γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένα κομμάτι του ίδιου του μπάσκετ. Για την ακρίβεια ένα κομμάτι του ίδιου του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν μία υπερχειλίζουσα και έντονη προσωπικότητα, που όσοι τον γνωρίσαμε και από κοντά, μέσα σε αυτή την τεράστια διαδρομή που έκανε, μπορούμε να βεβαιώσουμε πως πίσω από την σκληράδα, έκρυβε και ένα κομμάτι απίστευτης τρυφερότητας και ευγένειας, με ωραίο χιούμορ και ένα γλυκό χαμόγελο!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Στο άκουσμα της είδησης, πως έφυγε από τη ζωή, ένιωσα ένα σφίξιμο, αν και ξέραμε το τελευταίο διάστημα πως είχε ταλαιπωρηθεί. Θα λείψει πολύ από όλους γιατί δεν ήταν μέσος όρος. Δεν ήταν κάποιος που περνούσε απαρατήρητος. Τον Γιάννη Ιωαννίδη μπορεί να τον λάτρευες ή να τον μισούσες, ωστόσο δεν υπήρχε περίπτωση να τον αγνοήσεις. Και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον παραδεχτείς, γιατί ήταν μία αξία αναμφισβήτητη, ένα πετράδι του στέμματος στο μπάσκετ!
Ήταν ο χειμώνας του 1981 όταν τον γνώρισα. Ήμουν νεαρός ρεπόρτερ μπάσκετ στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ και ήταν προπονητής στην εθνική ομάδα. Τον Μάιο εκείνης της χρονιάς θα έκανε τη μια νίκη μετά την άλλη μέσα στην Κωνσταντινούπολη, στο περιβόητο Challenge Round, που υπήρχε για να προκριθεί μια ομάδα στο πανευρωπαϊκό, ενώ έπειτα βρέθηκα και στην Μπρατισλάβα για τον τελικό γύρο όπου δεν τα πήγαμε καλά. Δεν κρυβόταν ποτέ, δεν απέφευγε ποτέ τις κουβέντες, δεν χρησιμοποιούσε υπεκφυγές! Τα επόμενα χρόνια, όταν μετέδιδα πια πολλά ματς του Άρη για την ΕΡΤ στο ξεκίνημα της αυτοκρατορίας που έφτιαξε, ταξίδεψα πολύ στη Θεσσαλονίκη, αλλά και μαζί με την αποστολή και γνωριστήκαμε ακόμα καλύτερα!
Όταν σταμάτησα να μεταδίδω μπάσκετ για να αφοσιωθώ στο ποδόσφαιρο, που ήταν αυτό που ένοιωθα πως με ενδιέφερε, μια μέρα συναντηθήκαμε στην ΕΡΤ που είχε έρθει καλεσμένος στον Φίλιππα Συρίγο. Με είδε στον διάδρομο του μεγάρου της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή και χαμογελώντας με πήρε αγκαλιά! «Βρε μπαγάσα μάς την έκανες, σε είχα για γούρι»… Αμέσως μετά το πρόσωπο του σοβάρεψε και μου είχε δώσει μερικές επαγγελματικές συμβουλές, που τις κράτησα σαν φυλαχτό! Όταν ξεκίνησε ο ΣΠΟΡ FM το 1996 και ο ίδιος ήταν περιζήτητος, μας έδωσε μια πολύ μεγάλη συνέντευξη, με το ραδιόφωνο ακόμα στα σπάργανα, ανοίγοντάς μας πολλές πόρτες.
Το 1997, στη γιορτή αποφοίτησης των σπουδαστών στο ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, έδωσε τα βραβεία και είπε στα παιδιά κουβέντες που ήταν μαθήματα ζωής.
«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το δημιουργούν και για αυτό μην περιμένετε να πάει κάποιος μπροστά για να ακολουθήσετε, αλλά να προσπαθείτε να είστε μπροστά από τις εξελίξεις, παίρνοντας πρωτοβουλίες», ήταν τα λόγια του!
Προς τα τέλη της δεκαετίας των 90s, κάναμε πολλή παρέα μέσω του Φίλιππα και του Μπάμπη Χριστόγλου και εκεί έβλεπα εκτός γηπέδων πια, όλη την προσωπικότητα του. Αλλά και την σπουδαία καρδιά που διέθετε.
Τον Δεκέμβριο του 1998, στην ανασκόπηση του (παλιού) MEGA, συμφωνήσαμε να μου παραχωρήσει μια πολύ μεγάλη συνέντευξη μιλώντας για πολλά, ανάμεσά τους και για… ποδόσφαιρο! Εκεί μου είχε πει την περίφημη φράση πως κάνει «αγρανάπαυση από τους πάγκους» και είχε εκφράσει ανοιχτά την επιθυμία να είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, στον πάγκο της εθνικής ομάδας μπάσκετ.
Τελικά η ζωή κάνει τα δικά της σενάρια και έγινε υπουργός Αθλητισμού, μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή τον Μάρτιο του 2004 και με αυτήν την ιδιότητα ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις άκουσα χτες πως έφυγε από τη ζωή, είναι πως τελικά ξεκουράστηκε! Για όλους αυτούς που τον γνωρίσαμε από κοντά είναι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις. Μαζί του πάντως χθες έφυγε και ένα κομμάτι της ίδιας της δικής μου ζωής, από εκείνα τα πρώτα χρόνια στην δημοσιογραφία και την γνωριμία μαζί του, που σε προσωπικό επίπεδο με δίδαξε πολλά.
Αντίο «ξανθέ».
