«Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο θεός»! Ακριβώς 30 χρόνια μετά το επίσημο «αντίο» του στο ποδόσφαιρο, με εκείνο το φιλικό της ΑΕΚ, με την Εθνική Ελλάδας, ο Θωμάς Μαύρος μίλησε στο BN Sports για το πώς χτίστηκε ο μύθος του, εκπληρώνοντας, παράλληλα, την «προφητεία» του πατέρα του! Οι θυσίες, οι πρωτοπορίες, ο δρόμος της ταπεινότητας και το ταλέντο, που τελικά, είναι σαν... λουλούδι!
Συνέντευξη στον Φάνη Τσοκανά
Η ιδέα ήταν εξ αρχής απλή. Όσο πιο απλή γίνεται, μήπως και υλοποιηθεί. «Μόνο δύο ερωτήσεις». Και οι δύο έγιναν τρεις, και οι τρεις πέντε, και για κάποια δευτερόλεπτα, είχε μείνει μόνο το «κι εσύ, μου έδωσες μεγάλη χαρά με τα λόγια σου. Καλό βράδυ».
Ανήμερα της συμπλήρωσης 30 ετών από την ημέρα που έριξε «αυλαία» κι επισήμως, στη σπουδαία καριέρα του, ο Θωμάς Μαύρος μίλησε στο BN Sports. Αφορμή ήταν όσα βίωσε στις 14 Νοεμβρίου του 1993, στο φιλικό της αγαπημένης του ΑΕΚ, με την Εθνική Ελλάδας. Ένα ματς προς τιμήν του στη Νέα Φιλαδέλφεια, για να κλείσει την καριέρα του, ακριβώς όπως την ξεκίνησε: σκοράροντας!
Ο μύθος του, όμως, είναι τέτοιος, που μόνο αν μάθεις πώς χτίστηκε, με τι είδους νοοτροπία και επιμονή, αντιλαμβάνεσαι πώς έγινε ο «Μαύρος ο θεός», ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος, ένας από τους πυλώνες -κυριολεκτικά και μεταφορικά- της ΑΕΚ και πλέον, «Αιώνιος Πρεσβευτής» της.
Και δεν υπάρχει καλύτερος για να τα εξηγήσει, από τον ίδιο, χωρίς διακοπές...
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα όσα ακολούθησαν. Απλώς κατάλαβα από πολύ μικρός, από 16.5 ετών, ότι έπρεπε να κάνω κι άλλη προπόνηση για το σώμα μου, γιατί δεν είχα τις προδιαγραφές για να μπω στην περιοχή και να κάνω το γκολ, αν έμενα έτσι. Χωρίς ενδυνάμωση και ακόμα μεγαλύτερη τεχνική προπόνηση, για να βελτιώσω το δεξί μου πόδι, που δεν ήταν τόσο καλό όσο το αριστερό, τις κεφαλιές, και γενικά να αποκτήσω την αυτοπεποίθηση μπροστά από τον τερματοφύλακα, σε εκείνες τις στιγμές που ο κόσμος φωνάζει γκολ.
Πνευματικά, έπρεπε να καταλάβω, πως εκεί δεν πρέπει να ενθουσιαστώ πριν το σκοράρω, ούτε να φοβάμαι μην αστοχήσω, όταν βρεθώ απέναντι από τον τερματοφύλακα. Αυτό, όμως, για να γίνει, προϋπέθετε πάρα πολλές ώρες προπόνησης. Άπειρα σουτ, πλασέ, κεφαλιές, τα οποία έκανα μόνος μου και αυτά μου δημιούργησαν την πίστη, πως θα βάλω γκολ.
Μπορεί να φανώ εγωϊστής, αν και δεν μου αρέσει, αλλά τα βάρη στο πάνω σώμα στο ποδόσφαιρο, όχι στα πόδια, τα ξεκίνησα πρώτος εγώ. Έδωσα μεγάλη βάση στην ενδυνάμωση του πάνω σώματός μου, καθώς ήμουν πάρα πολύ αδύνατος και δεν είχα δύναμη μέσα στην περιοχή, για να συγκρουστώ με τους τότε γιγαντόσωμους σέντερ μπακ».
«Η διαχείριση όσων ζεις στην καριέρα σου, ξεκινάει από την οικογένεια και τις διδαχές που έχεις πάρει, για να βγεις ως άνθρωπος στην κοινωνία.
Είχα τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, που μου έλεγε: "να είσαι απλός, ταπεινός, οτιδήποτε κι αν γίνεις, γιατί θα γίνεις καλός ποδοσφαιριστής". Μου τα έλεγε από όταν ήμουν δέκα ετών! "Να προσέχεις, να είσαι πιο ταπεινός κι από τον ταπεινό. Όσο μεγαλώνεις μέσα στο χώρο, να είσαι ακόμα πιο ταπεινός".
