29 Αυγούστου 2004: Σαν σήμερα, λίγες μόλις ώρες πριν ολοκληρωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες τις Αθήνας, έξω από το Καλλιμάρμαρο έλαβε χώρα ένα από τα πιο παράξενα και συνάμα άδικα περιστατικά που έχουμε δει ποτέ στον αθλητισμό... Ο Βαντερλέι ντε Λίμα έχασε το χρυσό μετάλλιο του κλασικού μαραθωνίου «μέσα από τα χέρια του», εξαιτίας ενός μυστηριώδους εισβολέα...
Γράφει ο Έκτορας Σταυρόπουλος
«Συνέχισε να κυνηγάς τα όνειρά σου. Στην πορεία θα υπάρξουν εμπόδια. Αλλά πρέπει να πιστέψεις ότι όλα είναι πιθανά».
Αυτές οι λέξεις ανήκουν στον Βαντερλέι ντε Λίμα, που ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι θα πει εμπόδια... Ο Βραζιλιάνος μαραθωνοδρόμος, βίωσε το 2004 στην Αθήνα, μία απίστευτη αδικία και ένα τραγικό σκηνικό που όμοιό του, δύσκολα θα συναντήσουμε στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και του αθλητισμού εν γένει. Και όμως, ο ίδιος επέλεξε να αντιμετωπίσει την δυσκολία και την αδικία με χορό και χαμόγελο. Να περάσει πάνω από το «εμπόδιο», ακόμα και αν στο άθλημά του, τον μαραθώνιο δεν υπάρχουν τέτοια...
Η απίθανη ιστορία μας, διαδραματίζεται την τελευταία ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, λίγο πριν την φαντασμαγορική τελετή λήξης. Το αγώνισμα που έριχνε την αυλαία στη μεγάλη γιορτή δεν ήταν άλλο από τον κλασικό μαραθώνιο. Την ιστορική δηλαδή διαδρομή του στρατιώτη Φειδιππίδη, όταν το 490 π.Χ. έτρεξε από τον Μαραθώνα μέχρι την Αθήνα και το Καλλιμάρμαρο για να αναφωνήσει το περίφημο «νενικήκαμεν». Στην εκκίνηση παρατάχθηκαν συνολικά 102 αθλητές και από τα μισά περίπου της διαδρομής το προβάδισμα βρισκόταν στα... πόδια ενός Βραζιλιάνου που δεν συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα φαβορί για κάποιο μετάλλιο. Και όμως ο Βαντερλέι ντε Λίμα προπορευόταν και έχοντας διανύσει τα 36 χιλιόμετρα της απόστασης, όλα έδειχναν ότι θα έκοβε πρώτος το νήμα...
Όμως 6 χιλιόμετρα πριν το τέλος, με τους αθλητές να βρίσκονται στο ύψος του Χολαργού, πριν φτάσουν στο Καλλιμάρμαρο για τον τερματισμό, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ένας θεατής ντυμένος με «κιλτ» εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο, έβγαλε τον Ντε Λίμα από την πορεία του και άρχισε να τον τραβάει από την μπλούζα καταφέρνοντας να τον σπρώξει πάνω στο σαστισμένο κοινό και να τον ρίξει κάτω. Ο Βραζιλιάνος που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε σχεδόν μισό λεπτό διαφορά από τους «διώκτες» του, έχασε πολύτιμα δευτερόλεπτα μέχρι να καταφέρει να απεγκλωβιστεί. Αυτό συνέβη τελικά με τη βοήθεια ενός θεατή, του Πολύβιου Κοσσυβά, με τον ίδιο τον αθλητή αλλά και την βραζιλιάνικη Ολυμπιακή Επιτροπή να τον τιμούν μετά από χρόνια για αυτή του την πράξη!
Η ασφάλεια δυστηχώς, ήταν πρακτικά ανύπαρκτη αφού ως γνωστόν, ένα μεγάλο βάρος της διοργάνωσης είχε πέσει πάνω στους... εθελοντές και δεν αποφεύχθηκε τελικά η ύπαρξη μιας «μαύρης σελίδας», έστω και την τελευταία στιγμή. Η άδικη μάλιστα στέρηση του χρυσού μεταλλίου από έναν αθλητή που έχει ρίξει τόνους υδρώτα, σε ένα από τα πιο δύσκολα και συνάμα ιστορικά αγωνίσματα, χαρακτήρίστηκε μετέπειτα ως «ένα μεμονομένο περιστατικό».
