Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Η διοργάνωση του τουρνουά του 2000 ήταν μία τρομερή ευκαιρία για τους «οράνιε» να επιστρέψουν μετά από δώδεκα χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης. Αντ’ αυτού, υποχρεώθηκαν στον τέταρτο αποκλεισμό τους μέσω της διαδικασίας των πέναλτι. Υπαίτιος του γεγονότος; Ο αντικαταστάτης του τραυματία Τζιανλουίτζι Μπουφόν, ο θηριώδης γκολκίπερ της Φιορεντίνα, Φραντσέσκο Τόλντο.
Παραδίδοντας μαθήματα αντανακλαστικών και με τη βοήθεια των δοκαριών, κατάφερε να αποσοβήσει πέντε πέναλτι συνολικά. Στην πρώτη από τις πέντε εκτελέσεις, ο Φρανκ ντε Μπουρ έστησε την μπάλα στην άσπρη βούλα, χωρίς να καταφέρει να νικήσει τον Ιταλό τερματοφύλακα. Η αμφισβητούμενη απόφαση του Μάρκους Μερκ, σε συνδυασμό με την αδρεναλίνη της στιγμής, οδήγησε τον Τόλντο σε έναν από τους πανηγυρισμούς που έχουν σημαδέψει το συγκεκριμένο τουρνουά.
Θα ακολουθήσει ένα ακόμη πέναλτι στην κανονική διάρκεια, αλλά ο Πάτρικ Κλάιφερτ σημαδεύει τη ρίζα του αριστερού δοκαριού. Το ματς οδηγείται στην παράταση. Οι Ιταλοί που αγωνίζονται με δέκα παίκτες από το 34', εξαιτίας της αποβολής του Ζαμπρότα, αντέχουν και οδηγούν το ματς στη διαδικασία των πέναλτι. Ο Τόλντο έχει ξανά τη λύση.
Αποκρούει και πάλι την προσπάθεια του Φρανκ ντε Μπουρ, ο Γιαπ Σταμ εκτελεί ένα από τα χειρότερα πέναλτι στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων το οποίο καταλήγει αρκετά μέτρα πάνω από την εστία και ο Τόλντο συμπληρώνει το κομμάτι του «παζλ» που λείπει, μαντεύοντας σωστά τη γωνία που επιλέγει να σουτάρει ο Μπόσβελτ.
Αυτό ήταν. Στις τρεις από τις τέσσερις εκτελέσεις βγαίνει νικητής και δεν αφήνει περιθώρια σε κανέναν άλλο να διεκδικήσει τον τίτλο του πολυτιμότερου της αναμέτρησης. Η σπουδαία του εμφάνιση συνοψίζεται σε μία φωτογραφία. Το πάθος, η ικανότητα, οι σφυγμοί που χτυπούν «κόκκινο» είναι το απόσταγμα που μένει από αυτήν τη διοργάνωση, έστω κι αν ο πρώτος τελικός EURO μετά από 32 χρόνια, δεν πήγε όπως θα το ήθελαν οι Ιταλοί.
