Ο Ελληνοπολωνός που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση την περίοδο της κατοχής. Ανατίναξε υποβρύχια, πλοία, αεροπλάνα και ήταν ο νο.1 στόχος της Γκεστάπο για τα σαμποτάζ του. Ο Γεώργιος Ιβάνοφ πριν από αυτά όμως ήταν πρωταθλητής του Ηρακλή και ο «Γηραιός» χάρισε το όνομα του στο κλειστό γήπεδο του συλλόγου, ενώ κάθε χρόνο διοργανώνονται τα «Ιβανώφεια» προς τιμήν του.
Γράφει ο Βασίλης Βασιλείου
Ο Γεώργιος Ιβάνοφ γεννήθηκε το 1911 στην Πολωνία. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του τσαρικού στρατού και έφυγε απο τη ζωή το 1926 στο πλαίσιο των εκκαθαρίσεων του κομμουνιστικού καθεστώτος της νεοσύστατης Σοβιετικής Ένωσης. Η μητέρα του μπόρεσε να διαφύγει μαζί με τον γιο της και βρέθηκαν στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί παντρεύτηκε ξανά τον επιχειρηματία Ιωάννη Λαμπριανίδη ο οποίος υιοθέτησε τον Ιβάνοφ και έτσι ο νεαρός απέκτησε και την ελληνική υπηκοότητα.
Στα εφηβικά του χρόνια, ο Γεώργιος άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο. Το 1928 γράφτηκε στον Ηρακλή, όπου με μεγάλη επιτυχία αγωνίστηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα του. Το άθλημα όμως που τον κέρδισε πραγματικά ήταν η κολύμβηση. Από το 1931 ως και το 1935 συμμετείχε στους Πανελλήνιους αγώνες κολύμβησης, όπου το 1934 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ελεύθερο. Παράλληλα ασχολήθηκε και με την υδατοσφαίρηση, αγωνιζόμενος στην ομάδα πόλο του Ηρακλή, ενώ το 1936 μαζί με τον ετεροθαλή του αδερφό Αντώνιο Λαμπριανίδη κατέκτησαν την πρώτη θέση σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1939, όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ιβάνοφ προσπάθησε να ενταχθεί στον πολωνικό στρατό. Ωστόσο, η Πολωνία κατέρρευσε πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να μην προλάβει. Μετά την πτώση και της Ελλάδας που τελούσε υπό γερμανική κατοχή, ο Γεώργιος κατέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου εκπαιδεύτηκε από πολωνικές και αγγλικές μυστικές υπηρεσίες για σαμποτάζ, κατασκοπεία και ανορθόδοξο πόλεμο.
Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά αυτή τη φορά στην πόλη της Αθήνας. Στις 13 Οκτωβρίου 1941, ο Ιβάνοφ κατέφθασε με το βρετανικό υποβρύχιο Thunderbolt στη Νέα Μάκρη, όπου με κωδικό όνομα «Μπόλμπυ» άρχισε αμέσως τις αντιστασιακές ενέργειες. Γρήγορα ωστόσο, μπήκε στο στόχαστρο της Γκεστάπο, η οποία στις 18 Δεκεμβρίου μετά απο πληροφορίες που τους έδωσε ο παιδικός φίλος του Ιβάνοφ, Κώστας Πάντος, θα τον συλλάβουν.
Ο Ελληνοπολωνός ωστόσο κατάφερε να ξεφύγει με έναν... κινηματογραφικό τρόπο, καθώς τον μετέφεραν στα κρατητήρια, πήδηξε από το αυτοκίνητο, ενώ ήταν δεμένος με χειροπέδες και εξαφανίστηκε. Μετά από αυτό, οι Γερμανοί τον επικύρηξαν για 500 χιλιάδες δραχμές. Για να μπορέσει να αποφύγει μια νέα σύλληψη, αναγκάστηκε να κυκλοφορεί μεταμφιεσμένος, ενώ κρυβόταν σε διάφορα σπίτια αντιστασιακών, όπως της Λέλας Καραγιάννη.
Έτσι, τον Μάρτιο του 1942 κατάφερε να φέρει εις πέρας την πιο γενναία πράξη του. Ζωσμένος με έναν εκρηκτικό μηχανισμό, κολύμπησε από τον Σκαραμανγκά ως τη Σαλαμίνα και τον τοποθέτησε πάνω στο γερμανικό υποβρύχιο U-133. Το υποβρύχιο ανατινάχθηκε και βυθίστηκε. Δύο μήνες αργότερα, το Μάιο του ίδιου έτους, με παρόμοιο τρόπο ανατίναξε στο λιμάνι του Πειραιά το ατμόπλοιο San Isidore, και τον Αύγουστο προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημιές σε ένα ακόμη υποβρύχιο.
Φυσικά, οι πράξεις του τον έκαναν νούμερο 1 καταζητούμενο από την Γκεστάπο και οι γερμανικές αρχές είχαν τοποθετήσει αμοιβή 2 εκατ. δραχμών σε όποιον βοηθούσε στη σύλληψή του. Πριν συμβεί αυτό βέβαια, ο Ιβάνοφ κατάφερε να προκαλέσει ζημιές σε 87 γερμανικά αεροσκάφη στην Ελευσίνα. Βέβαια, το μεγαλύτερο από τα σχέδια που είχε ο Ιβάνοφ ήταν η δολοφονία του Μπενίτο Μουσολίνι, όταν ο Ιταλός δικτάτορας επισκέφθηκε την Αθήνα. Κάτι που τελικά δεν συνέβη, αφού ο Μουσολίνι έμεινε στην πρωτεύουσα για λίγες μόνο ώρες και δεν επισκέφθηκε το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου ο Ιβάνοφ είχε τοποθετήσει εκρηκτικά.
Τελικά, το μεγάλο ποσό για την επικύρηξή του έφερε αποτέλεσμα, αφού ο Παντελής Λαμπρινόπουλος τον κατέδωσε και ο Ιβάνοφ συνελήφθη στις 8 Σεπτεμβρίου του 1942. Η απόφαση για την εκτέλεσή του πάρθηκε άμεσα και έτσι στις 4 Ιανουαρίου του 1943 μεταφέρθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα της Καισαριανής. Κατά τη μεταφορά του προσπάθησε και πάλι να δραπετεύσει, αλλά οι Γερμανοί τον πυροβόλησαν πισώπλατα.
Πριν από την εκτέλεσή του φώναξε «Ζήτω η Πολωνία, ζήτω η Ελλάδα» και στη συνέχεια έπεσε νεκρός από τα πυρά των Γερμανών.
Το 1987 ο Ηρακλής προς τιμήν του έδωσε το όνομά του στο κλειστό γήπεδο του συλλόγου στη Θεσσαλονίκη, ενώ κάθε χρόνο διοργανώνονται στη μνήμη του τα Ιβανώφεια.
Πηγές: mixanitouxronou.gr, sports-retro.gr
