γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το τρόπαιο δεν έφυγε από την Ευρώπη, όπου έγινε το σπίτι του στις δύο τελευταίες δεκαετίες, από τη μέρα που ο Καφού το σήκωσε τον Ιούνιο του 2002 στη Γιοκοχάμα, έπειτα από την επικράτηση των Βραζιλιάνων επί των Γερμανών με 2-0. Και σαφέστατα μπορεί να γίνει φέτος, παρά την ένδεια σε σούπερσταρς αυτής της φουρνιάς, σε σύγκριση με τότε.
Ξεκάθαρα δεν υπάρχει ένας Ρονάλντο που ήταν το σημείο αναφοράς στο καλύτερο τουρνουά της καριέρας του, σαφέστατα δεν υπάρχει Ριβάλντο, Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος, ούτε Ροναλντίνιο. Πιθανότατα, δεν υπάρχει άλλη εθνική ομάδα που να έχει τέτοιο κοντράστ σε αυτές τις δύο δεκαετίες, ελάχιστων αστέρων σε σύγκριση με το παρελθόν της.
Αλλά 20 χρόνια αργότερα από την κατάκτηση του τροπαίου στην Άπω Ανατολή, πιθανότατα κανείς δεν θυμάται πως σε εκείνη τη διοργάνωση, η Βραζιλία άρχισε ως τρίτο φαβορί! Η μεγάλη δυσκολία στο να προκριθεί στην τελική φάση είχε αναγκάσει όλους να είναι επιφυλακτικοί απέναντι της και αυτό λειτούργησε συσπειρωτικά μέσα στα αποδυτήρια και ταυτόχρονα, επειδή υπήρχε πολλή ποιότητα, κατάφερε να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερο εαυτό των ποδοσφαιριστών!
Ωστόσο, το ίδιο το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει τόσο πολύ σε αυτό το διάστημα, που ακόμα και η ύπαρξη σούπερσταρς, δεν θα εξασφάλιζε σήμερα σε μια ομάδα πως θα πάει μακριά. Μάλλον, για να ακριβολογώ, μπορεί να της εγγυάται ότι θα πάει μακριά, όχι όμως ότι θα κατακτήσει και το κύπελλο, γιατί αυτός πρέπει να είναι ο αντικειμενικός στόχος μίας εθνικής που προέρχεται από τη Βραζιλία σε ένα Μουντιάλ!
Μία υπενθύμιση στη Βραζιλία το τι έπαθε από το Βέλγιο στον προημιτελικό του 2018, θα της έκανε πολύ καλό! Αντιμετώπισε μία εξαιρετική ομάδα και την έβαλε στο μισό γήπεδο, έχοντας την μπάλα στα πόδια της και αναγκάζοντας τον Κουρτουά σε πέντε (τουλάχιστον) σπουδαίες αποκρούσεις. Και όμως έχασε, γιατί με ένα αυτογκόλ που την έβαλε με την πλάτη στον τοίχο και μια εξαιρετική αντεπίθεση το 0-2 δεν γύριζε! Και αυτή η συγκεκριμένη ομάδα, που ξεκίνησε σχετικά εντυπωσιακά με τις δύο νίκες στα πρώτα παιχνίδια, έχει παραπάνω από μία αχίλλειο πτέρνα! Στην επίθεση δεν πείθει πως μπορεί να τελειώσει εύκολα φάσεις και ειδικά στα άκρα της άμυνας στερείται μεγάλης ποιότητας. Οπότε το σενάριο να βρεθεί ξανά πίσω σε ένα ματς και απλά να κυνηγάει να το γυρίσει και να μην μπορεί, πρέπει να τον έχουμε σοβαρά υπόψη μας!
Όμως σε σύγκριση με το 2018 έχει και δύο αβαντάζ. Το πρώτο έχει να κάνει με τον προπονητή και την διαχείριση που είχε κάνει τότε στο ρόστερ του. Τώρα, στο δεύτερο σερί Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας του, πιθανώς έχει διδαχθεί. Ο Τίτε αγνόησε τις όποιες πιέσεις και πήρε μαζί του ποδοσφαιριστές στο ρόστερ, που κάνουν καλύτερη ισορροπία από εκείνη που είχε στη Ρωσία το 2018. Και η εξαιρετική ικανότητα της ομάδας του ανασταλτικά, έξω από την περιοχή να αναγκάζει τους αντιπάλους να στέλνουν το παιχνίδι στα άκρα, μπορεί να αποδειχθεί το κλειδί, εάν αντέξουν όμως στην πίεση οι μπακ απέναντι σε ομάδες με πολύ μεγαλύτερη ποιότητα από την Σερβία και την Ελβετία.
Θα έχει πολύ ενδιαφέρον η συνέχεια και σίγουρα μία πολύ δυνατή Βραζιλία προσθέτει «αλατοπίπερο» πάντα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Όποιος νομίζει, ωστόσο, πως και μόνο η φανέλα αρκεί, όπως έχουν δείξει τα Μουντιάλ του 21ου αιώνα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Όπως σε όλες τις διοργανώσεις που είναι νοκ-άουτ, αρκεί να είσαι ευάλωτος για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε ένα ματς και πηγαίνεις σπίτι σου! Και αυτή η Βραζιλία ακόμα, προσωπικά, δεν με πείθει πως έχει εκείνη την αύρα ή την πανοπλία της απόλυτης ανωτερότητας. Και μέχρι να την δω να βρεθεί πίσω στο σκορ και να αντιδράσει, θα κρατάω μία επιφύλαξη για το κατά πόσον αυτή η έκδοση της Βραζιλίας 2022, μπορεί να γίνει η πρώτη έπειτα από την ομάδα του Ρονάλντο, που θα πάρει το τρόπαιο πίσω στη χώρα του καφέ!
