24 Ιουνίου 2010: Η ημέρα στην οποία πραγματοποιήθηκε ο μεγαλύτερος σε διάρκεια αγώνας τένις ανάμεσα στους Τζον Ίσνερ και Νικολάς Μαχούτ και με το ρολόι να δείχνει 11 ώρες και 5 λεπτά!
Γράφει η Ξανθίππη Δασκαλάκη
Σπάνια μένει ένας αγώνας πρώτου γύρου Grand Slam, ειδικότερα μεταξύ παικτών που κατατάσσονται εκτός του top 15, χαραγμένος στη μνήμη του φίλαθλου κόσμου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν ο αγώνας διεξάγεται στο Court 18 του All England Club, πολύ μακριά από την βασικότερη αγωνιστική δράση, σε έναν χώρο που δεν μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερους από 782 θεατές.
Αυτό δεν ισχύει όμως για την αναμέτρηση του πρώτου γύρου του Wimbledon πίσω στο 2010, ανάμεσα στον Τζον Ίσνερ και Νικολάς Μαχούτ. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Αμερικανός, ο οποίος βρισκόταν εκείνη την περίοδο στη 19η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, επικράτησε του Νο 148. Σε αυτό το ματς το σκορ ήταν αυτό που το έκανε εμβληματικό, καθώς ο Ίσνερ κέρδισε 3-1 σετ 6–4, 3–6, 6–7, 7–6 και… 70–68!
Όχι, δεν πρόκειται για λάθος, πράγματι το πέμπτο σετ έληξε με τον πίνακα να δείχνει 70-68! Τα 138 games και οι 8 ώρες και 11 λεπτά που χρειάστηκαν προκειμένου να παίξουν μόνο το τελευταίο σετ, ήταν ήδη πολύ περισσότερα από όσα είχαν καταγραφεί σε οποιοδήποτε προηγούμενο ματς στην ιστορία.
Το πέμπτο σετ έπρεπε να ανασταλεί δύο φορές λόγω σκότους. Σύμφωνα με το ημερολόγιο, ο αγώνας διήρκεσε τρεις ημέρες ενώ με το χρονόμετρο, 11 ώρες και 5 λεπτά. Συνεπώς, το να χαρακτηριστεί το μεγαλύτερο σε διάρκεια ματς στην ιστορία είναι τουλάχιστον υποτιμητικό!
Μέχρι τη διακοπή του αγώνα για δεύτερη μέρα με τους δύο παίκτες να είναι ισόπαλοι 59-59 στο τελικό σετ, το παιχνίδι είχε λάβει παγκόσμια προσοχή. Όταν τελικά ο Ίσνερ έσπασε το σερβίς στο 138ο παιχνίδι του πέμπτου σετ, οι δύο τους είχαν παίξει 980 πόντους, συμπεριλαμβανομένων 215 άσων (112 από τον Αμερικανό, 103 από τον Γάλλο). Παράλληλα είχαν κρατήσει σερβίς σε 180 από 183 games.
Το ίδιο το τένις δεν ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικό, αλλά η μεγάλη διάρκεια του αγώνα το μετέτρεψε σε… θεατρική παράσταση! Ο Μαχούτ, μάλιστα, έγραψε αργότερα ένα βιβλίο για το γεγονός με τίτλο «The Match of my Life» (σ.σ. «Ο Αγώνας Της Ζωής Μου»).
