Είναι απολύτως λογικό οι νεότερες γενιές να μην έχουν ακούσει ποτέ τους για το Βαλκανικό Κύπελλο. Πρόκειται για διοργάνωση που ξεκίνησε την λειτουργία της το 1960 και διήρκεσε μέχρι το 1994, με την τουρκική Σαμσουνσπόρ να είναι η τελευταία τροπαιούχος. Την περίοδο που συμμετείχε ο Ολυμπιακός διεξαγόταν με οκτώ ομάδες χωρισμένες σε δύο ομίλους, όλες δευτεραθλήτριες στην χώρα την οποία εκπροσωπούσαν.
Η παρθενική ελληνική συμμετοχή έγινε από την ΑΕΚ (σ.σ. σεζόν 1960/1961), ωστόσο οι Πειραιώτες ήταν αυτοί που σήκωσαν για πρώτη φορά το τρόπαιο. Με την βοήθεια της μηχανής του χρόνου γυρίζουμε 59 χρόνια πίσω, στους διπλούς τελικούς της διοργάνωσης όπου το παλιό Γ. Καραϊσκάκης άνοιξε τις πύλες του για να υποδεχθεί την γειτονική Λέφσκι Σόφιας. Το σκορ 1-0, νικηφόρο για τους ερυθρόλευκους με τον σπουδαίο Γιώργο Σιδέρη να κρίνει τις τύχες του αγώνα.
Αντίθετη μοίρα είχε η δεύτερη αναμέτρηση στην βουλγαρική πρωτεύουσα, όπου η οικοδέσποινα επικράτησε με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα και έφερε την σειρά των αγώνων σε ουδέτερο έδαφος. Βλέπετε τότε δεν υπήρχε ούτε η παράταση αλλά ούτε και τα πέναλτι, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να αγωνιστεί για τον τίτλο στην Κωνσταντινούπολη και το Στάδιο Μιτχάτ Πασά (ιστορική έδρα της Μπεσίκτας). Εκεί λοιπόν η τύχη του χαμογέλασε και κατόρθωσε να σημειώσει δεύτερη νίκη χάρη στο τέρμα του Στεφανάκου και εν τέλει να φτάσει στην κορυφή των Βαλκανίων.
Μπορεί σήμερα οι αναμνήσεις εκείνης της περιόδου να φαίνονται γραφικές, ίσως και αστείες, ωστόσο για το επίπεδο του τότε ελληνικού ποδοσφαίρου πρόκειται για μεγάλη επιτυχία. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εκείνης της εποχής μπορούν να σας πείσουν, όπως και η υποδοχή που πραγματοποιήθηκε για τους θριαμβευτές, δείγμα της εποχής και της κουλτούρας του αθλήματος. Επιστολές, επί επιστολών από κάθε γωνιά της Ελλάδος... συγχαρητήρια ακόμη κι από αντιπάλους. Άλλος κόσμος, άλλες συνθήκες, άλλη μπάλα.
Αντώνης Νιανιάς
