γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Παρηγοριά στον ηττημένο θα πει κανείς όμως αν κάποιος προσπαθήσει να δει τη μεγάλη εικόνα και όχι μόνο αυτή του Σέρχιο Γιουλ να σουτάρει πάνω από τα απλωμένα χέρια του γίγαντα Φαλ θα βρει το ουσιαστικό κέρδος από τη φετινή σεζόν του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Εν αρχή όμως το αγωνιστικό. Ο Ολυμπιακός κρίνοντας από την αφετηρία από την οποία ξεκίνησε τη φετινή σεζόν δεν υπερέβη τις δυνατότητές του αλλά τρύπησε το ταβάνι του με την πορεία του στην κανονική περίοδο με την κατάκτηση της πρώτης θέσης στην ομολογουμένως πιο δύσκολη Ευρωλίγκα στην ιστορία. Στα πλέι-οφ χάρη σε εκείνο το νικητήριο τρίποντο του Σλούκα στην Πόλη κατάφερε να “σώσει” μια χρονιά που λίγο ήθελε να “τιναχτεί” και να ξεχαστούν όλα τα επιτεύγματα της ομάδας του Μπαρτζώκα από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο.
Όσο για το Final-4, η παρουσία στον τελικό έχοντας πριν να ξεπεράσει το εμπόδιο της πρωτάρας στη διοργάνωση Μονακό στον ημιτελικό ήταν το μίνιμουμ που θα μπορούσε να πετύχει. Το μάξιμουμ, δηλαδή την κατάκτηση του τροπαίου κατά την ταπεινή μου άποψη δεν την έχασε ούτε από το σουτ του Γιουλ ούτε από την αφλογιστία του τελευταίου δίλεπτου. Την έχασε με την συνολικά παθητική σχεδόν φοβική εμφάνισή του μέχρι εκείνο το σημείο κόντρα σε έναν αντίπαλο με τεράστιο όνομα αλλά ακόμη πιο μεγάλες και σημαντικές απουσίες. Δεν “χτύπησε” τη Ρεάλ εκεί που πονούσε (στη ρακέτα), της επέτρεψε να μείνει μέσα στο παιχνίδι με την αναμενόμενη από όλους άμυνα με τις… πέντε καρέκλες στη ζώνη του Ματέο και όταν το ματς φτάνει στη μία κατοχή μιλάνε οι προσωπικότητες. Όπως στο παρελθόν ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης για τον Ολυμπιακό, στο Κάουνας ήταν σειρά του Τσάτσο και του Γιουλ.
Δεν μπορώ να πω ότι είναι αποτυχία το ότι μία ελληνική ομάδα έφτασε σε τελικό Ευρωλίγκα. Έξι χρόνια είχαμε να δούμε ομάδα μας σε αυτή τη θέση και για τους ερυθρόλευκους ήταν η 5η τους παρουσία στις 11 τελευταίες διοργανώσεις που από μόνο του συνιστά υπέρβαση σε συνδυασμό με το μπάτζετ τους και τη δυσκολία του τουρνουά. Όμως ο Ολυμπιακός έχασε μία τεράστια ευκαιρία και αυτό το γνωρίζουν και το ένιωσαν στο πετσί τους πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι άνθρωποί του μέσα στην ομάδα.
Ποιο ήταν το πραγματικό κέρδος του Ολυμπιακού από τη φετινή σεζόν; Ως συνέχεια της περσινής, της πορείας αναγέννησης με την πρόκριση στο Final-4 του Βελιγραδίου όταν και άφησε πίσω τις δυσκολίες (εντός και εκτός παρκέ) της περιόδου 2018-2021 οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν κάτι που μπορεί να γίνει η παρακαταθήκη τους για τα επόμενα χρόνια. Πέρυσι με την για πολλούς ανέλπιστη πορεία μέχρι το Βελιγράδι κέρδισαν ξανά τον κόσμο τους που άρχισε να γεμίζει το ΣΕΦ. Φέτος έκαναν τον μπασκετικό Ολυμπιακό… μόδα. Οι βραδιές στο ΣΕΦ έγιναν το γεγονός της εβδομάδας, η εύρεση εισιτηρίου (τα 9 sold out είναι ένα τεράστιο επιτευγμα) από τον Γενάρη και μετά θύμιζε ‘80ς και την τρέλα που επικρατούσε για τους αγώνες του Άρη των Γκάλη και Γιαννάκη στο Αλεξάνδρειο ή την προσμονή για τα ραντεβού με τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ στα ‘00ς.
Η ομάδα του Μπαρτζώκα δεν έπαιζε απλά όμορφο μπάσκετ, δεν κέρδιζε μόνο τους αγώνες αλλά έκανε τους φίλους της να σκέφτονται, όταν έφευγαν από το ΣΕΦ, το πότε θα πάνε ξανά για να περάσουν ένα όμορφο δίωρο που θα έχουν να το διηγούνται στην παρέα τους. Η δε “εκστρατεία” πάνω από 6.000 φίλων της ομάδας στο Κάουνας, μία άκρως μπασκετική αλλά “αντιτουριστική” όσον αφορά στην πρόσβαση, την έλλειψη καταλυμάτων και υποδομών ήταν κάτι που ομολογώ δεν περίμενα λόγω του υπερβολικού κόστους. Και, ναι, πολλοί έκαναν το δύσκολο αυτό ταξίδι με την προσμονή κατάκτησης του τροπαίου όμως πιστεύω οι περισσότεροι το έπραξαν για να ζήσουν δύο ακόμη βραδιές στο πλευρό της ομάδας.
Το αν ο Ολυμπιακός (του Μπαρτζώκα) από μόδα που είναι αυτή τη στιγμή καταφέρει με την συνολική του παρουσία και τα επόμενα χρόνια να χτίσει μία γενιά μπασκετικών φιλάθλων όπως έπραξαν στο παρελθόν Άρης και Παναθηναϊκός με τα επιτεύγματά τους στην Ευρώπη είναι στο χέρι της διοίκησης της ΚΑΕ τη μαγιά πάντως την έχει όπως και τη δυναμική που έχτισε την τελευταία διετία.
www.bnsports.gr
