29 Νοεμβρίου 1991: Ένας βραχύσωμος Αργεντινός, ονόματι Χουάν Χοσέ Μπορέλι, προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Χάνεται μέσα στο πλήθος που έσπευσε να τον υποδεχτεί, αλλά το σήμα-κατατεθέν του, η μακριά του χαίτη, που αποτελεί... διαπιστευτήριο της στενής του σχέσης με την στρογγυλή θεά, τον ξεχωρίζει. Στον αγωνιστικό χώρο, όμως, χρειάζονται περίπου δύο χρόνια για να δείξει στον Παναθηναϊκό, όσα περίμενε να δει, όταν τον αποκτούσε!
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
«Όλοι αυτοί ήρθαν για μένα», ρώτησε τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη, ο οποίος τον υποδέχθηκε για τον Παναθηναϊκό. Αντίδραση λογική, αν αναλογιστεί κανείς πως ο 21χρονος τότε Αργεντινός, ήρθε από τη Ρίβερ Πλέιτ, χωρίς να έχει «χτίσει» ακόμη το όνομα που κουβαλά σήμερα. Παρόλα αυτά ο κόσμος των «πρασίνων» του επιφύλασσε θερμή υποδοχή. Μία από αυτές που μνημονεύονται και θα μνημονεύονται, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και αισίως πέρασαν 30 χρόνια!
Από πλευράς του, φρόντισε να... αποποιηθεί ένα μέρος του περιττού βάρους, λέγοντας πως «δεν είμαι ο Μαραντόνα», σε μία από τις πιο ιστορικές εκφράσεις που αναγκάστηκαν να ξεστομίσουν παίκτες για να εξασφαλίσουν την ηρεμία τους στην Ελλάδα. Αυτό που θεωρείται δεδομένο, όμως, είναι πως ο κόσμος που έτρεξε να τον υποδεχτεί στα τέλη Νοεμβρίου στο αεροδρόμιο, έστω και με αρκετή καθυστέρηση, δικαιώθηκε.
Η σχέση του Μπορέλι πέρασε διά «πυρός και σιδήρου» με τους Δανιήλ και Όσιμ, αλλά «ανέπνευσε» ξανά επί Χουάν Ραμόν Ρότσα. Το γεγονός πως δεν δίστασε να βάλει προς όσους θεώρησε πως τον αδίκησαν, του κόστισε, ωστόσο, αναγνωρίστηκε από μερίδα του κόσμου, ως αποδεικτικό του αληθινού του χαρακτήρα. Κατά βάθος, όμως, η σχέση πατέρα-γιου με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, υπήρξε καταλυτική στο να μείνει στην Ελλάδα και να... επιμείνει.
Από τον Μάρτη του 1994, όλα αλλάζουν. Ο «Μπούμπλης», ως προπονητής πλέον, τον πιστεύει πολύ και τον απελευθερώνει. Ο Χότα-Χότα οργιάζει και με τα γκολ του παραδίδει μικρά έργα τέχνης που μένουν στην ιστορία, όπως η κεφαλιά-ψαράκι με την ΑΕΚ που «υπέγραψε» το πρωτάθλημα του 1996 ή το γκολ στο Σπλιτ, το οποίο έβαλε το «τριφύλλι» στους ομίλους του Champions League, σε μία πορεία που τελείωσε στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Το... πράσινο ταξίδι σταμάτησε τον Σεπτέμβριο του 1996. Στο «πρόσωπο» της Οβιέδο είδε μία μεγάλη ευκαιρία. Εν τέλει, αποδείχτηκε ένα μεγάλο... λάθος, για να τοποθετηθεί κόσμια η μετά από χρόνια δήλωσή του.
Οι αναμνήσεις, ωστόσο, γράφουν και δεν ξεγράφουν. Δύο χρόνια εμπιστοσύνης και ποδοσφαιρικής ελευθερίας ήταν αρκετά για τον Χουάν Χοσέ Μπορέλι, ώστε να χαράξει το όνομά του στη λίστα με τους ποιοτικότερους ξένους που φόρεσαν την «πράσινη» φανέλα.
Κάποιοι θα πουν πως η υποδοχή του στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, εκείνο το απόγευμα, είχε μία δόση υπερβολής και να ήταν κίνηση παρορμητική. Άλλοι θα πουν πως από τα 4,5 χρόνια που έμεινε στην Ελλάδα, μόνο τον ενάμιση απέδωσε τα αναμενόμενα.
Ευτυχώς, άλλοι θυμούνται τι προσέφερε στο διάστημα που έλαχε εκτίμησης και θα πουν: «Η αναμονή άξιζε!»
