Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Το ημερολόγιο δείχνει 12 Απριλίου του 2005. Μάρκο Ματεράτσι και Ρούι Κόστα μένουν να κοιτούν τη φλεγόμενη εξέδρα. Ο Στέφαν Ρελαντίνι συλλαμβάνει τη στιγμή με τον φωτογραφικό του φακό και μέσα από το χάος του Μεάτσα, «γεννά» ένα φωτογραφικό έπος.
«Η αρχική μου ιδέα ήταν να φωτογραφίσω έναν παίκτη της Ίντερ, δίπλα σε έναν της Μίλαν, με την κάμερα να εστιάζει στις φωτιές στο βάθος. Μόλις είδα τον Ματεράτσι να ακουμπά στον ώμο του Ρούι Κόστα είπα: ‘Ναι, αυτό είναι!’ Δεν χρειάστηκα περισσότερες από τρεις λήψεις. Ήξερα πως είχα μία επική εικόνα».
Εκτός από επική εικόνα, ωστόσο, είχε και μία επική «πρώτη ύλη» που δεν προσφέρεται συχνά.
Η Ίντερ τυπικά γηπεδούχος. Η Μίλαν φιλοξενούμενη στο ίδιο της το… σπίτι. Προημιτελικός Champions League, ρεβάνς του 2-0 υπέρ των «ροσονέρι». Ο Αντρέι Σεβτσένκο έχει ανοίξει το σκορ και ο Καμπιάσο βλέπει το γκολ του στο 72ο λεπτό να ακυρώνεται, με τον Μάρκους Μερκ να στερεί την τελευταία προσπάθεια επιστροφής των «νερατζούρι» στο παιχνίδι της πρόκρισης.
Το Μεάτσα φλέγεται σε τέτοιο βαθμό που ένας προημιτελικός Champions League διακόπτεται. Το ματς κατοχυρώνεται στα χαρτιά υπέρ της Μίλαν, αλλά δεκαεπτά χρόνια μετά, ελάχιστοι θυμούνται την κατάληξη του αγώνα.
Σαν να πραγματοποιήθηκε μόνο και μόνο για να προσφέρει λίγα δευτερόλεπτα στον Ρελαντίνι, ώστε να συλλάβει μία τόσο τέλεια εικόνα που μόνο ένα ποδοσφαιρικό χάος και η ποδοσφαιρική αντίθεση του εκλεπτυσμένου Ρούι Κόστα και του σκληροτράχηλου Μάρκο Ματεράτσι μπορούσαν να δημιουργήσουν.
Ακόμα κι αν οι υπόλοιποι, και κυρίως ο Ντίντα που είδε μία από τις δεκάδες φωτοβολίδες που έπεσαν στον αγωνιστικό χώρο να «προσγειώνεται» στην πλάτη του, σίγουρα το θυμούνται ακόμη και δεν το απόλαυσαν τόσο.
