Ο Λιούς Χάμιλτον μίλησε για τα πολύ δύσκολα παιδικά του χρόνια.
Μπήκε στη Formula 1 και «έσπασε» τα στερεότυπα που υπήρχαν, αλλά ο δρόμος του Λιούις Χάμιλτον ως την κορυφή, δεν ήταν εύκολος.
Μιλώντας στο «On Purpose podcast», αναφέρθηκε στα περιστατικά ρατσισμού που υπέστη από πολύ μικρή ηλικία.
«Το σχολείο ήταν μάλλον η πιο τραυματική, η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Δεχόμουν bullying από την ηλικία των έξι, νομίζω εκείνη την εποχή, στο συγκεκριμένο σχολείο ήμουν ένα από τα τρία έγχρωμα παιδιά. Τα μεγαλύτερα, τα πιο δυνατά παιδιά, που εκφοβίζουν τα άλλα, με έσπρωχναν όλη την ώρα. Όταν ήμουν στην παιδική χαρά ήμουν πάντα τελευταίος στην ουρά ενώ όποτε διάλεγαν ομάδες για να παίξουν ποδόσφαιρο, με έπαιρναν πάντα τελευταίο ή και καθόλου, ακόμα κι αν ήμουν καλύτερος από ένα άλλο παιδί» ανέφερε αρχικά, για να συμπληρώσει:
«Συνέχεια με χτυπούσαν, μου πετούσαν μπανάνες ή χρησιμοποιούσαν τη λέξη “@ρ@πης” τόσο χαλαρά. Με αποκαλούσαν μιγά και δεν ήξερα που ανήκω. Όλα αυτά ήταν δύσκολα για μένα. Αναρωτιόμουν: “Που ήταν οι άνθρωποι που μου μοιάζουν;”. Στο σχολείο μου υπήρχαν μόνο 5-6 μαύρα παιδιά ανάμεσα στα 1600. Οι τρεις ήμασταν συνέχεια έξω από το γραφείο του διευθυντή. Θα έλεγα πως είχε θέμα μαζί μας, ειδικά με εμένα.
Πάλευα με όλα αυτά τα διαφορετικά συναισθήματα που ένιωθα. Επιπρόσθετα, δυσκολευόμουν στο σχολείο, καθώς χρειάστηκε να φτάσω στα 16 για να μάθω πως ήμουν δυσλεκτικός. Ευτυχώς, βρέθηκε δρόμο μία δασκάλα που νοιαζόταν και με βοήθησε τόσο με τα μαθήματα αλλά και να ανακαλύψω περισσότερα για εμένα και το πως να βελτιωθώ μέσω της εκπαίδευσης».
www.bnsports.gr
Μιλώντας στο «On Purpose podcast», αναφέρθηκε στα περιστατικά ρατσισμού που υπέστη από πολύ μικρή ηλικία.
«Το σχολείο ήταν μάλλον η πιο τραυματική, η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Δεχόμουν bullying από την ηλικία των έξι, νομίζω εκείνη την εποχή, στο συγκεκριμένο σχολείο ήμουν ένα από τα τρία έγχρωμα παιδιά. Τα μεγαλύτερα, τα πιο δυνατά παιδιά, που εκφοβίζουν τα άλλα, με έσπρωχναν όλη την ώρα. Όταν ήμουν στην παιδική χαρά ήμουν πάντα τελευταίος στην ουρά ενώ όποτε διάλεγαν ομάδες για να παίξουν ποδόσφαιρο, με έπαιρναν πάντα τελευταίο ή και καθόλου, ακόμα κι αν ήμουν καλύτερος από ένα άλλο παιδί» ανέφερε αρχικά, για να συμπληρώσει:
«Συνέχεια με χτυπούσαν, μου πετούσαν μπανάνες ή χρησιμοποιούσαν τη λέξη “@ρ@πης” τόσο χαλαρά. Με αποκαλούσαν μιγά και δεν ήξερα που ανήκω. Όλα αυτά ήταν δύσκολα για μένα. Αναρωτιόμουν: “Που ήταν οι άνθρωποι που μου μοιάζουν;”. Στο σχολείο μου υπήρχαν μόνο 5-6 μαύρα παιδιά ανάμεσα στα 1600. Οι τρεις ήμασταν συνέχεια έξω από το γραφείο του διευθυντή. Θα έλεγα πως είχε θέμα μαζί μας, ειδικά με εμένα.
Πάλευα με όλα αυτά τα διαφορετικά συναισθήματα που ένιωθα. Επιπρόσθετα, δυσκολευόμουν στο σχολείο, καθώς χρειάστηκε να φτάσω στα 16 για να μάθω πως ήμουν δυσλεκτικός. Ευτυχώς, βρέθηκε δρόμο μία δασκάλα που νοιαζόταν και με βοήθησε τόσο με τα μαθήματα αλλά και να ανακαλύψω περισσότερα για εμένα και το πως να βελτιωθώ μέσω της εκπαίδευσης».
www.bnsports.gr
