Στιγμές ευτυχίας, ενθουσιασμού και δικαίωσης επικρατούν στη Νάπολη, μετά την κατάκτηση του πρώτου Scudetto έπειτα από 33 χρόνια. Το BN Sports έψαξε, βρήκε και μίλησε με κατοίκους στον ιταλικό ναό του ποδοσφαίρου. Μας περιέγραψαν την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη, την άρρηκτη σύνδεση της με την ομάδα, τις διαφορές που υπάρχουν με τον «πλούσιο» βορρά και, φυσικά, τον Ντιέγκο Μαραντόνα!
Δηλώσεις στον Χρήστο Σκούρα
Το τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Νάπολι κατακτήθηκε μετά από 33 ολόκληρα χρόνια και η χαρά του κόσμου, που έχει βγει όλος έξω στους δρόμους, είναι απαράμιλλη. Η κατάσταση που επικρατεί στον ιταλικό νότο απερίγραπτη και ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να την κατανοήσει καλύτερα, είναι μέσα από φωτογραφίες και βίντεο.
Τα λόγια όμως είναι περιττά, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα οι Ναπολιτάνοι να λύσουν όλες τις απορίες που μπορεί να έχει κάποιος, που δεν είναι κάτοικος της πόλης. Το BN Sports επικοινώνησε με ανθρώπους που εδρεύουν στη Νάπολη και εκείνοι «άνοιξαν» τις καρδιές τους, εξιστορώντας τα προσωπικά τους βιώματα από την τεράστια αυτή επιτυχία των «παρτενοπέι».
Από το πώς αισθάνθηκαν οι ίδιοι μετά την εξασφάλιση του τίτλου και το πώς διεξήχθη το «πάρτι» στην πόλη, έως την ειδική βαρύτητα που έχει για αυτούς το πρωτάθλημα, αλλά και για τους Μαραντόνα και Κβαρατσχέλια.
«Οι εικόνες εδώ είναι απίστευτες. Όλα τα μαγαζιά έχουν κάτι σχετικό με την ομάδα. Πουλάνε μπλε σφηνάκια και τα ονομάζουν ‘’Μαραντόνα shots’’. Τα πάντα σχετίζονται με τον σύλλογο. Ερχόντουσαν γιαγιάδες να δούνε τους αγώνες φορώντας φανέλες της Νάπολι, ενώ υπάρχουν και μικρά παιδάκια με καπνογόνα στα χέρια στους δρόμους. Είναι πραγματικά μία ομάδα, μία πόλη.
Είναι λίγο ακραία η κατάσταση που επικρατεί. Την αγαπάνε πολύ την ομάδα και την αγαπάνε όλοι. Έβλεπα λίγο ποδόσφαιρο και το μόνο που ήξερα είναι ότι έπαιζε εδώ ο Μαραντόνα. Όλο αυτό με έχει κάνει οριακά να λέω ότι είμαι και εγώ Νάπολι, οπότε φαντάζομαι ότι οι ντόπιοι το ζούν ακόμα πιο έντονα.»
«Ο Κβαρατσχέλια είναι αδιανόητος, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης όμως με τον Ντιέγκο»
«Από μικρό παιδί πήγαινα στο γήπεδο με τον πατέρα μου και τον θείο μου. Η πρώτη φορά ήταν απίστευτη, ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω βιώσει στη ζωή μου. Η ομάδα εκείνη (της δεκαετίας του 80’) ήταν η πρώτη που άρχισε να μας προσφέρει τεράστιες χαρές, κερδίζοντας ιστορικούς συλλόγους, όπως την Γιουβέντους, την Ίντερ και την Μίλαν.
Τον Μαραντόνα τον έχω δει και ήταν μοναδικός παίκτης. Μπορούσε να κουβαλήσει κάθε ομάδα στους ώμους του, κάνοντας τρομερά και καθοριστικά πράγματα μέσα στο γήπεδο. Ο Κβίτσα Κβαρατσχέλια είναι ένας αδιανόητος παίκτης με τρομερές δυνατότητες, ωστόσο δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τον Ντιέγκο. Δεν αγωνίζονται καν στην ίδια θέση!
Το τρίτο πρωτάθλημα, πάντως, μου έχει δώσει αστείρευτη χαρά και σε εμένα και σε όλους τους οπαδούς της ομάδας. Ειλικρινά, δεν πίστευα ότι θα έβλεπα ποτέ την Νάπολι να κατακτάει ξανά τον τίτλο στην ζωή μου».
