ΑΕΚ: Τα δάκρυα μιας μαύρης βραδιάς που έφερε όμως την αναγέννηση!

Γράφει ο Μάνος Φυρογένης

«Μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω, να μη μ’ αφήσεις μόνο ποτέ, πέρασε η μπόρα, πέρασε» έγραψε ο Νίκος Ζιώγαλας το 1990. Στίχοι γεμάτοι προοικονομία για ό,τι συνέβη στην ποδοσφαιρική ΑΕΚ δυο και πλέον δεκαετίες αργότερα. Ακόμα και αν δεν το έγραψε για το «δικέφαλο», οι φίλοι της ομάδας το νιώθουν δικό τους και το δικαίωμα αυτό δε μπορεί να τους το αφαιρέσει κανείς.

Το βράδυ της 21^ης Απριλίου του 2013, η ΑΕΚ υπέκυψε στα πολλαπλά της «τραύματα» και παραδόθηκε. Για πρώτη φορά στην ιστορία του, ο μικρασιατικός σύλλογος υποβιβάζεται από την Α’ εθνική κατηγορία, σε ένα προαναγγελθέν γεγονός που πάλεψε να αποφύγει αλλά η κατάσταση ήταν τόσο βεβαρυμμένη, που ήταν φύσει αδύνατο.

Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στο γήπεδο του Περιστερίου να γραφτεί η πιο «μαύρη» σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Το βάρος ήταν τόσο μεγάλο που με το σφύριγμα της λήξης από τον κύριο Παππά, τα γόνατα λύγισαν και το ανάστημα πληγώθηκε όσο ποτέ άλλοτε. Δεν υπήρχε Ενωσίτης εκείνη την ημέρα που να μην έκλαψε. Το βράδυ εκείνο όμως ήταν μόνο η κατάληξη ενός χρονικού που έδειχνε προ πολλού την πορεία. Απλώς κανείς, στο «κιτρινόμαυρο» στρατόπεδο, δεν ήθελε να πιστέψει.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος γεγονότος

Λένε πως η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται, πόσο δε μάλλον η κακή σεζόν. Τα διοικητικά και οικονομικά προβλήματα των προηγούμενων ετών δεν επέτρεψαν στους «κιτρινόμαυρους» να εξασφαλίσουν άδεια συμμετοχής στο UEFA Europa League της σεζόν 2012/13. Το κουτσουρεμένο ρόστερ ήταν μονόδρομος εξαιτίας των υπέρογκων χρεών και η χρονιά εκείνη προμηνυόταν εξ’ αρχής δύσκολη.

Η σύνθεση έκτακτης ανάγκης, με λιγοστούς ξένους και αρκετά άπειρα παιδιά κυρίως από την ακαδημία του συλλόγου, φάνηκε στο χορτάρι και η ΑΕΚ «κόλλησε στα σχοινιά» από τις πρώτες αγωνιστικές. Το τέλος του πρώτου γύρου τη βρήκε εντός της ζώνης του υποβιβασμού, με την κατάσταση να μυρίζει «μπαρούτι».

Η ηγεσία ήταν άφαντη, οι παίκτες απλήρωτοι και ο φίλαθλος κόσμος στα «κάγκελα», ώσπου η υπομονή εξαντλήθηκε. Οι ένθερμοι υποστηρικτές της ομάδας προέβησαν σε κατάληψη των γραφείων του συλλόγου στις προπονητικές εγκαταστάσεις στα Σπάτα.

Οι ήρωες της χρονιάς εκείνης, οι ποδοσφαιριστές, κατάφεραν να ρίξουν κάπως τους τόνους με κάποια θετικά αποτελέσματα στις αρχές του 2013, με τις λιγοστές μεταγραφικές κινήσεις να δίνουν μια κάποια ώθησή όμως η περίοδος αισιοδοξίας δεν κράτησε πολύ. Διοικητικά η ΑΕΚ έμπαζε συθέμελα, με την πολυπόθητη οικονομική βοήθεια από τους Βιντιάδη και Ξενιάδη να μην έρχεται ποτέ.

