Γράφει ο Νίκος Τσώτας
Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) έχει φορέσει τα... καλά του για να υποδεχθεί τον μεγάλο τελικό του Ευρωμπάσκετ 1987 ανάμεσα στην Εθνική Ελλάδος και την «υπερδύναμη» εκείνης της εποχής, Σοβιετική Ένωση.
Δεν πέφτει... καρφίτσα στο γήπεδο και το ελληνικό μπάσκετ έχει «ραντεβού» με την ιστορία. Μία νίκη ήταν ικανή να αλλάξει για πάντα την ιστορία του και να μπει για πρώτη φορά στα... σπίτια όλων των Ελλήνων.
Απομένουν 4" πριν την ολοκλήρωση του αγώνα και ο Αργύρης Καμπούρης μετά από επιθετικό ριμπάουντ παίρνει θέση στη γραμμή των βολών. Όλοι οι παρευρισκόμενοι στις κερκίδες παίρνουν μία μεγάλη ανάσα και το μόνο που ακούγεται και ενώνει όλο τον κόσμο είναι το σύνθημα: «τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά...».
Οι βολές εύστοχες και η τελευταία απόπειρα του Γιοβάισα για τρίποντο στην εκπνοή του αγώνα ανεπιτυχής. Ο πίνακας του σκορ στο γήπεδο δείχνει 103-101 υπέρ της ομάδας του Κώστα Πολίτη. Η Ελλάδα κατακτά το πρώτο της χρυσό στη διοργάνωση και η ασφάλεια του γηπέδου δεν είναι ικανή να συγκρατήσει τον κόσμο, που ήθελε να βρεθεί εκείνη την στιγμή δίπλα στους πρωταγωνιστές και να τους αγκαλιάσουν.
Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, δύο εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της ομάδας, πλέον από παίκτες γίνονται οι ήρωες μιας ολόκληρης γενιάς. Τα συναισθήματα του κόσμου είναι έντονα και ακολουθούν αγκαλιές.
Για τους Έλληνες πλέον είναι ο Νίκος και ο Παναγιώτης. Δύο άνθρωποι... δικοί τους, οι οποίοι σε μια στιγμή τους πρόσφεραν τόση μεγάλη χαρά. Μία επιτυχία όπου κανένας δεν περίμενε εκείνο το βράδυ πόση μεγάλη επιρροή θα έχει στο μέλλον για το ελληνικό μπάσκετ.
