Ο κορυφαίος Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής Ζίκο, το 1983 έγινε παίκτης της Ουντινέζε κόντρα σε όλα τα «προγνωστικά» της εποχής. Ο κόσμος τον λάτρεψε από την πρώτη μέρα και μεσα σε δυόμιση μόλις χρόνια έγινε ο μεγαλυτερος παίκτης- σύμβολο του ιστορικού ιταλικού συλλόγου.
Γράφει η Βασιλική Μπαρτζιώτη
Είναι 15 Ιουνίου του 1983. Ο Αρτούρ Αντούνις Κοΐμπρα, ή αλλιώς «Ζίκο», φτάνει στο αεροδρόμιο Ronchi dei Legionari ως το νέο μεταγραφικό απόκτημα της Ουντινέζε. Πλήθος κόσμου τον υποδέχεται, ενώ τα τοπικά μέσα αναμεταδίδουν λεπτό προς λεπτό την άφιξη του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή στην πόλη. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι πανηγυρική. Μια λαοθάλασσα από φιλάθλους της ομάδας έχει γεμίσει τον προαύλιο χώρο του Δημαρχείου στο οποίο ο Ζίκο είχε φτάσει για να συναντηθεί με τον Δήμαρχο. Σε λίγες ώρες αναμένεται να ανακοινωθεί επίσημα ως παίκτης της Ουντινέζε.
Ο «λευκός Πελέ», όπως χαρακτηρίστηκε ο Βραζιλιάνος, θεωρούνταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής εκείνης της εποχής. Η τεχνική του άρτια ενώ η ικανότητά του να σκοράρει, εκπληκτική. Ακόμα και σήμερα κατατάσσεται στην λίστα των κορυφαίων αρτιστών του ποδοσφαίρου. Οι εξωπραγματικές εμφανίσεις του για την Φλαμένγκο δημιούργησαν μια τεράστια φήμη γύρω από το όνομά του και οι διεκδικητές του πλήθαιναν όλο και περισσότερο. Ποιός να το φανταζόταν ότι μια μικρή ομάδα, όπως η Ουντινέζε, θα κατάφερνε να εντάξει στο δυναμικό της έναν παίκτη τέτοιου βεληνεκούς…
Η μεταγραφή τού κορυφαίου παίκτη στην ομάδα του ιταλικού Βορρά, πέρασε από σαράντα κύματα. Μπορεί τα χρήματα που δόθηκαν να έσπασαν όλα τα ρεκόρ (1,5 δις δραχμές) ωστόσο πολλά ήταν τα εμπόδια που τέθηκαν από ομάδες-θηρία, οι οποίες διεκδικούσαν με την σειρά τους τον Βραζιλιάνο σούπερσταρ. Ρόμα και Μίλαν, στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν τον Ζίκο, δεν δίστασαν να προσφύγουν στην Ιταλική Ομοσπονδία ποδοσφαίρου, η οποία ζήτησε οικονομικές εγγυήσεις για την πραγματοποίηση της μεταγραφής του. Ως εκ τούτου, η «μετακόμιση» του Ζίκο στην Ιταλία καθυστέρησε προκαλώντας τις αντιδράσεις του κόσμου της ομάδας. Ύστερα από πολλές πιέσεις και διαδηλώσεις στους δρόμους της πόλης, η διαδικασία της μεταγραφής ολοκληρώθηκε και πλέον ήταν επίσημο ότι ο Ζίκο θα έφτανε στην χώρα ως παίκτης της Ουντινέζε.
Η πόλη του Ούντινε υποδέχθηκε «μετά βαΐων και κλάδων» τον Βραζιλιάνο τοπ σκόρερ. Σαν ένας «Μεσσίας» ο οποίος συμβόλιζε μια νέα εποχή για τον σύλλογο, ο Ζίκο είδε ένα τεράστιο πλήθος να ζητωκραυγάζει για εκείνον και να γεμίζει το γήπεδο της ομάδας, Friuli, στο οποίο έγινε η επίσημη παρουσίαση του. Για τον κόσμο τoυ Ουντινέζε, ο Βραζιλιάνος ήταν το πρόσωπο που τους έδωσε την ελπίδα για μια κατάκτηση του πολυπόθητου αλλά τόσο μακρινού τελικά Καμπιονάτο.
Ο Ζίκο αγωνίστηκε στην Ουντινέζε εως το 1985. Στον αγωνιστικό χώρο έκανε… θαύματα σημειώνοντας 59 γκολ σε 73 μόλις αγώνες! Ήταν ιδιαίτερα λατρευτός στον κόσμο της, ο οποίος απολάμβανε την άρτια τεχνική του σε κάθε παιχνίδι και γέμιζε το στάδιο του Friuli για να δει έναν παίκτη τέτοιας κλάσης να παίζει με την φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Παρά την συνεισφορά και τα γκολ του Ζίκο, η Ουντινέζε δεν κατάφερε ποτέ να διεκδικήσει τις πρώτες θέσεις στο ιταλικό πρωτάθλημα. Αντιθέτως, την πρώτη χρονιά τερμάτισε ένατη στην Serie A, τρεις θέσεις χαμηλότερα από την προηγούμενη. Ένας τραυματισμός του Βραζιλιάνου σε συνδυασμό με την κακή απόδοση των “ζεβρών”, συνέβαλαν στο να χάσει ο ίδιος το κίνητρο του και να αποχωρήσει τελικά από την ομάδα δύο χρόνια μετά την τόσο πανηγυρική του άφιξη.
Ένας Ζίκο μπορεί να μην έφερε την …άνοιξη για την Ουντινέζε, αποχώρησε όμως από την ομάδα με τον ίδιο τρόπο που ήρθε. Με τους οπαδούς να τον λατρεύουν ακόμα και σήμερα μόνο και μόνο επειδή φόρεσε την φανέλα της ομάδας τους. Ο Ζίκο απογείωσε την δημοφιλία της μικρής αυτής ομάδας και αποτελεί ακόμα και σήμερα έναν παίκτη- σύμβολο που έχει ταυτίσει το όνομα του με την μικρή αυτή πόλη του ιταλικού Βορρά.
www.bnsports.gr
