Είναι σύνηθες για τους εξαιρετικά ευφυείς ανθρώπους (σύμφωνα με το... μύθο, ο Φίσερ είχε IQ 181), να καταλήγουν χαμένοι στους λαβύρινθους του μυαλού τους, μην μπορώντας να ξεφύγουν ποτέ από κει... Πολλές φορές μάλιστα φτάνουν στο σημείο να «τρώνε τις σάρκες τους» και να μισούν ακόμα και το ίδιο το «υλικό» της ύπαρξής τους. Κάτι τέτοιο μπορεί να συνέβη και στον θρυλικό Μπόμπι Φίσερ, που η πορεία του στο σκάκι φωτίστηκε από την αρχή της με λευκό φως, όμως η ψυχή του... μαύρισε γρήγορα, με δηλώσεις μίσους για τους αντιπάλους και τη χώρα του και έντονη αντισημιτική ρητορική. Έφτασε μέχρι το σημείο να απαιτήσει να αφαιρεθεί από την «Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια» το όνομά του, απαρνούμενος την καταγωγή του, επειδή όπως δήλωνε: «ποτέ δεν υπήρξα Εβραίος».
Ξεκίνησε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι από την ηλικία των 6 ετών και στα 13 του ήταν ήδη επαγγελματίας σκακιστής. Το στυλ παιχνιδιού του ήταν ανατρεπτικό, με αιφνιδιαστικές κινήσεις που οι αντίπαλοί του δεν μπορούσαν να προβλέψουν. Δεν δίσταζε να θυσιάσει ακόμα και την ίδια του τη Βασίλισσα, για να εγκλωβίσει και να μπερδέψει αυτόν που καθόταν απέναντί του. Μπορούσε να υπολογίσει πολλές κινήσεις μπροστά, σχεδόν εμμονικά, παίζοντας περισσότερο με το μυαλό του αντιπάλου του και λιγότερο με τα πιόνια. Το αντίπαλον δέος του, ιστορικά, Μπόρις Σπάσκι έχει δηλώσει χαρακτηριστικά: «Έπαιζε σαν κομπιούτερ. Σκεφτόταν και ανέλυε σαν κομπιούτερ». Ο ίδιος ο Φίσερ όταν τον ρωτούσαν ποια είναι η καλύτερη στιγμή στο σκάκι, απαντούσε: «Η στιγμή που σπας το εγώ του αντιπάλου» .
Όσο όμως μεγάλωνε, η ψυχή και τα λόγια του «μαύριζαν», μην μπορώντας να τα βάλει με τους δαίμονες του εγωισμού και της ματαιοδοξίας του… Δεν απολάμβανε καθόλου το γεγονός ότι είχε γίνει «εθνικός ήρωας» για τη νίκη του το 1972 στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, απέναντι στον Σοβιετικό κορυφαίο εκείνη την εποχή, Μπόρις Σπάσκι. Η αναμέτρηση έχει πάρει τον χαρακτηρισμό: «Παιχνίδι του Αιώνα». Ο Φίσερ με αυτή τη νίκη έγινε ο πρώτος Αμερικανός που στέφεται Παγκόσμιος Πρωταθλητής, βάζοντας τέλος σε μια 25ετή κυριαρχία των Σοβιετικών. Και όλα αυτά, εν μέσω ψυχρού πολέμου... Η Αμερική «κεφαλαιοποίησε» πολιτικά αυτό το γεγονός, προσδίδοντας εθνικό χαρακτήρα στη νίκη του Φίσερ. Αυτό φυσικά δεν τον χαροποίησε καθόλου. Η νίκη ήταν μόνο δική του και δεν σκόπευε να τη μοιραστεί με κανέναν, πόσο μάλλον να τη χαρίσει σε μια χώρα που ουδέποτε είχε σε εκτίμηση και σκόπευε να την εργαλειοποιήσει μετατρέποντας τον ίδιο σε σύμβολο της κυριαρχίας της…
Το 1975, τρία χρόνια μετά από το «Παιχνίδι του Αιώνα», ο Φίσερ αρνήθηκε να «κατέβει» σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, επειδή δεν έγινε δεκτό 1 από τα 179 αιτήματα που είχε καταθέσει στους διοργανωτές… Αυτό έφερε τον αποκλεισμό του από την Ομοσπονδία και φυσικά την αφαίρεση του τίτλου του, που απονεμήθηκε άνευ αγώνα στον αντίπαλό του, Καρπόφ. Εκεί ξεκίνησε σιγά σιγά και η κατρακύλα για τον Μπόμπι, που για αρκετά χρόνια σταμάτησε να παίζει το αγαπημένο του σκάκι, περιπλανήθηκε στον κόσμο, κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε ληστεία και όπως ο ίδιος αφηγήθηκε στο βιβλίο του, βασανίστηκε στη φυλακή της Πασαντίνα. 
