ματς. Όσο σπουδαιότερο ήταν το παιχνίδι, τόσο καλύτερος γινόταν» ήταν τα λεγόμενα – εκ των υστέρων - του… καπετάνιου της προσπάθειας εκείνης. Και είχε δίκιο.
Παρόλα αυτά και με το παιχνίδι να έχει οδηγηθεί για τρίτη συνεχόμενη φορά στο τουρνουά στο έξτρα τριαντάλεπτο για την Αγγλία, τα πάντα… έσβησαν. Ο καλύτερος του γηπέδου μέχρι το 99’, θόλωσε. Βλέποντας ότι χάνει τον έλεγχο της μπάλας, έκανε ένα εντελώς αχρείαστο τάκλιν στα πόδια του Τόμας Μπέρτχολντ και δέχτηκε την κίτρινη κάρτα του Βραζιλιάνου ρέφερι (ψηφίστηκε ο κορυφαίος του Μουντιάλ του 1990 και μετέπειτα όλης της χρονιάς από τη FIFA). Η παρατήρηση αυτή, πειθαρχικά, σήμανε ταυτόχρονα την απουσία του Γκασκόιν από τον τελικό σε περίπτωση πρόκρισης της Αγγλίας.
Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε «χτύπημα κάτω από τη μέση» όχι μόνο για τον ίδιο και την ομάδα αλλά για όλο το βρετανικό έθνος. Το κατάλαβε ευθύς αμέσως και βούρκωσε, κοιτώντας επίμονα το διαιτητή, χωρίς να μπορεί να… χωνέψει αυτό που συνέβη.
Μία κίτρινη κάρτα που είχε δεχτεί στη φάση των «16» απέναντι στο Βέλγιο ήταν αρκετή για να… διπλώσει το κακό. Ο ίδιος έμεινε στον αγωνιστικό χώρο, ο ημιτελικός συνεχίστηκε και οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Εκεί ο «Γκάζα» δεν ανέλαβε την ευθύνη, με οδηγία προπονητή, όντας καταρρακωμένος, η Αγγλία φυσικά και δεν «χαμογέλασε» από τα 11 βήματα και το όνειρο των Βρετανών έμεινε… λειψό.
Με το τελικό σφύριγμα της λήξης και τον αποκλεισμό, ο Γκασκόιν δεν άντεξε. Λύγισε ξανά, δάκρυσε, χειροκρότησε τον κόσμο που είχε ακολουθήσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και φίλησε τη φανέλα. Εκείνη τη στιγμή, ήθελε να… ανοίξει η γη να τον καταπιεί χωρίς να ξέρει βέβαια ότι ήταν η τελευταία του ευκαιρία να αγωνιστεί σε τελικό Μουντιάλ.
Τα δάκρυα του Γκασκόιν λοιπόν μετά το «χαζό» του φάουλ δεν άγγιξαν μόνο τον ίδιο. Αποτέλεσαν μία από τις πιο δυνατές στιγμές της διοργάνωσης, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης όχι μόνο στην πατρίδα αλλά σε όλη την ποδοσφαιρική ομήγυρη.
«Η καρδιά μου χτύπησε στα παπούτσια» είπε γλαφυρά ο Μπόμπι Ρόμπσον, περιγράφοντας με λόγια όσα αισθάνθηκε ένα ολόκληρο Νησί. Στο δράμα του «Γκάζα» αντηχούσαν τα συναισθήματα όλων των συμπατριωτών του με τη γνωστή εφημερίδα «The Independent» να δίνει το στίγμα της κοινωνίας που συσπειρώθηκε. «Πριν από τον Πολ Γκασκόιν, έγινε ποτέ κανείς εθνικός ήρωας και πετυχημένος κλαίγοντας; Υπέροχο. Κλάψε και ο κόσμος κλαίει μαζί σου».