Όπως είναι φυσικό, η όλη κατάσταση με τον... περίεργο εισβολέα, αποσυντόνισε πλήρως τον Βαντερλέι, που πέρα από χρόνο, έχασε το ρυθμό και τη συγκέντρωσή του, σε ένα άθλημα που αυτά είναι απαραίτητα για να ανταπεξέλθεις. Ο εισβολέας λεγόταν Νιλ Χόραν, ήταν Ιρλανδός ιερέας, φανατικός και κατά πάσα πιθανότητα μεθυσμένος, ο οποίος μια χρονιά νωρίτερα, είχε διακόψει και το βρετανικό Grand Prix. Με τον ντε Λίμα φανερά επηρεασμένο, δύο από τους συναθλητές του βρήκαν την ευκαιρία να τον ξεπεράσουν λίγο αργότερα αφήνοντάς τον να τερματίσει στην 3η θέση κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο. Η 2η θέση κατέληξε στον Ιταλό, Στέφανο Μπαλντίνι ενώ η 1η και το χρυσό μετάλλιο, πήγε στον Αμερικανό Μεμπ Κεφλεζίγκι.
Αυτό που συνέβη όμως τόσο κατά την είσοδό του Βαντερλέι στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όσο και κατά τη διάρκεια της απονομής ήταν «μαγικό». Όλο το στάδιο τον αποθέωσε με ένα συνεχές χειροκρότημα, ενώ ο ίδιος αν και ήξερε ότι είχε θυσιάσει τα πάντα και δεν θα είχε άλλη ευκαιρία, όντας ήδη 35 χρονών, αντιμετώπισε την ατυχία του και την αδικία με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο. Μπήκε στο στάδιο χαμογελαστός, σχεδόν χορεύοντας, ενώ πέρασε τη γραμμή του τερματισμού πανηγυρίζοντας σαν μικρό παιδί και κάνοντας το... αεροπλανάκι. Ένας πραγματικά απίστευτος... τύπος που, με νοοτροπία και στάση ζωής που αποτελεί πρότυπο αθλητή και παράδειγμα προς μίμηση, ενώ για την όλη στάση του στο συμβάν, η ΔΟΕ τον αντάμειψε με το βραβείο «Πιερ ντε Κουμπερτέν».
Η μεγαλύτερη ανταμοιβή όμως από τη ζωή και τον χρόνο, ήρθε 12 χρόνια μετά, όταν αυτός 1ος, ως ο καλύτερος όλων άναψε την Ολυμπιακή φλόγα στο βωμό του κατάμεστου «Μαρακανά», στην πατρίδα του, δίνοντας το έναυσμα για τους Αγώνες του Ρίο.
www.bnsports.gr
«Συνέχισε να κυνηγάς τα όνειρά σου. Στην πορεία θα υπάρξουν εμπόδια. Αλλά πρέπει να πιστέψεις ότι όλα είναι πιθανά».
Αυτές οι λέξεις ανήκουν στον Βαντερλέι ντε Λίμα, που ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι θα πει εμπόδια... Ο Βραζιλιάνος μαραθωνοδρόμος, βίωσε το 2004 στην Αθήνα, μία απίστευτη αδικία και ένα τραγικό σκηνικό που όμοιό του, δύσκολα θα συναντήσουμε στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και του αθλητισμού εν γένει. Και όμως, ο ίδιος επέλεξε να αντιμετωπίσει την δυσκολία και την αδικία με χορό και χαμόγελο. Να περάσει πάνω από το «εμπόδιο», ακόμα και αν στο άθλημά του, τον μαραθώνιο δεν υπάρχουν τέτοια...
Η απίθανη ιστορία μας, διαδραματίζεται την τελευταία ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, λίγο πριν την φαντασμαγορική τελετή λήξης. Το αγώνισμα που έριχνε την αυλαία στη μεγάλη γιορτή δεν ήταν άλλο από τον κλασικό μαραθώνιο. Την ιστορική δηλαδή διαδρομή του στρατιώτη Φειδιππίδη, όταν το 490 π.Χ. έτρεξε από τον Μαραθώνα μέχρι την Αθήνα και το Καλλιμάρμαρο για να αναφωνήσει το περίφημο «νενικήκαμεν». Στην εκκίνηση παρατάχθηκαν συνολικά 102 αθλητές και από τα μισά περίπου της διαδρομής το προβάδισμα βρισκόταν στα... πόδια ενός Βραζιλιάνου που δεν συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα φαβορί για κάποιο μετάλλιο. Και όμως ο Βαντερλέι ντε Λίμα προπορευόταν και έχοντας διανύσει τα 36 χιλιόμετρα της απόστασης, όλα έδειχναν ότι θα έκοβε πρώτος το νήμα...