Πρώην και νυν πρόεδροι της ΠΑΕ μπαινόβγαιναν το κατώφλι της δικαιοσύνης για κατηγορίες οικονομικής φύσης, με το καράβι να οδεύει ακυβέρνητο στα βράχια. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Γιώργος Κατίδης χαιρετά ναζιστικά μετά την επίτευξη τέρματος, στην υπερπολίτιμη νίκη του «δικεφάλου» με 2-1 επί της Βέροιας και τα «χτυπήματα» πλέον έρχονταν από παντού.

Η ανάληψη ευθύνης για την τραγική κατάσταση του συλλόγου δεν ήρθε ποτέ και από κανένα διοικούντα, την ίδια ώρα που αγωνιστικά η Ένωση, ήταν αιχμάλωτη της γενικότερης αστάθειας. Η ήττα από τον ΠΑΣ Γιάννενα στην Ήπειρο έφερε την αντικατάσταση του Έβαλντ Λίνεν με τον Τραϊανό Δέλλα. Ο «κολοσσός» ανέλαβε την αγαπημένη του ομάδα λίγο πριν βυθιστεί με την ελπίδα ότι μπορεί να σώσει ό,τι σώζεται τις τελευταίες δύο αγωνιστικές.

Το εντός έδρας παιχνίδι με τον Πανθρακικό ήταν «ζωής και θανάτου» με την ομάδα να βρίσκεται στον χείλος του γκρεμού. Το ύψος των περιστάσεων όμως ήταν μεγαλύτερο από αυτό που μπορούσε να σηκώσει εκείνη η ΑΕΚ και τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορία. Ο  Μπουγαΐδης στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του στα τελευταία λεπτά, ο κόσμος εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο και η ΑΕΚ τιμωρείται.

Στο τελευταίο ματς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι, οι «κιτρινόμαυροι» ήθελαν μόνο νίκη για να διεκδικήσουν τις όποιες πιθανότητες παραμονής, αν και εφόσον κέρδιζαν και την έφεση για τα γεγονότα της προηγούμενης αγωνιστικής. Το τρίποντο δεν ήρθε ποτέ, με τον Γιαννούλη μάλιστα να δίνει τη χαριστική βολή στο φινάλε γράφοντας το τελικό 1-0. Κάπως έτσι η ΑΕΚ αναγκάστηκε να σκεφτεί το μέλλον της μακριά από εκεί που είχε συνηθίσει και να σχεδιάσει την επάνοδο της μέσα από μονοπάτια δύσβατα και πρωτόγνωρα.

Αυτό ήταν το χρονικό της οδυνηρής εκείνης σεζόν για το «δικέφαλο». Τι καλύτερο όμως από την εκ των έσω οπτική; Ο Αντώνης Πετρόπουλος, τα καλύτερα χρόνια του οποίου ήταν συνυφασμένα με τον Παναθηναϊκό, είχε ένα σύντομο πέρασμα από την ΑΕΚ, τη χρονιά του υποβιβασμού. Ένας σέντερ φορ που «τρεφόταν» από τα γκολ και τις προκλήσεις. Μια τέτοια πήρε και το Γενάρη του 2013 για να βοηθήσει έναν πολύ μεγάλο σύλλογο να βγει από τη ναφθαλίνη και παρά τα όσα έζησε και βίωσε, δεν το μετανιώνει ούτε στο ελάχιστο.

• Πως αποφάσισες να συμφωνήσεις με την ΑΕΚ, την ίδια στιγμή που είχες στα χέρια σου προτάσεις με καλύτερα οικονομικά δεδομένα και από πιο ασφαλές περιβάλλον;

«Καταρχάς δεν έχω μετανιώσει ποτέ για την απόφαση που πήρα. Η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα. Όταν πήγα εγώ, η ομάδα ήταν δεύτερη από το τέλος, στη ζώνη του υποβιβασμού. Όλοι με θεωρούσαν τρελό για την απόφαση μου. Εγώ είχα δει το ρόστερ, είχα παρακολουθήσει κάποια ματς του συλλόγου. Είχε ένα κράμα κυρίως νέων παιδιών και λιγοστών έμπειρων. Μεταξύ άλλων υπήρχαν και αρκετοί τραυματισμοί και φυσικά τα οικονομικά προβλήματα, όπου για μεγάλο χρονικό διάστημα, για να μην πω χρόνια, ήταν απλήρωτοι οι άνθρωποι».

