Η ΑΕΚ έδωσε μία ακόμα παράσταση στη Φιλαδέλφεια, παίζοντας κατά διαστήματα τέτοιο ποδόσφαιρο που το… αδικεί η τηλεόραση!
Γράφει ο Θοδωρής Καρβουνιάρης
Θα το γράψω όσο πιο απλά μπορώ: Είδα πρόσωπα το μεσημέρι της Κυριακής στη Φιλαδέλφεια που είχαν ένα τέτοιο βλέμμα, ένα τέτοιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους που θαρρώ πως δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν από την ομάδα του Αλμέιδα! Δεν τους αδικώ καθόλου. Αντίθετα τους καταλαβαίνω… Το ίδιο συναίσθημα είχα! Να βλέπεις αυτά τα τρεξίματα, τη διαρκή κίνηση χωρίς τη μπάλα, τις προσωπικές μονομαχίες των παικτών, την απλότητα στις μεταβιβάσεις, τη δύναμη στις μονομαχίες, το πάθος σε όλες τις δεύτερες μπάλες, τις φάσεις, τα γκολ… Την όλη ατμόσφαιρα! Να γυρίζεις το κεφάλι γύρω – γύρω και να βλέπεις αυτό το υπέροχο γήπεδο γεμάτο από κόσμο να απολαμβάνει την πραγματική ΑΕΚ του μετά από… δεκαετίες - θα τολμήσω να πω… Χίλια συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι, αλλά όντως αυτή η ΑΕΚ του Αλμέιδα θυμίζει την ΑΕΚ του ’90. Θυμίζει την ΑΕΚ εκείνης της εποχής που πριν τους αγώνες, ειδικά απέναντι σε ομάδες όπως ο Παναιτωλικός, το ερώτημα ήταν «πόσα λες να βάλουμε σήμερα;».
Είναι καλό και πρέπει να κρατάμε χαμηλούς τόνους. Ειλικρινά, μπράβο στον προπονητή και τους παίκτες οι οποίοι έχουν χαμηλά τη μπάλα και… μεταφορικά. Δεν «πετούν» στα σύννεφα. Ξέρουν πότε να σταματήσουν οι πανηγυρισμοί ή πότε να σταματήσει η… στεναχώρια. Όμως, κάποια συναισθήματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας… Μεγάλα λόγια και λόγια έπαρσης, μακριά από μένα – και φρόνιμο θα είναι μακριά απ’ όλους. Η χαρά όμως δεν κρύβεται. Ειδικά όταν ο ΑΕΚτζης που έχει περάσει τόσα πολλά και τώρα καμαρώνει την ομάδα του να παίζει τέτοια μπαλάρα μέσα στο σπίτι του - που είχε στερηθεί δύο δεκαετίες – βγαίνουν συναισθήματα που είχαμε ξεχάσει πως υπάρχουν…
Η ΑΕΚ, κατά διαστήματα, έπαιξε σούπερ ποδόσφαιρο το μεσημεράκι της Κυριακής (15/1). Δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα ο Παναιτωλικός να την κοντράρει. Και… 2-2 να το έκανε το ματς με κάποιο τρόπο (όπως έκανε το 2-1 από το… πουθενά με την λάθος τοποθέτηση και το χέρι - πέναλτι του Ρότα), το ένιωθες στην ατμόσφαιρα ότι δεν γινόταν να γκελάρει σε αυτό το παιχνίδι η ΑΕΚ. Υπήρξαν στιγμές που βλέπαμε τέτοιο ποδόσφαιρο βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρά μας! Και να ξέρετε ότι η τηλεόραση αδικεί το παιχνίδι που παίζει αυτή η ομάδα! Οι κινήσεις που κάνουν οι παίκτες μακριά από τη μπάλα είναι βγαλμένη από ποδοσφαιρικά σεμινάρια. Σε αυτό το ματς το ερώτημα δεν είναι ποιος υστέρησε… Το ερώτημα είναι ποιος ήταν λιγότερο καλύτερος από τον άλλον. Χωρίς να λέω ότι ήταν κάποιος… μέτριος ήταν σούπερ η εικόνα του Χατζισαφί, του Σιμάνσκι, του Γιόνσον, ήταν εξαιρετική. Ομως η απόδοση του Πινέδα και του Λιβάι Γκαρσία ήταν… συγκλονιστική! Και εκτός αυτών χάρηκα με τον Άμραμπατ! Και σίγουρα θα χάρηκε κι αυτός περισσότερο αυτό το ματς. Οχι επειδή πέτυχε ένα γκολ. Αλλα γιατί έπαιξε απλά… Το να παίζεις απλά μέσα στο γήπεδο είναι πανέμορφο και στο μάτι του θεατή και στην ψυχολογία του ποδοσφαιριστή. Γι’ αυτό το απλό είναι δύσκολο… Γι’ αυτό και η ΑΕΚ το μεσημέρι της Κυριακής έδωσε χαρά στον κόσμο της: Γιατί συνδύασε την απλότητα με το πάθος και την αποτελεσματικότητα.
Για κλείσιμο: Ο Παναθηναϊκός πέρασε από τα Γιάννενα, ο Ολυμπιακός επίσης κέρδισε τον Άρη στο Καραϊσκάκη. Και οι δυο με 1-0 και δύσκολα. Το πρωτάθλημα έχει πάρα πολύ δρόμο, όμως αυτή η ΑΕΚ έχει κερδίσει ήδη έναν… τίτλο. Αυτόν της αναγνώρισης ότι εδώ και μήνες παίζει το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Πρώτα κερδίζεις αυτόν τον τίτλο και μετά πας στις κούπες. Το σημαντικό για την ομάδα του Αλμέιδα είναι ότι ακόμη έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης! Πάρα πολλά… Ειλικρινά πιστεύω πως ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα… Δεν υπάρχει ταβάνι γι’ αυτή την ΑΕΚ. Για τους άλλους αντιπάλους, νομίζω ότι καθαρά ποδοσφαιρικά το αγωνιστικό τους ταβάνι το έχουν πιάσει. Ζητούμενο η συνέχεια, η διάρκεια, τα αποτελέσματα… Οσο η ΑΕΚ παίζει τέτοια μπάλα, κερδίζει και προοδεύει δεν γίνεται να φοβηθεί τίποτα… Μόνο τον κακό της εαυτό!