Σε εκείνη την ηλικία που ήμουν, τα δεχόμουν και μετά τα τήρησα. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Η ταπείνωση να μην θεωρείς ότι "έγινα, και είμαι, και κάνω, και ράνω", δημιουργεί άνοδο! Σου δημιουργεί το συναίσθημα του να θέλεις να προχωρήσεις κι άλλο. Δεν έχω γίνει για να σταματήσω, ούτε είμαι μεγάλος για να σταματήσω. Πρέπει να βελτιωθώ, μου λείπει κι αυτό, μου λείπει κι εκείνο, από αύριο ξεκινάω και το άλλο, έξτρα προπόνηση, μόνος μου. Και πάρα πολλές ώρες ασχολιόμουν με αυτό το πράγμα, που δημιουργούσε η ταπεινότητα, δηλαδή ότι δεν έχω γίνει και κανένας μεγάλος.
Ο κόσμος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να μου δείχνει λατρεία, φοβερή αγάπη, ότι είμαι κάτι, αλλά εγώ δεν είμαι! Κι έτσι προχώρησα, γιατί για να φτάσεις στην κορυφή ενός βουνού, είναι μόνο ανηφόρα. Δεν υπάρχει κορυφή, ούτε σε ίσιο δρόμο, ούτε σε κατηφόρα. Η κορυφή είναι σε βουνό.
Κι έφτασα εκεί που δεν περίμενα να φτάσω, αν αναλογιστούμε πως έβλεπα τον Νεστορίδη, όταν ήμουν 8 ετών μασκότ στον Πανιώνιο πίσω από το τέρμα, τον Σιδέρη, τον Παπαϊωάννου, τους μεγάλους παίκτες, τον Δέδε, που ήταν τότε το ίνδαλμά μου στον Πανιώνιο».
«Το ταλέντο είναι σαν ένα λουλούδι σε γλάστρα, που θα μαραθεί, αν δεν ποτίζεται, με την ατομική προπόνηση. Αν δεν ασχολείσαι.
Εγώ ακόμα και με φίλους που καθόμουν σε παρέες, ήμουν αφηρημένος. Σκεφτόμουν: "αύριο τι θα κάνω στην προπόνηση, τι θα γυμνάσω, τι θα διορθώσω;", και δεν συμμετείχα, απλώς έλεγα "ναι".
Μου έλεγαν "Θωμά, αυτό"; "Ναι, ναι, ναι" τους έλεγα. Ήμουν συνέχεια στις σκέψεις μου πώς θα βελτιωθώ.
Βελτίωση, βελτίωση, βελτίωση, κι έτσι πορεύτηκα».
«Έβρεχε πολύ εκείνη την ημέρα της απόσυρσής μου από τα γήπεδα και κάποιος δημοσιογράφος έγραψε πως "κλαίει και ο Θεός" που φεύγω κι επισήμως από το ποδόσφαιρο.
Κι εγώ, ενώ ήμουν πολύ χαρούμενος γι' αυτό το παιχνίδι προς τιμήν μου, ήμουν ταυτόχρονα θλιμμένος, γιατί αυτό που αγάπησα τόσο πολύ, δεν θα μπορούσα να το συνεχίσω. Το αγαπημένο άθλημα, με το οποίο ήμουν συνδεδεμένος άρρηκτα, από μικρό παιδάκι, οκτώ ετών».
«Είναι τιμητική διάκριση. Περηφάνια, τιμή, χαρά, γιατί για να με έβαλαν κάποιοι εκεί, στο νέο γήπεδο, σημαίνει ότι κάτι προσέφερα.
Εγώ το παίρνω ως αναγνώριση της προσφοράς μου στην ΑΕΚ. Νιώθω και χαρούμενος, και περήφανος, και συγκινημένος, που κάποιοι με έβαλαν εκεί. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, δηλαδή, και η διοίκηση της ΑΕΚ.
Φροντίζω να παραμένω, όμως, ταπεινός. Γνωρίζω πως μπορούσα να είχα κάνει κι άλλα, να έχω βελτιωθεί κι άλλο. Όταν κάθομαι και τα σκέφτομαι λέω "να! Ξέχασα αυτό"».
Και για φινάλε, λίγες λέξεις του Θωμά Μαύρου, που μοιράστηκε μέσω ανάρτησής του ο Ανδρέας Δημάτος, πριν το ματς της ΑΕΚ με τη Μαρσέιγ στο Βελοντρόμ.