• Και παρόλα αυτά με αυτές τις συνθήκες που γνώριζες, εσύ αποφάσισες να πας. Γιατί;

«Πάντα πίστευα στις δυνατότητες μου και με βάση το ένστικτο αποφάσισα και τότε. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για εμένα. Ξεκίνησε καλά το «ταξίδι» γιατί έβαλα κάποια σημαντικά γκολ και η ομάδα βγήκε από τη ζώνη του υποβιβασμού. Μάλιστα θυμάμαι μετά από μια νίκη μέσα στο Φεβρουάριο, ότι κάποιοι, νεαροί κυρίως, είχαν ενθουσιαστεί τόσο που πίστευαν ότι η ομάδα στοχεύει στις θέσεις που οδηγούσαν στην Ευρώπη της επόμενης σεζόν. Τα συζητούσα με τον Λίνεν, πόσο σημαντικό είναι να κοιτάξουμε παιχνίδι με παιχνίδι να πάρουμε ότι περισσότερο μπορούμε. Δυστυχώς ήρθαμε ισοπαλία στη Λιβαδειά, χάσαμε στα Γιάννενα και οδηγηθήκαμε να παίζουμε τελικό με τον Πανθρακικό, τότε που μπήκε και ο κόσμος μέσα».

• Διοικητικά; Ποιος σε προσέγγισε; Υπήρχε κάποιος άνθρωπος που μιλούσες;

«Εγώ είχα συζητήσει με τον κύριο Δημητρέλο. Είχαμε συμφωνήσει για κάποια χρήματα που τα έχασα. Παρόλα αυτά δεν έκανα ούτε προσφυγή ούτε τίποτα. Επίσης μιλούσα με ανθρώπους της ΑΕΚ που βρίσκονταν το διάστημα εκείνο στα Σπάτα. Διοίκηση ουσιαστικά δεν υπήρχε, έκανε κάποια πράγματα ο κ. Δημητρέλος αλλά μέχρι εκεί».

• Κυκλοφορούσε κάποια φήμη στην ομάδα για διάφορους που θα βοηθούσαν οικονομικά;

«Φήμες κυκλοφορούσαν αρκετές, όχι όμως και πράξεις. Ακουγόταν ότι είχαν δοθεί κάποια χρήματα για να έρθει τότε ο Ανάκογλου από τον Πανσερραϊκό  το Γενάρη, δεν ξέρω όμως αν αληθεύει. Οι παίκτες είμασταν απλήρωτοι. Θυμάμαι να φτιάχνουμε τοστ στα παιδιά με τον Αντώνη το Μήτση, το φροντιστή της ομάδας. Ούτε λεφτά για βενζίνες δε υπήρχαν, ούτε τίποτα. Πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ειδικά όταν έχεις συνηθίσει στον Παναθηναϊκό να τα έχεις όλα έτοιμα τα προηγούμενα χρόνια».

• Πιστεύατε στην παραμονή εσείς; Αν υπήρχε μια έστω υποτυπώδης οικονομική σταθερότητα θα τα καταφέρνατε;

«Εμένα, δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό μου ότι θα έπεφτε μια τόσο μεγάλη ομάδα. Ειδικά μετά τα αποτελέσματα του Ιανουαρίου και την ανάκαμψη. Όμως τα προβλήματα ήταν ανυπέρβλητα. Ένα ρόστερ με πολλά νέα και άπειρα παιδιά για αυτό το επίπεδο, τραυματισμοί, μισθοί που είχαν «κάνει φτερά» και με την πίεση του κόσμου που είχε κάνει κατάληψη στα Σπάτα, ήταν συσσωρευμένες δύσκολες συνθήκες.  Είχαν φύγει πολλοί έμπειροι αθλητές που ήξεραν πράγματα και θα βοηθούσαν πολύ. Αν έμεναν εκείνα τα παιδιά πιστεύω πως ναι, θα τα καταφέρναμε. Υπήρχε και η δυνατότητα για την υπογραφή μόνο ενός μεγάλου. Όλα ήταν αλυσιδωτά. Δεν ξεκίνησε και καλά η ομάδα και αυτό την άγχωσε. Η ΑΕΚ είχε "αδειάσει" ψυχικά».

