Η αγάπη των Άγγλων για το ποδόσφαιρο είναι γνωστή. Ούτε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ικανός να τους κρατήσει μακριά του. Τότε, που οι ομάδες έπαιζαν στον αγωνιστικό χώρο, ενώ στις κερκίδες υπήρχαν στρατιώτες που έβλεπαν στον ουρανό, πάντα σε επιφυλακή για την περίπτωση που δεχθούν επίθεση με βόμβες!
Γράφει ο Τάσος Φαραός
Τσάρλτον - Άρσεναλ 1940. Ο πόλεμος συνεχίζεται, αλλά το ποδόσφαιρο δεν σταματά. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν σταματά σε μόνιμη βάση, με την επανεκκίνησή του να βρίσκει στα γήπεδα παρατηρητές, που κοιτούν στον ουρανό προσέχοντας για… βόμβες.
Το αγγλικό πρωτάθλημα εδώ και πολλά χρόνια προσφέρει ασταμάτητα θέαμα στους λάτρεις του. Με δύο εξαιρέσεις. Η τελευταία ήταν η διακοπή του το 2020, όπως και σχεδόν όλων των πρωταθλημάτων παγκοσμίως, εξαιτίας της πανδημίας του Covid-19. Πριν από αυτό, τα παιχνίδια του αγγλικού ποδοσφαίρου είχαν σταματήσει μόνο άλλη μία φορά. Πότε ήταν αυτή; Φυσικά κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Αγγλία κήρυξε πόλεμο στη ναζιστική Γερμανία στις 3 Σεπτεμβρίου 1939.
Παρ’ όλα αυτά, οι Άγγλοι δεν έμειναν για πολύ μακριά από τη μεγάλη τους αγάπη. Αρχικά, η αγγλική ομοσπονδία επέτρεψε να ξεκινήσουν οι αγώνες σε τοπικό επίπεδο, αλλά και τα φιλικά παιχνίδια. Με έναν σημαντικό περιορισμό βέβαια. Οι θεατές στις κερκίδες δεν έπρεπε να ξεπερνούν τους 8.000. Περιορισμός που τελικά αποδείχθηκε αχρείαστος, καθώς δεν πήγαινε σχεδόν κανένας, τουλάχιστον σε αυτά τα μικρής σημασίας παιχνίδια.
Καθώς, όμως, γινόταν σαφέστατα αντιληπτό ότι το ποδόσφαιρο έκανε τους ανθρώπους (ιδιαίτερα εκείνους που ανήκαν στην εργατική τάξη) αρκετά χαρούμενους, ξεχνώντας τις έγνοιες του πολέμου, η ομοσπονδία αποφάσισε την επανέναρξη των παιχνιδιών των επαγγελματικών ομάδων.
Οι δυσκολίες, όπως είναι λογικό, ήταν πολλές. Οι ποδοσφαιριστές έκαναν οτοστόπ προκειμένου να μεταβούν στο γήπεδο, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να φτάνουν μετά την έναρξη του παιχνιδιού ή και καθόλου! Στη δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, τη θέση τους έπαιρναν άτομα που βρίσκονταν στις εξέδρες, έχοντας έτσι την ευκαιρία να πουν ότι αγωνίστηκαν με τη φανέλα της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και πολλών ακόμα.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στις κερκίδες, πέρα από τους φιλάθλους που παρακολουθούσαν την αναμέτρηση, βρίσκονταν και στρατιώτες με μία συγκεκριμένη υποχρέωση. Έπρεπε να κοιτούν στον ουρανό, με σκοπό να εντοπίσουν έγκαιρα τα πολεμικά αεροσκάφη. Πράγμα που φάνταζε απόλυτα κατανοητό, καθώς σε δύο περιπτώσεις αγγλικά γήπεδα είχαν βομβαρδιστεί από τους Γερμανούς. Στη μία ήταν αυτό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στην άλλη της Άρσεναλ, γεγονός που τις οδήγησε να μετακομίσουν στις έδρες των Μάντσεστερ Σίτι και Τότεναμ αντίστοιχα.
Χαρακτηριστική της κατάστασης είναι η φωτογραφία από έναν αγώνα μεταξύ Τσάρλτον και Άρσεναλ το 1940, με τον στρατιώτη να έχει γυρισμένη την πλάτη του στον αγωνιστικό χώρο και στραμμένο το βλέμμα του προς τον ουρανό.
Το αποτέλεσμα του αγώνα είχε πολύ μικρή σημασία. Οι ποδοσφαιριστές, πόσο μάλλον οι φίλαθλοι, πήγαιναν στο γήπεδο για να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν. Σκοπός δεν ήταν η νίκη, αλλά η προσφορά πλούσιου θεάματος, γι’ αυτό και την περίοδο εκείνη ο μέσος όρος των γκολ ανά παιχνίδι είχε διπλασιαστεί σε σύγκριση με την προπολεμική σεζόν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε άρχισαν να καθιερώνονται οι χειραψίες μεταξύ των αντίπαλων παικτών, μετά το τέλος της αναμέτρησης!
