Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Όσα χρόνια και αν περάσουν, θα υπάρχουν πάντα ποδοσφαιριστές που δεν θα λαμβάνουν την αναγνώριση που τους πρέπει. Όπως και το αντίστροφο. Θα υπάρχουν και παίκτες που έχοντας πραγματοποιήσει ορισμένες καλές σεζόν και αρκετές λιγότερο θετικές, έχουν εντυπωθεί στη συνείδηση όλων ως εξαιρετικοί παίκτες, που πιθανώς δεν θα προκύψουν ξανά.
Αυτή είναι η φύση του ποδοσφαίρου. Ενός αθλήματος που ζει από τις στιγμές του και έχει την ικανότητα να αποθεώσει σε ένα βράδυ τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, στον περίφημο τελικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Μπάγερν και να «ψέξει» τον Τιερί Ανρί, που δεν τελείωσε την ευκαιρία που του δόθηκε στο ματς του 2006 και δεν έδωσε κατ’ επέκταση το Champions League στην απίστευτη Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ.
Έχοντας αναφερθεί όμως σε τελικούς, ας πάμε σε αυτόν του 2011, ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είναι η χρονιά που η φοβερή ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα έχει συναντήσει και τον Παναθηναϊκό στην φάση των ομίλων. Καταλήγει στον τελικό και έχει ως τρόπο παιχνιδιού της το «tiki taka», που τότε δειλά – δειλά συστηνόταν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Ένα κουίζ λοιπόν για εκείνο τον τελικό… MVP του ματς ο Λιονέλ Μέσι, που έχει σκοράρει, γκολ ο Ρούνεϊ, γκολ ο Νταβίντ Βίγια και ποιος ακόμη; Παραδόξως, δεν τον θυμούνται οι περισσότεροι.
Είναι ο Πέδρο. Ο άνθρωπος που όπου και να έχει πάει, έχει προσφέρει, αλλά δεν συνηθίζει να συμπεριλαμβάνεται και δεν το κατάφερε ποτέ, να μπαίνει στις συζητήσεις ως ένα σπουδαίο ταλέντο, που ήταν αναντικατάστατο από τους συλλόγους που πέρασε. Από την Μπαρτσελόνα, την Τσέλσι, τη Ρόμα και τη Λάτσιο.
Το οξύμωρο της υπόθεσης; Το γεγονός πως βρέθηκε σε ομάδες που πάντα κατακτούσαν κάτι, με τον ίδιο να έχει μάλιστα θετικές παρουσίες. Τι έχει πάρει; Ένα Μουντιάλ με την Ισπανία το 2010, ένα EURO μετά από μία διετία, τρία Champions League με την Μπαρτσελόνα από το 2008 μέχρι και το 2015, την Premier League με την Τσέλσι, μετά το επικό πρωτάθλημα της Λέστερ, το FA Cup και το Europa League με τους «μπλε», πέντε πρωταθλήματα Ισπανίας και 11 Super Cup στην Ισπανία και τις διοργανώσεις της UEFA με τους Καταλανούς.
Αντιλαμβάνεστε για τι μιλάμε; Για 25 τίτλους! Έχει πάρει κυριολεκτικά τα πάντα και δεν έχει στην συλλογή του το νεοσύστατο Europa Conference League, διότι αποχώρησε από την κατακτήτρια Ρόμα, για να αγωνιστεί στην Λάτσιο.
Πλέον, έχει «πατήσει» τα 36. Τα έχει πάρει όλα και διαθέτει πάντα κοντά του, μία τεράστια αμφισβήτηση να τον ακολουθεί. Υπάρχει όμως λόγος στα αλήθεια, να απασχολήσει αυτό τον Πέδρο; Μάλλον όχι. Με 168 γκολ καριέρας σε συλλογικό επίπεδο, 102 ασίστ, 65 συμμετοχές με την Εθνική Ισπανίας και τόσο… χρυσάφι στην τροπαιοθήκη του, προφανώς όχι. Μπορεί να τον ξεχνάς, μπορεί να μην τον έχεις σε εκτίμηση, αλλά πάντα θα γνωρίζεις πως αυτός ο γίγαντας 167 εκατοστών, έχει σηκώσει τα πάντα.
Στα σεμινάρια που αφορούν την προσέγγιση ενός τελικού λοιπόν, πρέπει να αποκτήσουν ένα κοινό όνομα. Να είναι Ισπανός και να τον λένε… Πέδρο!