• Θυμάσαι καθόλου τα δυο τελευταία κομβικά ματς που έσπρωξαν την ΑΕΚ στον υποβιβασμό;

«Το χαραγμένο στο μυαλό μου ματς είναι αυτό με τον Πανθρακικό. Αλλαγή προπονητή με το Δέλλα, ο οποίος προσπάθησε να μας αλλάξει την ψυχολογία αλλά δεν τα καταφέραμε. Ο κόσμος ήταν εκεί, μας στήριξε στην αρχή. Ένα ματς μια ολόκληρη κατηγορία. Έγινε το ατυχές με την παράλληλη πάσα του Μπουγαΐδη που μπήκε αυτογκόλ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να προσπαθώ με τον Μητρόπουλο να καθησυχάσω τον κόσμο πριν μπει σε κάποιο κόρνερ κλπ. Όμως οι φίλαθλοι ήταν ένα «καζάνι που έβραζε». Ήταν πολύ πιεσμένος ο κόσμος, περίμενε να είχε τελειώσει το ματς από το πρώτο ημίχρονο αλλά το άγχος έπαιξε κομβικό ρόλο. Δεν έμπαινε και το γκολ και όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο αυξανόταν το βάρος. Τεράστια η ιστορία του συλλόγου, χωρίς να υπάρχει η απαιτούμενη εμπειρία για να διαχειριστούμε την πίεση».

• Αυτό ήταν για εσένα δηλαδή το καθοριστικό για την παραμονή ματς;

«Ναι, γιατί αν είχε έρθει το συγκεκριμένο παιχνίδι 0-0, μπορεί να μην χάναμε και από τον Ατρόμητο, στο τέλος και πάλι. Και τότε θα παίζαμε μπαράζ με τον ΟΦΗ και όλα θα μπορούσαν να γίνουν. Το θυμάμαι γιατί το έχω σκεφτεί πολλάκις και το έχω συζητήσει και με τον κόσμο της ΑΕΚ. Αν δε χάναμε από τον Πανθρακικό και δεν έμπαιναν μέσα οι φίλαθλοι, υπήρχαν πιθανότητες. Είναι κάποιες συγκυρίες όμως τώρα που τα σκέφτομαι πιο ώριμα, που θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα».

• Τελικά ποιο ήταν το τρίπτυχο της αποτυχίας;

«Οι ανοργάνωτες συνθήκες, το νεαρό της ηλικίας και τα οικονομικά προβλήματα. Για να καταλάβεις, μέχρι και εγώ έδινα κάποια χρήματα στα παιδιά για τα έξοδά τους. Βοηθούσα όσο μπορούσα».

• Έχεις κρατήσει επαφές με κάποιον από την ομάδα;

«Με τους φροντιστές και με κάποιους παίκτες όπως ο Φούντας και ο Ρίκκα που είμασταν και πιο κοντά. Με τη διοίκηση όχι».

• Υπάρχει κάτι θετικό από την όλη αυτή ιστορία;

«Για εμένα η σχέση που ανέπτυξα με κάποιους οπαδούς της ομάδας. Αν και έμεινα λίγο, διατηρώ καλές σχέσεις με φιλάθλους, οι οποίοι αναγνωρίζουν το γεγονός ότι πήρα το ρίσκο να βοηθήσω σε μια χρονιά πολύ δύσκολη. Και μόχθησα μέσα στο γήπεδο. Για την ΑΕΚ, κάθε εμπόδιο για καλό. Η ομάδα επέστρεψε δριμύτερη, έφτιαξε γήπεδο, ήρθε ένας πρόεδρος σοβαρός και είναι αυτή που είναι τώρα».

Δάκρυα για τα 89 χρόνια ιστορίας. Μια οδυνηρή χρονιά, η οποία αν έπρεπε να «φορέσει» κάποιο πρόσωπο αυτό θα ήταν του Γκερέρο και το κλάμα του μετά την υπερπροσπάθεια του Περιστερίου. Ένας Πολωνός που ένιωσε το πλήγμα. Σύσσωμος ο «κιτρινόμαυρος» λαός ταυτίστηκε εκείνο το βράδυ με το Γκερέρο. Όπως όμως κατέληξε και η συζήτηση με τον Πετρόπουλο, «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ο «δικέφαλος» αναγεννήθηκε από τις στάχτες του και τοποθετεί την 21^η του Απρίλη ως ημέρα μνήμης και όχι λήθης. Γιατί έγινε η αφετηρία της επανόδου.