Γράφει ο Έκτορας Σταυρόπουλος
Είχαν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τις 7 Νοεμβρίου 1991, όταν ο Μάτζικ Τζόνσον σόκαρε τον μπασκετικό πλανήτη με μια λυτή αλλά τόσο επίπονη δήλωση: «Λόγω του ιού του AIDS, του οποίου είμαι φορέας, θα αποσυρθώ σήμερα από την ομάδα των Λέικερς». Το βλέμμα του σκοτεινό και απλανές, η φωνή του τρεμάμενη. Ούτε ο ίδιος δεν πίστευε αυτό που μόλις είχε ξεστομίσει...
Στο πλάι του μεταξύ άλλων βρίσκονταν ο Ντέιβιντ Στερν, τότε κομισάριος του ΝΒΑ, ο Τζέρι Μπάς, διοικητικός ηγέτης των Λος Άντζελες Λέικερς και ο θρυλικός Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Ο «Μάτζικ» ενημερώθηκε πως είναι φορέας του ιού, λίγες μέρες νωρίτερα, όταν υποβλήθηκε από τους γιατρούς της ομάδας σε διαγνωστικό τεστ HIV, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει ασφάλεια ζωής. Η υγεία του ήταν μια χαρά, όμως το ρίσκο της συμμετοχής στο απαιτητικό πρόγραμμα του ΝΒΑ, θεωρήθηκε από τους γιατρούς, δυσβάσταχτο ρίσκο, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για το ανοσοποιητικό σύστημα του κορυφαίου αθλητή.
Το σοκ της απόφασης ήταν τεράστιο και με πολλαπλούς αποδέκτες. Ο «Μάτζικ» ήταν μόλις 32 χρονών, κάτοχος 5 δαχτυλιδιών με τους Λέικερς και κεντρικό πρόσωπο στις καμπάνιες επιχειρηματικών κολοσσών, όπως η «Pepsi» και η «Converse». Ήταν ήδη στα 32 του, ο πιο πολυδιάστατος πλέι μέικερ που είχε πατήσει ποτέ παρκέ και ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Αν η μοίρα δεν του είχε παίξει τέτοιο παιχνίδι, ίσως σήμερα να τον αναφέραμε στην ίδια πρόταση με τον Μάικλ Τζόρνταν...
Η απόφαση όμως είχε ληφθεί, ο Τζόνσον θα σταματούσε άδοξα την καριέρα του και θα μετέφερε τη... μαγεία του από τα παρκέ, στα μυαλά και τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Θα γινόταν ένα παγκόσμιο σύμβολο καταπολέμησης του AIDS (αλλά και του ρατσισμού απέναντι στους φορείς του) και θα έδινε στη ζωή του ένα νέο νόημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Magic Playroom», ένας χώρος αφιερωμένος σε οροθετικά παιδιά, που ο ίδιος δημιούργησε στην παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου, στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Όμως το «μικρόβιο» του αθλητή δεν σκοτώνεται τόσο εύκολα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν τόσο μεγάλο παίκτη και μια προσωπικότητα με τεράστια θέληση που ουσιαστικά αναγκάστηκε να πάρει μια τέτοια απόφαση.
Ο ίδιος ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να σταματήσει. Όπως είχε δηλώσει το 2011: «Το έκανα γιατί δεν ήθελα να γίνω το πρόβλημα στο παιχνίδι που τόσο αγαπώ». Υπήρχαν πολλοί, όπως ο Καρλ Μαλόουν που είχαν εκφράσει ανοιχτά τις ανησυχίες και τους ενδοιασμούς τους στο να βρεθούν στο ίδιο παρκέ, ακόμα και να ακουμπήσουν έναν αθλητή - φορέα του ιού. Αυτός ήταν ο λόγος που η απόπειρα επιστροφής τη σεζόν 92’-93’, έπεσε στο κενό. Από την απόσυρσή του και μετά, κατάφερε να αγωνιστεί σε ένα All Star Game, στο οποίο φυσικά αποθεώθηκε, αλλά και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης ως μέλος της «Dream Team», κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο.
Η στιγμή που για χρόνια περίμενε, ήρθε στις 29 Ιανουαρίου του 96’. Οι συνθήκες είχαν πλέον ωριμάσει και ο «Μάτζικ» προετοιμαζόταν σωματικά και πνευματικά 2,5 χρόνια για τη μεγάλη επιστροφή. Συμφώνησε με την ομάδα της καρδιάς του, τους Λέικερς για 6μηνο συμβόλαιο, με απολαβές 2,5 εκατομμύρια δολάρια και μια μέρα αργότερα πάτησε ξανά παρκέ για επίσημο αγώνα της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ.
Αντίπαλοι οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, λίγες μέρες πριν την αναμέτρηση εναντίον των Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Ο «αθεόφοβος» Τζόνσον όντας πλέον 37 χρονών, στην μεγάλη του επιστροφή ήταν όπως πάντα... μαγικός. Ερχόμενος από τον πάγκο έπαιξε 27 λεπτά, στη νίκη των «Λιμνανθρώπων» με 128-118, σημειώνοντας 19 πόντους, 10 ασίστ, 8 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα...
Η σεζόν δεν ολοκληρώθηκε ένδοξα, καθώς οι Λέικερς αποκλείστηκαν από τους Χιούστον Ρόκετς στον πρώτο γύρο των πλέιοφ με 3-1, όμως αυτό ιστορικά μικρή σημασία είχε, καθώς η μαγεία του Έρβιν Μάτζικ Τζόνσον είχε επιστρέψει έστω και για λίγο, για να θυμίσει σε όλους, ότι όσο μεγάλα και να είναι τα εμπόδια που φέρνει η ζωή, μπορείς πάντα να έχεις τον τελευταίο λόγο...
Πηγή: New York Times
www.bnsports.gr
