Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Πόσο εύκολο είναι να αποχωριστεί κανείς τις αναμνήσεις, τη θέρμη και την αύρα, ενός «σπιτιού» που τον φιλοξενεί για έναν αιώνα, παρά επτά χρόνια;
Ίσως ως επίτευγμα, αγγίζει τα όρια του αδύνατου και η Άρσεναλ το ξέρει από «πρώτο χέρι»!
Μία μέρα σαν σήμερα, πριν από 108 (!) χρόνια ακριβώς, η Άρσεναλ Γούλιτς, όπως ήταν το πλήρες όνομά της όσο έδρευε στα νοτιότερα προάστια του Λονδίνου -και το διατήρησε για λίγο και όταν μετακινήθηκε βορειότερα του Τάμεση- υποδέχεται τη Λέστερ, στο πρώτο επίσημο ματς που διεξάγεται στο νεοσύστατο Highbury!
Μπροστά σε ένα κοινό 20.000 θεατών, αγωνιζόμενη στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, βρέθηκε πίσω στο σκορ από το γκολ του Tommy Benfield.
Η ισοφάριση του George Jobey πριν το ημίχρονο, τον κατέστησε τον πρώτο παίκτη της Άρσεναλ που σκοράρει στο Highbury, και έδωσε το σύνθημα για μία ανατροπή, που ολοκληρώθηκε από την «άσπρη βούλα» στο 77ο λεπτό, από τον Archie Devine.
Η πραγματική αξία, όμως, βρίσκεται στο τι ακολούθησε για τον σύλλογο, από εκείνη την ημέρα κι έπειτα.
Τα 13 πρωταθλήματα, τα 11 FA Cup, οι «Invincibles» της σεζόν 2003-04, θα ήταν αρκετά ως παραδείγματα, αλλά η «προσφορά» του Highbury, ξεφεύγει από τα όρια των τίτλων και του θεάματος.
Ίσως η σταθερά πτωτική τάση του συλλόγου από το 2006 που το αποχωρίστηκε ως έδρα και τα λόγια του αρχιτέκτονα των σπουδαιότερων ημερών στη σύγχρονη εποχή του συλλόγου, Αρσέν Βενγκέρ, αρκούν:
«Η ψυχή της Άρσεναλ έμεινε πίσω στο παλιό μας γήπεδο».
Πλέον, η άλλοτε σέντρα του «κάστρου» των «κανονιέρηδων» αποτελεί την αυλή ενός συγκροτήματος διαμερισμάτων.
Η αύρα του σταδίου, όμως, παραμένει ο λόγος που οι οπαδοί της Άρσεναλ συχνά επισκέπτονται τον χώρο, πριν τις αναμετρήσεις της ομάδας, σαν ένα είδος άτυπης ιεροτελεστίας.
Το μόνο που μένει, είναι να συμβιβαστούν οι νέοι «κάτοικοι» του Highbury, με όσους περαστικούς τριγυρνούν στις αυλές τους, αναζητώντας μία «γεύση» από ένα παρελθόν γεμάτο αναμνήσεις.
Ένα παρελθόν που ξεκινά στις 6 Σεπτεμβρίου του 1913 και απλώνεται έως το τελευταίο ματς. Εκείνη τη νίκη με 4-2 επί της Γουίγκαν στις 7 Μαΐου του 2006, που έκανε τον σκόρερ τριών γκολ στην αναμέτρηση, Τιερί Ανρί, να φιλήσει το χορτάρι του γηπέδου, λέγοντάς του ένα γλυκόπικρο «αντίο».
www.bnsports.gr
