12 Ιουνίου 2004: Tο σουτ του Γιώργου Καραγκούνη από τα 30 μέτρα, εκθέτει τον Ρικάρντο, «παγώνει» το «Ντραγκάο» και γίνεται η αφετηρία της διαδρομής της Ελλάδας προς την κορυφή της Ευρώπης.
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Σε μια παράφραση του γνωμικού πως «δεν θυμόμαστε μέρες αλλά στιγμές» του Τσέζαρε Παβέζε, θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν θυμόμαστε καλοκαίρια, αλλά ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Πόσο μάλλον, αν μιλάμε για το Euro του 2004. Ένα ταξίδι προς το αδύνατο, που ξεκινά μια μέρα σαν και σήμερα.
Με τις «πληγές» από το Μουντιάλ του 1994 να είναι ακόμη νωπές, η πρεμιέρα έδειξε πως το «φύλλο» είχε γυρίσει. Σαν η Εθνική μας ομάδα να ερχόταν με ορμή από το «διπλό» των προκριματικών κόντρα στην Ισπανία. Το γκολ του Γιώργου Καραγκούνη εκείνο το μεσημέρι στο Πόρτο, μπορεί να ήταν αδύνατο να μας προϊδεάσει για το γεγονός πως θα μείνουμε «κρεμασμένοι» πάνω από τις τηλεοράσεις για έναν μήνα, αλλά ήταν η πλέον ξεκάθαρη απόδειξη, πως η ομάδα είχε μέταλλο.
Με το ρολόι να δείχνει πως έχουν κυλήσει μόλις επτά λεπτά παιχνιδιού, ο Πάουλο Φερέιρα δεν υπολογίζει καλά την πάσα του. Η κατοχή περνά σε ελληνικά πόδια και συγκεκριμένα, στον Γιώργο Καραγκούνη. Κάνει ένα κοντρόλ, προχωρά λίγα μέτρα, ζυγίζει το πόδι του και εκτελεί. Η μπάλα σκάει ιδανικά μπροστά στον Ρικάρντο, καταλήγει στα δίχτυα, κάνοντας τους Πορτογάλους που έχουν κατακλύσει το «Ντραγκάο» να σωπάσουν και τους Έλληνες παίκτες ένα κουβάρι με την ελληνική κερκίδα. Μια στιγμή για πάντα.
Η εικόνα της ασημένιας μπάλας με τις σκούρες μπλε λεπτομέρειες να αναπαύεται στο βάθος της εστίας του Πορτογάλου γκολκίπερ, έκανε την άσημη εμφανισιακά -κατά γενική ομολογία- Adidas Roteiro, άκρως «ερωτεύσιμη».
Ήταν το πρώτο από τα επτά γκολ που φέρνουν ακόμη χαμόγελο στα πρόσωπά μας, όταν αντικρίζουμε τη συγκεκριμένη μπάλα. Ποιος μπορούσε τότε να φανταστεί, τι επίλογος θα έμπαινε στο πιο όμορφο παραμύθι που ξεκίνησε εκείνο το μεσημέρι με το γκολ του «τυπάρα»;