«Ένα πράγμα θα ήθελα. Να μπορούσα να εκφράσω το πώς αισθάνομαι για την αγάπη και την εκτίμηση που μου δείχνει αυτός ο κόσμος, ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά! Αλλά δυστυχώς, Ανδρέα, δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Δεν μπορώ να το διατυπώσω. Μου είναι αδύνατον. Δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις».
www.bnsports.gr
Η ιδέα ήταν εξ αρχής απλή. Όσο πιο απλή γίνεται, μήπως και υλοποιηθεί. «Μόνο δύο ερωτήσεις». Και οι δύο έγιναν τρεις, και οι τρεις πέντε, και για κάποια δευτερόλεπτα, είχε μείνει μόνο το «κι εσύ, μου έδωσες μεγάλη χαρά με τα λόγια σου. Καλό βράδυ».
Ανήμερα της συμπλήρωσης 30 ετών από την ημέρα που έριξε «αυλαία» κι επισήμως, στη σπουδαία καριέρα του, ο Θωμάς Μαύρος μίλησε στο BN Sports. Αφορμή ήταν όσα βίωσε στις 14 Νοεμβρίου του 1993, στο φιλικό της αγαπημένης του ΑΕΚ, με την Εθνική Ελλάδας. Ένα ματς προς τιμήν του στη Νέα Φιλαδέλφεια, για να κλείσει την καριέρα του, ακριβώς όπως την ξεκίνησε: σκοράροντας!
Ο μύθος του, όμως, είναι τέτοιος, που μόνο αν μάθεις πώς χτίστηκε, με τι είδους νοοτροπία και επιμονή, αντιλαμβάνεσαι πώς έγινε ο «Μαύρος ο θεός», ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος, ένας από τους πυλώνες -κυριολεκτικά και μεταφορικά- της ΑΕΚ και πλέον, «Αιώνιος Πρεσβευτής» της.
Και δεν υπάρχει καλύτερος για να τα εξηγήσει, από τον ίδιο, χωρίς διακοπές...
«Χτίζοντας» τον μύθο
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα όσα ακολούθησαν. Απλώς κατάλαβα από πολύ μικρός, από 16.5 ετών, ότι έπρεπε να κάνω κι άλλη προπόνηση για το σώμα μου, γιατί δεν είχα τις προδιαγραφές για να μπω στην περιοχή και να κάνω το γκολ, αν έμενα έτσι. Χωρίς ενδυνάμωση και ακόμα μεγαλύτερη τεχνική προπόνηση, για να βελτιώσω το δεξί μου πόδι, που δεν ήταν τόσο καλό όσο το αριστερό, τις κεφαλιές, και γενικά να αποκτήσω την αυτοπεποίθηση μπροστά από τον τερματοφύλακα, σε εκείνες τις στιγμές που ο κόσμος φωνάζει γκολ. Πνευματικά, έπρεπε να καταλάβω, πως εκεί δεν πρέπει να ενθουσιαστώ πριν το σκοράρω, ούτε να φοβάμαι μην αστοχήσω, όταν βρεθώ απέναντι από τον τερματοφύλακα. Αυτό, όμως, για να γίνει, προϋπέθετε πάρα πολλές ώρες προπόνησης. Άπειρα σουτ, πλασέ, κεφαλιές, τα οποία έκανα μόνος μου και αυτά μου δημιούργησαν την πίστη, πως θα βάλω γκολ.
Μπορεί να φανώ εγωϊστής, αν και δεν μου αρέσει, αλλά τα βάρη στο πάνω σώμα στο ποδόσφαιρο, όχι στα πόδια, τα ξεκίνησα πρώτος εγώ. Έδωσα μεγάλη βάση στην ενδυνάμωση του πάνω σώματός μου, καθώς ήμουν πάρα πολύ αδύνατος και δεν είχα δύναμη μέσα στην περιοχή, για να συγκρουστώ με τους τότε γιγαντόσωμους σέντερ μπακ».
«Ό,τι κι αν γίνεις, γιατί θα γίνεις, να είσαι πιο ταπεινός κι από τον ταπεινό»
«Η διαχείριση όσων ζεις στην καριέρα σου, ξεκινάει από την οικογένεια και τις διδαχές που έχεις πάρει, για να βγεις ως άνθρωπος στην κοινωνία. Είχα τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, που μου έλεγε: "να είσαι απλός, ταπεινός, οτιδήποτε κι αν γίνεις, γιατί θα γίνεις καλός ποδοσφαιριστής". Μου τα έλεγε από όταν ήμουν δέκα ετών! "Να προσέχεις, να είσαι πιο ταπεινός κι από τον ταπεινό. Όσο μεγαλώνεις μέσα στο χώρο, να είσαι ακόμα πιο ταπεινός".
