21 Αυγούστου 2004: Η στιγμή της απόλυτης αποθέωσης και το «ευχαριστώ» του κόσμου προς τον τεράστιο Πύρρο Δήμα. Ο ήδη τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης κατακτά το τέταρτο μετάλλιό του στους Αγώνες της Αθήνας, στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του και οι θεατές στο κλειστό της Νίκαιας τον χειροκροτούν για περισσότερο από οκτώ λεπτά!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή από το να στεφθεί Ολυμπιονίκης λένε και δεν έχουν άδικο. Υπάρχει ίσως όμως κάτι ακόμα μεγαλύτερο και από αυτό το κατόρθωμα, το να αναγνωρίζει ο κόσμος τι έχεις προσφέρει στη χώρα σου και πόσες χαρές έχεις μοιράσει απλόχερα με τις νίκες σου. Αν δεν είναι η ύψιστη τιμή για έναν αθλητή αυτό που έζησε ο Πύρρος Δήμας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, τότε τι είναι;
Ο τότε 33χρονος Πύρρος Δήμας, κατέβαινε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ως μία από τις μεγάλες ελπίδες της Ελλάδας για ένα μετάλλιο. Άλλωστε, ήταν ο απόλυτος άρχοντας της άρσης βαρών έχοντας κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο διαδοχικά σε Βαρκελώνη το 1992, Ατλάντα το 1996 και Σίδνεϋ το 2000! Φυσικά τρομερή στιγμή στην καριέρα του, τα δύο παγκόσμια ρεκόρ που πέτυχε στους Αγώνες της Ατλάντα, μέχρι που ήρθε η στιγμή της Αθήνας και να σφραγίσει το μεγαλείο αυτού του αθλητή.
Ήθελε να γράψει ιστορία, ήθελε να πάρει ξανά το χρυσό, μέσα στη Νίκαια, μέσα στη χώρα του, με τους Έλληνες δίπλα του. Ανήμερα του μεγάλου τελικού, ο Πύρρος είχε ενοχλήσεις καθώς αντιμετώπιζε διπλό πρόβλημα και στο γόνατο και στον καρπό. Ήταν τόση η δίψα του όμως να αγωνιστεί και να πάει για το χρυσό που δεν σκέφτηκε στιγμή να τα παρατήσει.
Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε εκείνη την ημέρα ο Πύρρος Δήμας ήταν συγκλονιστικός… Προσπάθησε να πάει για τα 207,5 κιλά ώστε να τραβήξει ψηλά τους αντιπάλους του και να κάνουν αποτυχημένες προσπάθειες, είχε πλάνο όμως οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Ο σπουδαίος αθλητής δεν κατάφερε να πάρει το πέμπτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μένοντας στην τρίτη θέση και το χάλκινο, το τελευταίο του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως αυτό λίγη σημασία είχε. Ο Πύρρος ήταν έτσι και αλλιώς θρύλος του αθλήματος και αυτό που ακολούθησε στο κλειστό της Νίκαιας την 21η Αυγούστου του 2004 κατά την απονομή των μεταλλίων ήταν κάτι ανεπανάληπτο.
Για περισσότερα από 8 λεπτά η τελετή βρίσκεται σε παύση… Όσοι βρίσκονται στο κλειστό ζουν κάτι συγκλονιστικό, με όλους τους θεατές να χειροκροτούν αυτόν τον τεράστιο αθλητή, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του από συγκίνηση γι’ αυτό που ζούσε. Ένα ανατριχιαστικό standing ovation για έναν θρυλικό αθλητή…
Φυσικά, ξεχωριστή στιγμή για τον ίδιο, όταν τα τρία του παιδιά ανέβηκαν μαζί του στο βάθρο φορώντας μπλουζάκια με τον αριθμό «4», όσα και τα Ολυμπιακά μετάλλια δηλαδή που κατέκτησε από το 1992 έως τότε. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο «αντίο» στην καριέρα ενός αθλητή.
