14 Σεπτεμβρίου 1963: Ο Τζορτζ Μπεστ πραγματοποιεί το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ «αγνοώντας» ένα μέλλον στο οποίο όσα αγάπησε θα του στερήσουν την ίδια του τη ζωή…
Γράφει η Σταυρούλα Μουστακάτου
Τα συγγραφικά χέρια του Βίκτωρος Ουγκό είχαν κάποτε γράψει «η ευφυΐα είναι η σύζυγος, η φαντασία είναι η ερωμένη και η μνήμη είναι η υπηρέτρια» και σε μία άκρως ποδοσφαιρική μετάφραση ο Tζορτζ Μπεστ το υπηρετούσε πιστά.
Μόνο που η μνήμη των όσων έκανε στο χορτάρι σταματούσε λίγες ώρες αργότερα!
Ήταν Μάιος του 1946 όταν γεννήθηκε ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία της στρογγυλής θεάς, κάπου στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας. Ίσως κάποιοι να το φαντάζονταν, όμως άλλοι δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν το τι θα έφερνε στον κόσμο του Τζορτζ Μπεστ, η μετάβασή του στην ομάδα Νέων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όντας 15 ετών.
Πρόκειται για «μία ιδιοφυΐα» που ανακάλυψε ο Μπομπ Μπίσοπ στα γήπεδα που γαλουχήθηκε στα πρώτα του βήματα και έμελλε να βρεθεί κάτω από τις… φτερούγες του προπονητή των «κόκκινων διαβόλων», Ματ Μπάσμπι.
Εκείνος του έδωσε και την ευκαιρία στις 14 Σεπτεμβρίου του 1963, να παρουσιάσει ένα δείγμα του ταλέντου του στο κοινό του Ολντ Τράφορντ, κάνοντας ντεμπούτο απέναντι στην Γουέστ Μπρομ και δίνοντας μία διαφορετική πνοή στη φανέλα με το Νο7.
Μια φανέλα που βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης πέντε χρόνια αργότερα, με τα πεπραγμένα του Ιρλανδού στράικερ να του χαρίζουν τη Χρυσή Μπάλα στο τέλος εκείνης της σεζόν.
Ο άσος της Γιουνάιτεντ ονομάστηκε «το Πέμπτο Σκαθάρι», χάρη στην έμπνευση του Τύπου έπειτα από μία ευρεία νίκη της ομάδας του με αντίπαλο τη Μπενφίκα, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1966. Τα μακριά του μαλλιά και ο πρωταγωνιστικός του ρόλος σε μία εποχή που… μονολογούσε και το αγγλικό συγκρότημα, έδωσαν στον Μπεστ αυτόν τον τίτλο.
Βέβαια, πράγματι η ζωή του διαδραματιζόταν γύρω από το όνειρο των σούπερ σταρ! Εγκλωβίστηκε σταδιακά σε έναν δικό του μικρόκοσμο που απορροφούσε κάθε ποδοσφαιρικό του κύτταρο και τον οδηγούσε εκτός γηπέδου πριν καν ο ίδιος αρχίσει να το αντιλαμβάνεται.
Ακόμη, όμως, και όταν έγινε αυτό, το πάθος του για το ποτό, τα ξενύχτια και τις γυναίκες φάνηκε να μην μπορεί να ξεπεραστεί.
Στα 26 του χρόνια η καριέρα του είχε λήξει άδοξα! Όσο και αν προσπάθησε να βρει τον καλό του εαυτό και να ενταχθεί σε άλλα ρόστερ από τη Φούλαμ, μέχρι και τη Χιμπέρνιαν, οι «δαίμονες» που τον ακολουθούσαν από τον εξωγηπεδικό του βίο δεν χάθηκαν ποτέ.
Σε σημείο, μάλιστα, που αναγκάστηκε να περάσει την πόρτα του χειρουργείου το 2002 για μεταμόσχευση του ήπατος. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Η εμμονή για το αλκοόλ συνεχίστηκε και οι άμυνες του οργανισμού του παραδόθηκαν!
«Μη πεθαίνετε σαν κι εμένα. Η κατάστασή μου είναι μια προειδοποίηση σε όλους σας»… αυτά τα λόγια είπε και άφησε το δικό του στίγμα λίγο πριν φύγει από τη ζωή τον Νοέμβρη του 2005!
Σαν ένας θρύλος που δεν αντιστάθηκε σε οποιοδήποτε «θέλω» του!
