Ένα μπρούτζινο άγαλμα κοσμεί τη θέση 164 της σειράς 15 στο κέντρο του Μεστάγια. Όχι, δεν είναι τοποθετημένο τυχαία ή για διακοσμητικούς λόγους στο συγκεκριμένο σημείο. Η ιστορία που κρύβει είναι βγαλμένη από παραμύθι και αφηγείται την αγνή αγάπη που έτρεφε ο Βιθέντε Ναβάρο Απαρίσιο για τη λατρεμένη του Βαλένθια.
Γράφει ο Τάσος Φαραός
Ο ρομαντισμός αποτελεί στις μέρες μας είδος υπό εξαφάνιση. Κάτι που ισχύει τόσο στην καθημερινότητα, όσο και στο χώρο του αθλητισμού. Σε μία εποχή που τα κοινωνικά δίκτυα κατακλύζουν όλο και περισσότερο τις ζωές των ανθρώπων, οι σχέσεις καθίστανται ψυχρότερες από μέρα σε μέρα. Τα χρήματα, η δόξα, τα τρόπαια αποτελούν τον πρωταρχικό στόχο των ομάδων, με τους οπαδούς να έχουν πια ενστερνιστεί αυτή τη νέα πραγματικότητα.
Η ιστορία του Βιθέντε Ναβάρο Απαρίσιο, όμως, έρχεται να μας υπενθυμίσει τη «γλυκιά» πλευρά του ποδοσφαίρου. Την αγνή αγάπη για την ομάδα του καθενός και φυσικά για το άθλημα. Όποιο κι αν είναι. Εν προκειμένω τη «στρογγυλή θεά», που έχει… κλέψει ουκ ολίγες καρδιές.
Ο έρωτάς του με τη Βαλένθια ήταν «κεραυνοβόλος». Αποτέλεσε το 18ο εγγεγραμμένο μέλος στην ιστορία του συλλόγου και η παρουσία του στο Μεστάγια, ήδη από αρκετά νεαρή ηλικία, θεωρούνταν δεδομένη, ανεξαρτήτως των συνθηκών.
Η θέση ήταν πάντοτε στο ίδιο σημείο. Κεντρικά του γηπέδου, σειρά 15, νούμερο 164. Πάντα εκεί, σε όλα τα παιχνίδια στην έδρα των «νυχτερίδων», αλλά και σε κάποια μακριά από αυτήν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η κατάκτηση του κυπέλλου Ισπανίας το 1967, με αντίπαλο την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Μία εμπειρία που ο Απαρίσιο βίωσε ιδίοις όμμασι.
Σε ηλικία 54 ετών το 1982, η ζωή του έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Απώλεσε οριστικά την όρασή του, λόγω αποκόλλησης αμφιβληστροειδούς. Δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά αγώνα της αγαπημένης του Βαλένθια. Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι θα απουσιάσει από το Μεστάγια. Κάθε άλλο. Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό αυτή τη σκέψη. Η θέση 164 στη σειρά 15 παρέμενε δική του. Συνέχισε να βρίσκεται μέσα στον παλμό του γηπέδου που μεγάλωσε. Απλώς πλέον, είχε παρέα και τον γιο του, ώστε να του περιγράφει κάθε τι που λάμβανε χώρα στο χορτάρι. 
Τη σεζόν 2003-04, η Βαλένθια κατέκτησε το ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά και το Κύπελλο UEFA. Ο Απαρίσιο δεν θα μπορούσε να λείπει. Όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, αυτή ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες χρονιές της ζωής του!
To 2016 άφησε την τελευταία του πνοή, αλλά η ψυχή του και η καρδιά του συνεχίζουν να στηρίζουν την ομάδα των «νυχτερίδων». Η Βαλένθια το 2019, με αφορμή και τα 100α γενέθλια του συλλόγου, προέβη σε μία πραγματικά αξιέπαινη κίνηση. Για να τιμήσει τον -ομολογουμένως- πιο πιστό της φίλαθλο, κατασκεύασε ένα μπρούτζινο άγαλμα του Απαρίσιο και το τοποθέτησε στην «αιώνια» θέση του. Σειρά 15 νούμερο 164.
Vicente Navarro Aparicio was a Valencia season ticket holder who watched every home game.
— ESPN FC (@ESPNFC) April 4, 2023
Even after going blind, he would visit Mestalla Stadium to support his team and feel the atmosphere.
The club built a statue in his favourite seat when he passed away ? pic.twitter.com/Yc9J06tPW2
Ακόμα και όταν η πανδημία του Covid-19 είχε κρατήσει άδεια τα γήπεδα διεθνώς, ο Απαρίσιο βρισκόταν συνεχώς στο πλευρό της Βαλένθια. Όπως έκανε σε ολόκληρη τη ζωή του. Κάτι που θα συνεχίσει να πραγματοποιεί και μελλοντικά, κοσμώντας το Μεστάγια, για να θυμίζει αέναα στον καθένα την αιτία που πιάστηκε στα «δίχτυα» του ποδοσφαίρου. Την αγνή και ανυστερόβουλη αγάπη για την ομάδα της καρδιάς του!