«Ο πατέρας μου μεγάλωσε βλέποντας τον Μαραντόνα και με πήγε από μικρό στο γήπεδο. Αλλά και να μην συνέβαινε αυτό, θα σαγηνευόμουν από την ατμόσφαιρα που υπάρχει στην πόλη. Είναι μία από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη και έχει μόνο μία ποδοσφαιρική ομάδα. Υπάρχει, βέβαια, κόσμος που μένει εδώ και υποστηρίζει κάποια άλλη, όμως ειλικρινά δεν τους κατανοώ. Αισθάνομαι ότι χάνουν κάτι μοναδικό.
Όταν επιτέλους κατακτήσαμε το πρωτάθλημα ένιωθα πως δεν ανέπνεα. Η πόλη περίμενε 33 χρόνια για αυτό και ενώ, όταν μπήκα στο γήπεδο πίστευα ότι ήξερα τι πρόκειται να συμβεί, δεν το είχα αντιληφθεί. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για λίγο, αλλά ήταν ένα από τα καλύτερα αισθήματα, που κάθε οπαδός, ανεξαρτήτως αθλήματος, αξίζει να ζήσει τουλάχιστον μία φορά προτού πεθάνει.
Ο Ντιέγκο, που αναφέρθηκα, είναι ανεκτίμητος για εμάς τους Ναπολιτάνους, το βλέπω καθημερινά. Ένας απόλυτος ‘’θρύλος’’, που δεν είναι πια μαζί μας. Έπειτα, τίποτα λιγότερο από ένας απλός θεός!».
«Όταν ήμουν μικρός δεν ήμουν τόσο οπαδός της Νάπολι, αλλά έγινα περισσότερο τα τελευταία 10-15 χρόνια. Δεν γίνεται να είσαι από εδώ και να υποστηρίζεις άλλη ομάδα. Η επιτυχία της είναι αισθητή παντού. Είναι όλοι σε μία φάση πανηγυρισμών, καθώς δεν κέρδισε μόνο ο σύλλογος, αλλά και ολόκληρη η πόλη. Για αυτό γιορτάζουμε κιόλας όλοι μαζί.
Το ότι νικήσαμε εμείς, από μία πιο φτωχή περιοχή, αποτελεί κάτι το ξεχωριστό για εμάς. Οι κοινωνικές διαφορές μεταξύ του βορρά και του νότου είναι εμφανείς και στον αθλητισμό. Μόνο οι πλούσιες ομάδες κερδίζουν. Είμαστε διαφορετικοί από αυτούς. Κατακτούν 10 σερί πρωταθλήματα και δεν βγαίνουν στους δρόμους να γιορτάσουν κατά αυτόν τον τρόπο.
Λειτουργούμε διαφορετικά. Για παράδειγμα, αρκετοί Ναπολιτάνοι έχουν αρχίσει να ονομάζουν τα παιδιά τους Κβίτσα, όπως γινόταν παλιά με το όνομα Ντιέγκο. Όλοι μας στην πόλη τους αγαπάμε και τους δύο και ο πατέρας μου θεωρεί ότι ο Κβαρατσχέλια κινείται σαν τον Μαραντόνα. Αλλά δεν συγκρίνονται!»
«Όλοι βγήκαμε νικητές, ακόμα και άνθρωποι που δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο»
«Μετακομίσαμε όταν ήμουν επτά χρονών από την Καλαβρία στην Νάπολι και πήγαινα συνέχεια με τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και τον θείο μου στο γήπεδο. Το να μοιράζομαι τέτοιες στιγμές μαζί τους ήταν που με έκαναν να αγαπήσω την Νάπολι. Είμαι ενθουσιασμένη και περήφανη για την ομάδα μου. Η χαρά του ότι κερδίσαμε δεν έχει να κάνει μόνο με τους οπαδούς, αλλά με ολόκληρη την πόλη.
Είναι σαν όλοι να βγήκαμε νικητές. Όλοι είναι έξω στους δρόμους, χαρούμενοι, φωνάζουν και τραγουδάνε για την Νάπολι. Ακόμα και άνθρωποι που δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο, απλά είναι περήφανοι και νιώθουν αυτή την σύνδεση της ομάδας με την πόλη. Και όλο αυτό δεν θα τελειώσει σύντομα.
Παρότι στην αρχή της σεζόν ήμασταν όλοι λίγο ανήσυχοι. Ο πρόεδρος όμως και ο αρχηγός μας πιστεύανε στην ομάδα από την αρχή. Και μετά ξεκινήσαμε να νικάμε και να νικάμε και απλά δεν σταματήσαμε. Νομίζω ότι ο Οσιμέν και ο Κβαρατσχέλια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία μας προς τον τίτλο.»
www.bnsports.gr
Το τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Νάπολι κατακτήθηκε μετά από 33 ολόκληρα χρόνια και η χαρά του κόσμου, που έχει βγει όλος έξω στους δρόμους, είναι απαράμιλλη. Η κατάσταση που επικρατεί στον ιταλικό νότο απερίγραπτη και ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να την κατανοήσει καλύτερα, είναι μέσα από φωτογραφίες και βίντεο.