Το 1992, ο Φίσερ αποδέχεται την πρόκληση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουκοσλαβίας να αντιμετωπίσει ξανά τον Σπάσκι, σε μια άτυπη ρεβάνς στο Βελιγράδι, με έπαθλο 5 εκατομμύρια δολάρια. Το ματς μετά από απαίτηση του Φίσερ, ονομάστηκε «Παγκόσμιο Πρωτάθλημα», παρόλο που επίσημος παγκόσμιος πρωταθλητής υπήρχε και ήταν ο Γκάρι Κασπάροφ. «Τα ιδανικά μου είναι το σκάκι και το χρήμα. Θέλω να γίνω πάμπλουτος. Όλοι το θέλουν, αλλά κανείς δεν το λέει. Είναι αμαρτία;» παραδεχόταν τότε ο εκκεντρικός Μπόμπι. Όταν οι δημοσιογράφοι τον ρωτούσαν ποιον θεωρεί τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, εκείνος απαντούσε αφοπλιστικά: «Δεν μου αρέσει να είμαι αλαζόνας. Όμως θα ήταν ανόητο να μην πω την αλήθεια: Εμένα!». Η Αμερική απογορεύει στον Φίσερ να παίξει στην Γιουκοσλαβία, λόγω των σχέσεων των δύο χωρών και του αποστέλουν γραπτώς ένα σημείωμα απαγόρευσης. Ο Φίσερ στην επίσημη συνέντευξη τύπου, βγάζει το χαρτί του Υπουργείου Εξωτερικών της Αμερικής και το φτύνει μπροστά στις κάμερες...
Το ματς διεξήχθη κανονικά, με τον Φίσερ να κατατροπώνει και πάλι τον μεγάλο του αντίπαλο και στη συνέχεια να... εξαφανίζεται ζώντας για αρκετά χρόνια απομονωμένος και κυνηγημένος σε διάφορες χώρες του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, βρήκε καταφύγιο στο παγωμένο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, που του προσέφερε ένα ιδιότυπο άσυλο, ώστε να μην εκδοθεί από τους Ιάπωνες στην πατρίδα του. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο δήλωνε πως η χώρα του είναι «δουλοπρεπής στη σιωνιστική μασονία» και η πτώση των Δίδυμων Πύργων «υπέροχα νέα». Το 2007, ο Φίσερ διαγνώστηκε με νεφρική ανεπάρκεια, δεν δέχθηκε να χειρουργηθεί, ούτε και να λάβει φαρμακευτική αγωγή και άφησε την τελευταία του πνοή, σαν σήμερα, ένα χρόνο μετά. 
Ένας από τους κορυφαίους και πιο διάσημους παίκτες σκάκι και ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με το ίδιο το παιχνίδι, ο Γκάρι Κασπάροφ, είχε χαρακτηριστεί από τον Φίσερ ως: «πράκτορας της KGB και άσχετος με το σκάκι, που κερδίζει μόνο στημένες παρτίδες». Αντιθέτως ο ίδιος ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Κασπάροφ, έλεγε για τον Φίσερ πως: «Είναι ο μεγαλύτερος σκακιστής όλων των εποχών»…
Στη μία «όχθη» υπήρχε πάντα το ταλέντο και η σκακιστική ιδιοφυία που ήταν γραφτό να μνημονεύεται για πάντα και στην άλλη τα «φαντάσματα» του φθόνου, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Ο σκακιστής και ο άνθρωπος Φίσερ, πάλευαν για χρόνια σαν τα λευκά και τα μαύρα πιόνια, σε μια αόρατη σκακιέρα μέσα στο μυαλό και την ψυχή του Μπόμπι. Μια ανελέητη μάχη που όπως σπάνια συμβαίνει στο σκάκι τελείωσε με… Πατ.
www.bnsports.gr
