«Εκείνο το φινάλε το έχω παίξει άπειρες φορές σε λούπα στο κεφάλι μου. Για τουλάχιστον δύο χρόνια δεν μπορούσα να δώσω καμία λογική εξήγηση σε αυτό που επιτρέψαμε να μας κάνει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τώρα ξέρω. Απλώς πιστέψαμε ότι είχε τελειώσει. Εμείς φταίξαμε, εμείς ήμασταν και που κλάψαμε στο τέλος». Τα λόγια ανήκουν στον Όλιβερ Καν, τον κατά πολλούς κορυφαίο τερματοφύλακα στον κόσμο στις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας και αναφέρονται στον χαμένο τελικό του Champions League της Μπάγερν, από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999. Η ήττα των Βαυαρών με 2-1 αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που σημάδεψε τους ηττημένους, όπως φαίνεται και από τα λόγια του Όλιβερ.
«Την επόμενη διετία όμως σκυλιάσαμε, όσο ποτέ ξανά. Ώσπου το 2001 πήραμε τη ρεβάνς. Όχι από κάποιον αντίπαλο, μα από τους εαυτούς μας. Πλέον μπορούσαμε να επιτρέψουμε στην ποδοσφαιρική ψυχή μας να αναπαυτεί, να ηρεμήσει, να απολαύσει όσα άξιζε». Το 2001 όμως, δύο χρόνια αργότερα ήρθε η εξιλέωση για τον Καν και την Μπάγερν Μονάχου. Το... ιερό δισκοπότηρο του Τσάμπιονς Λιγκ θα γινόταν δικό τους, στον τελικό του Σαν Σίρο, με αντίπαλο την Βαλένθια και μάλιστα με δραματικό τρόπο... Η κανονική διάρκεια του αγώνα τελείωσε στο 1-1, με τον Μεντιέτα να σκοράρει για τη Βαλένθια στο 3’ με πέναλτι, αλλά ο ΄Εφενμπεργκ ισοφάρισε στο 50’ επίσης από την άσπρη βούλα κι έστειλε το παιχνίδι στην παράταση. Εκεί δεν άλλαξε κάτι και οι δύο ομάδες έλυσαν τις διαφορές τους στα πέναλτι.
Στην ψυχοφθόρο διαδικασία, πρωταγωνιστές αναδείχτηκαν οι δύο τερματοφύλακες, με τον Κανιθάρες να πιάνει 2 πέναλτι για την Βαλένθια, αλλά ο σπουδαίος Καν έπιασε 3 και κυρίως το τελευταίο του Πελεγκρίνο για να χαρίσει τη νίκη (5-4) και το τρόπαιο στην ομάδα του, κερδίζοντας παράλληλα και το βραβείο του MVP. Η λύτρωση ήταν τεράστια για την Μπάγερν που δύο χρόνια μετά τον εφιάλτη του Καμπ Νου επέστρεψε και πήρε αυτό που της άξιζε. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής όμως, Όλιβερ Καν δευτερόλεπτα μετά την τελευταία απόκρουση σταμάτησε να πανηγυρίζει και ο λόγος δεν ήταν άλλος από την εικόνα του ομόλογού του, Σαντιάγκο Κανιθάρες, πεσμένου στο χορτάρι να κλαίει με λυγμούς.
«Μπορούσα να τον κατανοήσω πλήρως. Είχε αποκρούσει δύο πέναλτι, αλλά παρόλ’ αυτά ήταν ηττημένος. Ένιωσα ότι πρέπει να τρέξω κοντά του». Και αυτό ακριβώς έκανε ο Καν, στην ίσως σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του, κατεύνασε τα συναισθήματά του και έτρεξε να παρηγορήσει, να αγκαλιάσει και να χτυπήσει φιλικά τον μεγάλο του αντίπαλο, καθώς ήξερε ακριβώς το πως ένιωθε... Η Βαλένθια και ο Κανιθάρες προέρχονταν επίσης από έναν χαμένο τελικό Champions League, τον αμέσως προηγούμενο, του 2000 από τη Ρεάλ Μαδρίτης και έψαχναν τη δική τους εξιλέωση. Όμως αυτή δεν θα ερχόταν ποτέ, καθώς η εξαιρετική ομάδα του Έκτωρ Ραούλ Κούπερ, με Αγιάλα, Αλμπέλντα, Μπαράχα, Μεντιέτα, Κίλι Γκονζάλες και Αϊμάρ θα έφτανε δύο φορές στην πηγή χωρίς να καταφέρει να πιει νερό...
Ο Κανιθάρες το ήξερε και έχοντας κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει, ξέσπασε, μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Όμως ο μεγάλος του αντίπαλος, ο άνθρωπος που του είχε στερήσει το... αντικείμενο του πόθου του, ήταν εκεί για να του συμπαρασταθεί, να τον εμψυχώσει και να θυμίσει σε όλους την έννοια του ευ αγωνίζεσθαι και το βαθύτερο νόημα του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού εν γένει, που στο τέλος της ημέρας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι... 
www.bnsports.gr
