24 Αυγούστου 1977: Ο Ντενίλσον, ένας από τους πιο χαρισματικούς και χαραμισμένους ποδοσφαιριστές της Βραζιλίας έρχεται στον κόσμο, χορεύει σάμπα σε ολόκληρη την καριέρα του και δίνει «σάρκα και οστά» στη σκηνοθεσία του Steven Spielberg στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας το 2002.
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Μουντιάλ 2002. Η Βραζιλία αντιμετωπίζει την Τουρκία στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας και ο Φελίπε Σκολάρι, αποφασίζει να περάσει στο παιχνίδι τον παίκτη που είχε αποθεώσει τέσσερα χρόνια πριν ο Μάριο Ζαγκάλο.
«Ο Ντενίλσον είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Μπορεί να κάνει το απροσδόκητο και να προκαλέσει ζημιά εντελώς ξαφνικά» δήλωνε ο θρύλος του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου.
Σε μία κίνηση που αν δεν την είχε συλλάβει ο φωτογραφικός φακός, θα κινούταν στη σφαίρα του μύθου, ο Ντενίλσον κινείται προς το σημαιάκι του κόρνερ και τον ακολουθούν ως μαινόμενοι ταύροι τέσσερις (!) Τούρκοι αμυντικοί. Αλλά ο Βραζιλιάνος εξτρέμ δεν πιάνεται.
Η σκηνοθεσία του Steven Spielberg στο «Catch me if you can» αποκτά «σάρκα και οστά». Βλέπει ότι τον ακολουθούν αφηνιασμένοι και αντί να φοβηθεί, το απολαμβάνει.
Ένας εναντίον τεσσάρων, καταλήγει να κερδίσει ένα φάουλ σε μία χαμένη φάση, δικαιώνοντας όσους τον χαρακτήρισαν «μάγο».
Δυστυχώς για τον ίδιο και τους ποδοσφαιρόφιλους ανά τον πλανήτη, αυτή η μαγεία χάνεται νωρίς, αφού έξι χρόνια μετά, σε ηλικία μόλις 30 ετών, βρίσκεται στα αζήτητα για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Ο Ντενίλσον «σβήστηκε» από τον ποδοσφαιρικό χάρτη, αφού πέρασε και δεν ακούμπησε ακόμη και από το ελληνικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Καβάλας το 2010.
Ωστόσο, για καλή του -και καλή μας- τύχη, η λήψη στον ημιτελικό με την Τουρκία, 19 χρόνια πριν, πάντα θα θυμίζει κάποιους ανθρώπους που μπορεί να μην χάρισαν στο ποδόσφαιρο διάρκεια, αλλά όμορφες στιγμές.