Σε εκείνη την ηλικία που ήμουν, τα δεχόμουν και μετά τα τήρησα. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Η ταπείνωση να μην θεωρείς ότι "έγινα, και είμαι, και κάνω, και ράνω", δημιουργεί άνοδο! Σου δημιουργεί το συναίσθημα του να θέλεις να προχωρήσεις κι άλλο. Δεν έχω γίνει για να σταματήσω, ούτε είμαι μεγάλος για να σταματήσω. Πρέπει να βελτιωθώ, μου λείπει κι αυτό, μου λείπει κι εκείνο, από αύριο ξεκινάω και το άλλο, έξτρα προπόνηση, μόνος μου. Και πάρα πολλές ώρες ασχολιόμουν με αυτό το πράγμα, που δημιουργούσε η ταπεινότητα, δηλαδή ότι δεν έχω γίνει και κανένας μεγάλος.
Ο κόσμος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να μου δείχνει λατρεία, φοβερή αγάπη, ότι είμαι κάτι, αλλά εγώ δεν είμαι! Κι έτσι προχώρησα, γιατί για να φτάσεις στην κορυφή ενός βουνού, είναι μόνο ανηφόρα. Δεν υπάρχει κορυφή, ούτε σε ίσιο δρόμο, ούτε σε κατηφόρα. Η κορυφή είναι σε βουνό.
Κι έφτασα εκεί που δεν περίμενα να φτάσω, αν αναλογιστούμε πως έβλεπα τον Νεστορίδη, όταν ήμουν 8 ετών μασκότ στον Πανιώνιο πίσω από το τέρμα, τον Σιδέρη, τον Παπαϊωάννου, τους μεγάλους παίκτες, τον Δέδε, που ήταν τότε το ίνδαλμά μου στον Πανιώνιο».
«Το ταλέντο είναι λουλούδι...»
«Το ταλέντο είναι σαν ένα λουλούδι σε γλάστρα, που θα μαραθεί, αν δεν ποτίζεται, με την ατομική προπόνηση. Αν δεν ασχολείσαι. Εγώ ακόμα και με φίλους που καθόμουν σε παρέες, ήμουν αφηρημένος. Σκεφτόμουν: "αύριο τι θα κάνω στην προπόνηση, τι θα γυμνάσω, τι θα διορθώσω;", και δεν συμμετείχα, απλώς έλεγα "ναι".
Μου έλεγαν "Θωμά, αυτό"; "Ναι, ναι, ναι" τους έλεγα. Ήμουν συνέχεια στις σκέψεις μου πώς θα βελτιωθώ.
Βελτίωση, βελτίωση, βελτίωση, κι έτσι πορεύτηκα».
«Κλαίει και ο Θεός»
«Έβρεχε πολύ εκείνη την ημέρα της απόσυρσής μου από τα γήπεδα και κάποιος δημοσιογράφος έγραψε πως "κλαίει και ο Θεός" που φεύγω κι επισήμως από το ποδόσφαιρο. Κι εγώ, ενώ ήμουν πολύ χαρούμενος γι' αυτό το παιχνίδι προς τιμήν μου, ήμουν ταυτόχρονα θλιμμένος, γιατί αυτό που αγάπησα τόσο πολύ, δεν θα μπορούσα να το συνεχίσω. Το αγαπημένο άθλημα, με το οποίο ήμουν συνδεδεμένος άρρηκτα, από μικρό παιδάκι, οκτώ ετών».
Πυλώνας στο γήπεδο, και την ιστορία της ΑΕΚ
«Είναι τιμητική διάκριση. Περηφάνια, τιμή, χαρά, γιατί για να με έβαλαν κάποιοι εκεί, στο νέο γήπεδο, σημαίνει ότι κάτι προσέφερα. Εγώ το παίρνω ως αναγνώριση της προσφοράς μου στην ΑΕΚ. Νιώθω και χαρούμενος, και περήφανος, και συγκινημένος, που κάποιοι με έβαλαν εκεί. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, δηλαδή, και η διοίκηση της ΑΕΚ.
Φροντίζω να παραμένω, όμως, ταπεινός. Γνωρίζω πως μπορούσα να είχα κάνει κι άλλα, να έχω βελτιωθεί κι άλλο. Όταν κάθομαι και τα σκέφτομαι λέω "να! Ξέχασα αυτό"».
Και για φινάλε, λίγες λέξεις του Θωμά Μαύρου, που μοιράστηκε μέσω ανάρτησής του ο Ανδρέας Δημάτος, πριν το ματς της ΑΕΚ με τη Μαρσέιγ στο Βελοντρόμ.
«Ένα πράγμα θα ήθελα. Να μπορούσα να εκφράσω το πώς αισθάνομαι για την αγάπη και την εκτίμηση που μου δείχνει αυτός ο κόσμος, ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά! Αλλά δυστυχώς, Ανδρέα, δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Δεν μπορώ να το διατυπώσω. Μου είναι αδύνατον. Δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις».
www.bnsports.gr