Τα λόγια όμως είναι περιττά, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα οι Ναπολιτάνοι να λύσουν όλες τις απορίες που μπορεί να έχει κάποιος, που δεν είναι κάτοικος της πόλης. Το BN Sports επικοινώνησε με ανθρώπους που εδρεύουν στη Νάπολη και εκείνοι «άνοιξαν» τις καρδιές τους, εξιστορώντας τα προσωπικά τους βιώματα από την τεράστια αυτή επιτυχία των «παρτενοπέι».
Από το πώς αισθάνθηκαν οι ίδιοι μετά την εξασφάλιση του τίτλου και το πώς διεξήχθη το «πάρτι» στην πόλη, έως την ειδική βαρύτητα που έχει για αυτούς το πρωτάθλημα, αλλά και για τους Μαραντόνα και Κβαρατσχέλια.
Ζωή Βουλογκίτσα: 22 χρονών, Φοιτήτρια χημικού μηχανικού στην Πάτρα
«Έβλεπα λίγο ποδόσφαιρο, αλλά οριακά πλέον λέω ότι είμαι Νάπολι»
«Οι εικόνες εδώ είναι απίστευτες. Όλα τα μαγαζιά έχουν κάτι σχετικό με την ομάδα. Πουλάνε μπλε σφηνάκια και τα ονομάζουν ‘’Μαραντόνα shots’’. Τα πάντα σχετίζονται με τον σύλλογο. Ερχόντουσαν γιαγιάδες να δούνε τους αγώνες φορώντας φανέλες της Νάπολι, ενώ υπάρχουν και μικρά παιδάκια με καπνογόνα στα χέρια στους δρόμους. Είναι πραγματικά μία ομάδα, μία πόλη.
Είναι λίγο ακραία η κατάσταση που επικρατεί. Την αγαπάνε πολύ την ομάδα και την αγαπάνε όλοι. Έβλεπα λίγο ποδόσφαιρο και το μόνο που ήξερα είναι ότι έπαιζε εδώ ο Μαραντόνα. Όλο αυτό με έχει κάνει οριακά να λέω ότι είμαι και εγώ Νάπολι, οπότε φαντάζομαι ότι οι ντόπιοι το ζούν ακόμα πιο έντονα.»
Γουίλιαμ Ντουράντε: 55 χρονών, οδηγός ταξί
«Ο Κβαρατσχέλια είναι αδιανόητος, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης όμως με τον Ντιέγκο»
«Από μικρό παιδί πήγαινα στο γήπεδο με τον πατέρα μου και τον θείο μου. Η πρώτη φορά ήταν απίστευτη, ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω βιώσει στη ζωή μου. Η ομάδα εκείνη (της δεκαετίας του 80’) ήταν η πρώτη που άρχισε να μας προσφέρει τεράστιες χαρές, κερδίζοντας ιστορικούς συλλόγους, όπως την Γιουβέντους, την Ίντερ και την Μίλαν.Τον Μαραντόνα τον έχω δει και ήταν μοναδικός παίκτης. Μπορούσε να κουβαλήσει κάθε ομάδα στους ώμους του, κάνοντας τρομερά και καθοριστικά πράγματα μέσα στο γήπεδο. Ο Κβίτσα Κβαρατσχέλια είναι ένας αδιανόητος παίκτης με τρομερές δυνατότητες, ωστόσο δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τον Ντιέγκο. Δεν αγωνίζονται καν στην ίδια θέση!
Το τρίτο πρωτάθλημα, πάντως, μου έχει δώσει αστείρευτη χαρά και σε εμένα και σε όλους τους οπαδούς της ομάδας. Ειλικρινά, δεν πίστευα ότι θα έβλεπα ποτέ την Νάπολι να κατακτάει ξανά τον τίτλο στην ζωή μου».
Ρικάρντο Ντουράντε: 21 χρονών, διαιτητής και δημοσιογράφος
«Ένα από τα καλύτερα συναισθήματα, αξίζει να το ζήσει κάθε οπαδός»
«Ο πατέρας μου μεγάλωσε βλέποντας τον Μαραντόνα και με πήγε από μικρό στο γήπεδο. Αλλά και να μην συνέβαινε αυτό, θα σαγηνευόμουν από την ατμόσφαιρα που υπάρχει στην πόλη. Είναι μία από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη και έχει μόνο μία ποδοσφαιρική ομάδα. Υπάρχει, βέβαια, κόσμος που μένει εδώ και υποστηρίζει κάποια άλλη, όμως ειλικρινά δεν τους κατανοώ. Αισθάνομαι ότι χάνουν κάτι μοναδικό.