Όμως 6 χιλιόμετρα πριν το τέλος, με τους αθλητές να βρίσκονται στο ύψος του Χολαργού, πριν φτάσουν στο Καλλιμάρμαρο για τον τερματισμό, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ένας θεατής ντυμένος με «κιλτ» εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο, έβγαλε τον Ντε Λίμα από την πορεία του και άρχισε να τον τραβάει από την μπλούζα καταφέρνοντας να τον σπρώξει πάνω στο σαστισμένο κοινό και να τον ρίξει κάτω. Ο Βραζιλιάνος που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε σχεδόν μισό λεπτό διαφορά από τους «διώκτες» του, έχασε πολύτιμα δευτερόλεπτα μέχρι να καταφέρει να απεγκλωβιστεί. Αυτό συνέβη τελικά με τη βοήθεια ενός θεατή, του Πολύβιου Κοσσυβά, με τον ίδιο τον αθλητή αλλά και την βραζιλιάνικη Ολυμπιακή Επιτροπή να τον τιμούν μετά από χρόνια για αυτή του την πράξη!
Η ασφάλεια δυστηχώς, ήταν πρακτικά ανύπαρκτη αφού ως γνωστόν, ένα μεγάλο βάρος της διοργάνωσης είχε πέσει πάνω στους... εθελοντές και δεν αποφεύχθηκε τελικά η ύπαρξη μιας «μαύρης σελίδας», έστω και την τελευταία στιγμή. Η άδικη μάλιστα στέρηση του χρυσού μεταλλίου από έναν αθλητή που έχει ρίξει τόνους υδρώτα, σε ένα από τα πιο δύσκολα και συνάμα ιστορικά αγωνίσματα, χαρακτήρίστηκε μετέπειτα ως «ένα μεμονομένο περιστατικό».
Όπως είναι φυσικό, η όλη κατάσταση με τον... περίεργο εισβολέα, αποσυντόνισε πλήρως τον Βαντερλέι, που πέρα από χρόνο, έχασε το ρυθμό και τη συγκέντρωσή του, σε ένα άθλημα που αυτά είναι απαραίτητα για να ανταπεξέλθεις. Ο εισβολέας λεγόταν Νιλ Χόραν, ήταν Ιρλανδός ιερέας, φανατικός και κατά πάσα πιθανότητα μεθυσμένος, ο οποίος μια χρονιά νωρίτερα, είχε διακόψει και το βρετανικό Grand Prix. Με τον ντε Λίμα φανερά επηρεασμένο, δύο από τους συναθλητές του βρήκαν την ευκαιρία να τον ξεπεράσουν λίγο αργότερα αφήνοντάς τον να τερματίσει στην 3η θέση κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο. Η 2η θέση κατέληξε στον Ιταλό, Στέφανο Μπαλντίνι ενώ η 1η και το χρυσό μετάλλιο, πήγε στον Αμερικανό Μεμπ Κεφλεζίγκι.
Αυτό που συνέβη όμως τόσο κατά την είσοδό του Βαντερλέι στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όσο και κατά τη διάρκεια της απονομής ήταν «μαγικό». Όλο το στάδιο τον αποθέωσε με ένα συνεχές χειροκρότημα, ενώ ο ίδιος αν και ήξερε ότι είχε θυσιάσει τα πάντα και δεν θα είχε άλλη ευκαιρία, όντας ήδη 35 χρονών, αντιμετώπισε την ατυχία του και την αδικία με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο. Μπήκε στο στάδιο χαμογελαστός, σχεδόν χορεύοντας, ενώ πέρασε τη γραμμή του τερματισμού πανηγυρίζοντας σαν μικρό παιδί και κάνοντας το... αεροπλανάκι. Ένας πραγματικά απίστευτος... τύπος που, με νοοτροπία και στάση ζωής που αποτελεί πρότυπο αθλητή και παράδειγμα προς μίμηση, ενώ για την όλη στάση του στο συμβάν, η ΔΟΕ τον αντάμειψε με το βραβείο «Πιερ ντε Κουμπερτέν».
Η μεγαλύτερη ανταμοιβή όμως από τη ζωή και τον χρόνο, ήρθε 12 χρόνια μετά, όταν αυτός 1ος, ως ο καλύτερος όλων άναψε την Ολυμπιακή φλόγα στο βωμό του κατάμεστου «Μαρακανά», στην πατρίδα του, δίνοντας το έναυσμα για τους Αγώνες του Ρίο.
www.bnsports.gr
