11 Ιουνίου 2005: Η Ρεάλ Μπέτις λυγίζει την εξαιρετική Οσασούνα και ανεβαίνει στoν θρόνο του Copa del Rey για πρώτη φορά μετά το 1976/77. Πέρασαν 17 χρόνια για να ξανασυμβεί και ο κοινός παρονομαστής, ο ίδιος. Χοακίν.
Γράφει ο Νότης Χάλαρης
Η ποδοσφαιρική μοίρα είναι ιδιαίτερη. Δεν είχε μεγάλες διαφορές με την μοίρα της ζωής, όμως αυτό που περιλαμβάνει, μπορεί να απογειώσει ολόκληρο το άθλημα. Ο Χοακίν δεν είχε την… τύχη να πάρει τη «Χρυσή Μπάλα» αλλά ούτε να σηκώσει και κάποιον μεγάλο τίτλο. Είχε όμως την ευλογία να βρεθεί στο ίδιο σημείο, την κατάλληλη στιγμή, με διαφορά 17 ετών.
Το βράδυ του Σαββάτου (23/04), η Ρεάλ Μπέτις, έπειτα από μία μεγάλη αναμονή 17 ετών, γεμάτη υποβιβασμούς, ανόδους και προβλήματα, έφτασε στην κορυφή του Copa del Rey. Με τα ψύχραιμα πόδια των παικτών της, επικράτησε της Βαλένθια στη διαδικασία των πέναλτι και χάρισε μία μοναδική στιγμή στον Χοακίν.
Ο 40χρονος εξτρέμ πανηγύρισε με δάκρια στα μάτια την κατάκτηση του κυπέλλου Ισπανίας και πρόσφερε στους οπαδούς του ισπανικού συλλόγου μία μοναδική στιγμή έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια. Το απίθανο; Πως ο Ισπανός εξτρέμ ήταν και τότε ο άνθρωπος που σήκωσε στον ουρανό το βαρύτιμο τρόπαιο.
Συγκεκριμένα, πάμε πίσω στις 11 Ιουνίου του 2005. Στο μεγάλο ραντεβού του θεσμού, βρίσκεται η Μπέτις και η Οσασούνα. Ο Χοακίν παίρνει θέση στο βασικό σχήμα και έπειτα από ένα ροντέο συναισθημάτων, η ομάδα του κερδίζει στην παράταση με 2-1. Ήταν το πρώτο της τρόπαιο μετά το 1977 και το τελευταίο μέχρι το βράδυ του Σαββάτου (23/04).
Ο ίδιος άνθρωπος, κρατάει στα χέρια του το βαρύτιμο τρόπαιο του κυπέλλου Ισπανίας. Της μοναδικής διοργάνωσης που έχει κατακτήσει τίτλο και το απίστευτο, είναι πως, ίσως στον τελευταίο τελικό της καριέρας του, οι δύο ομάδες που έπαιξαν ήταν με τις μοναδικές που το έχει πάρει. Μπέτις και Βαλένθια.