Όταν επιτέλους κατακτήσαμε το πρωτάθλημα ένιωθα πως δεν ανέπνεα. Η πόλη περίμενε 33 χρόνια για αυτό και ενώ, όταν μπήκα στο γήπεδο πίστευα ότι ήξερα τι πρόκειται να συμβεί, δεν το είχα αντιληφθεί. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για λίγο, αλλά ήταν ένα από τα καλύτερα αισθήματα, που κάθε οπαδός, ανεξαρτήτως αθλήματος, αξίζει να ζήσει τουλάχιστον μία φορά προτού πεθάνει.
Ο Ντιέγκο, που αναφέρθηκα, είναι ανεκτίμητος για εμάς τους Ναπολιτάνους, το βλέπω καθημερινά. Ένας απόλυτος ‘’θρύλος’’, που δεν είναι πια μαζί μας. Έπειτα, τίποτα λιγότερο από ένας απλός θεός!».
Τζιανμάρκο Αματόν: 28 χρονών
«Οι κοινωνικές διαφορές μεταξύ βορρά και νότου είναι εμφανείς και στον αθλητισμό»
«Όταν ήμουν μικρός δεν ήμουν τόσο οπαδός της Νάπολι, αλλά έγινα περισσότερο τα τελευταία 10-15 χρόνια. Δεν γίνεται να είσαι από εδώ και να υποστηρίζεις άλλη ομάδα. Η επιτυχία της είναι αισθητή παντού. Είναι όλοι σε μία φάση πανηγυρισμών, καθώς δεν κέρδισε μόνο ο σύλλογος, αλλά και ολόκληρη η πόλη. Για αυτό γιορτάζουμε κιόλας όλοι μαζί.
Το ότι νικήσαμε εμείς, από μία πιο φτωχή περιοχή, αποτελεί κάτι το ξεχωριστό για εμάς. Οι κοινωνικές διαφορές μεταξύ του βορρά και του νότου είναι εμφανείς και στον αθλητισμό. Μόνο οι πλούσιες ομάδες κερδίζουν. Είμαστε διαφορετικοί από αυτούς. Κατακτούν 10 σερί πρωταθλήματα και δεν βγαίνουν στους δρόμους να γιορτάσουν κατά αυτόν τον τρόπο.
Λειτουργούμε διαφορετικά. Για παράδειγμα, αρκετοί Ναπολιτάνοι έχουν αρχίσει να ονομάζουν τα παιδιά τους Κβίτσα, όπως γινόταν παλιά με το όνομα Ντιέγκο. Όλοι μας στην πόλη τους αγαπάμε και τους δύο και ο πατέρας μου θεωρεί ότι ο Κβαρατσχέλια κινείται σαν τον Μαραντόνα. Αλλά δεν συγκρίνονται!»
Μανουέλα Ματέο: 20 χρονών, Φοιτήτρια ιατρικής
«Όλοι βγήκαμε νικητές, ακόμα και άνθρωποι που δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο»
«Μετακομίσαμε όταν ήμουν επτά χρονών από την Καλαβρία στην Νάπολι και πήγαινα συνέχεια με τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και τον θείο μου στο γήπεδο. Το να μοιράζομαι τέτοιες στιγμές μαζί τους ήταν που με έκαναν να αγαπήσω την Νάπολι. Είμαι ενθουσιασμένη και περήφανη για την ομάδα μου. Η χαρά του ότι κερδίσαμε δεν έχει να κάνει μόνο με τους οπαδούς, αλλά με ολόκληρη την πόλη. Είναι σαν όλοι να βγήκαμε νικητές. Όλοι είναι έξω στους δρόμους, χαρούμενοι, φωνάζουν και τραγουδάνε για την Νάπολι. Ακόμα και άνθρωποι που δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο, απλά είναι περήφανοι και νιώθουν αυτή την σύνδεση της ομάδας με την πόλη. Και όλο αυτό δεν θα τελειώσει σύντομα.
Παρότι στην αρχή της σεζόν ήμασταν όλοι λίγο ανήσυχοι. Ο πρόεδρος όμως και ο αρχηγός μας πιστεύανε στην ομάδα από την αρχή. Και μετά ξεκινήσαμε να νικάμε και να νικάμε και απλά δεν σταματήσαμε. Νομίζω ότι ο Οσιμέν και ο Κβαρατσχέλια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία μας προς τον τίτλο.»
www.bnsports.gr
