22 Φεβρουαρίου 2018: Ο Σοτζέι Μασούντ στέλνει την μπάλα εκτός εστίας, από μία θέση που δεν καταλήγει στα δίχτυα μία φορά στο εκατομμύριο. Η ΑΕΚ μένει στο 0-0 με την Ντιναμό Κιέβου και ο «εφιάλτης» μιας παλαιότερης παγωμένης ευρωπαϊκής βραδιάς, σε πόλη του πρώην ανατολικού μπλοκ, «ξαναζωντανεύει».
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Το 1-1 του ΟΑΚΑ έκανε το έργο της πιο δύσκολο. Ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ βλέπετε. Η ΑΕΚ ήξερε πως στο παγωμένο Ολιμπίνσκι, κόντρα στη Ντιναμό Κιέβου, έπρεπε να σκοράρει. Μία κακή εκτίμηση, μία λάθος στάση σώματος, έδωσαν στην μπάλα τα απαιτούμενα περιττά εκατοστά, ώστε από μία θέση που δεν καταλήγει στα δίχτυα μία φορά στο εκατομμύριο, να φύγει εκτός εστίας.
Η ρεβάνς έληξε χωρίς σκορ, αλλά για την ΑΕΚ ήταν η δεύτερη φορά. Ισοπαλία-αποκλεισμός από τους «32» του Europa League μέσω ενός απίστευτου «déjà vu», όπου στο πρόσωπο του Σοτζέι Μασούντ, πολλοί είδαν τον Ντέμη Νικολαΐδη.
Είκοσι χρόνια -παρά τρεις ημέρες- πριν, η «Ένωση» επισκέφτηκε ένα άλλο σημείο του πρώην ανατολικού μπλοκ: τη Μόσχα. Απέναντι στην τοπική Λοκομοτίβ, στο πλαίσιο της προημιτελικής φάσης του Κυπέλλου Κυπελλούχων της σεζόν 1997-98, η ΑΕΚ κρατούσε την πολυπόθητη επιστροφή στα ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από 21 χρόνια, έως το τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων. Τρία λεπτά πριν πάρουν, εν τέλει, το προβάδισμα οι Ρώσοι, ο Ντέμης Νικολαΐδης έχασε μία μοναδική ευκαιρία να «σφραγίσει» την πρόκριση.
Ο Σέμπουε έφυγε στην αντεπίθεση, έβγαλε την πάσα προς τον 24χρονο -τότε- Έλληνα φορ, που με εξουδετερωμένο τον αντίπαλο τερματοφύλακα, Νιγκματούλιν, απλώς έπρεπε να σπρώξει την μπάλα προς τα δίχτυα. Ακριβώς, όπως ο Μασούντ. Στην περίπτωση του Ιρανού δόθηκε περισσότερη δύναμη από όση έπρεπε. Στην περίπτωση του Ντέμη λιγότερη, ίσως και λόγω του κακού αγωνιστικού χώρου, και κάπως έτσι, οι νόμοι της φυσικής, μα περισσότερο του ποδοσφαίρου, «τιμώρησαν» την ΑΕΚ.
Το ευρωπαϊκό όνειρο έμεινε «μισό» και παρότι το διακύβευμα το 1998 ήταν μεγαλύτερο, το γεγονός πως το 2018 αποχώρησε αήττητη από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά από δέκα ματς, αφήνει ακόμα πιο πικρή γεύση. Αν συνυπολογίσει κανείς πως εν τέλει έγιναν 14 το καλοκαίρι που ακολούθησε, φέρνοντας τον σύλλογο στα «σαλόνια» του Champions League μετά από 12 χρόνια, γίνεται ο ορισμός του «what if».
Έφταιξε ο Μασούντ, ο Ντέμης, η αμυντική αδράνεια στο πρώτο ματς ή στα τελευταία δευτερόλεπτα του δευτέρου; Μικρή σημασία έχει πλέον.
Στο τέλος της ημέρας, καμία από τις δύο προκρίσεις δεν ήρθε. Τουλάχιστον, το 2018 το ηθικό παρέμεινε ακμαίο και δόθηκε ιδανικό φινάλε εντός συνόρων, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 24 χρόνια «ανομβρίας». Αντιθέτως το «σοκ» του 1998 δεν ξεπεράστηκε και από το -8 του Μαρτίου από την κορυφή, το τέλος της σεζόν βρήκε την ΑΕΚ στο -14.
